In India, it has been a tradition for a while to search the Creator outside in forests and mountains by leaving families behind; in the Gurbani, it is stressed that such efforts are not helpful in realizing the Creator. In First Nanak’s Bani Sidh Gost, the Yogis asked the Guru, thinking he too left the family in search for the Creator, “Why did you become Sanyassi (a faqeer/hermit)?” The Guru’s reply was simple: to meet those persons, who turned toward the creator through the Guru. First Nanak actually stands against such fruitless searches; it is his experience, which he shares with others without false claims. Let us first see how he answers the yogis’ the following questions on 939, SGGS:
ਕਿਸੁ ਕਾਰਣਿ ਗ੍ਰਿਹੁ ਤਜਿਓ ਉਦਾਸੀ ॥
ਕਿਸੁ ਕਾਰਣਿ ਇਹੁ ਭੇਖੁ ਨਿਵਾਸੀ ॥
ਕਿਸੁ ਵਖਰ ਕੇ ਤੁਮ ਵਣਜਾਰੇ ॥
ਕਿਉ ਕਰਿ ਸਾਥੁ ਲੰਘਾਵਹੁ ਪਾਰੇ ॥੧੭॥
Kis kāraṇ garihu ṯaji▫o uḏāsī.
Kis kāraṇ ih bẖekẖ nivāsī.
Kis vakẖar ke ṯum vaṇjāre.
Ki▫o kar sāth langẖāvahu pāre. ||17||
In Essence: (questions of the yogis). For what purpose did you forsake your home to become hermit (or sannyasi)? For what reasons have you adopted this dress (house holder’s dress)? What is your profession? How will you help your companions to ferry across the dreadful ocean (of Maya)?
The reference in above questions is about the Guru’s a past visit to Yogis and other seekers in a garb of a Faqeer/Hermit. The clarity given by the Guru suggests that the Yogis took him wrong.
In a nut shell, here is what the Guru says: to see if there are indeed some real devotees of Akalpurakh in Udaasis’ robes or not, he adopted Udaasi’s clothes; however, he doesn’t seek Akalpurakh by wearing the dress of a Udaasi, instead to see Akalurakh, he lives among His created people as a family man by making a living:
ਗੁਰਮੁਖਿ ਖੋਜਤ ਭਏ ਉਦਾਸੀ ॥
ਦਰਸਨ ਕੈ ਤਾਈ ਭੇਖ ਨਿਵਾਸੀ ॥
ਸਾਚ ਵਖਰ ਕੇ ਹਮ ਵਣਜਾਰੇ ॥
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਉਤਰਸਿ ਪਾਰੇ ॥੧੮॥
Gurmukẖ kẖojaṯ bẖa▫e uḏāsī.
Ḏarsan kai ṯā▫ī bẖekẖ nivāsī.
Sācẖ vakẖar ke ham vaṇjāre.
Nānak gurmukẖ uṯras pāre. ||18||
In Essence: (Answers) In search of the Gurmukh as, I became a Hermit (Udaassi). To see Akalpurakh, I have adopted this family man’s dress. My profession is to deal in the Name of Eternal Akalpurakh. Oh Nanak! Those persons, who are the Satiguru – followers, will swim across (the ocean of Maya).
The Guru clarifies that it is not the garb through which he has ever intended to see Akalpurakh but through living as a family man. This draws a line between all prevailing Hindu sects and Sikhi, which promotes house holder’s life while searching for the Creator. The shabda, I am going to share will make it further clear.
Unlike other religions, Sikhi is a more way of life than a religion and it is totally devoted to the Guru (who is a true broker between the seekers and the Creator; the Gurubani also says that in the Guru, the Creator has specially installed Himself to communicate with the seekers: on 411, 996 Mehla 4 and 1024 Mehla 1, SGGS; the Guru believes that the entire world is a big family of Akalpurakh (137 SGGS, Mehla 5); therefore, one should live by rising above animosity, hatred, anger and conceit; a Sikh should pay more attentions to his or her own short comings than criticizing others; the aim of a Sikh is to get united with the Creator by praising Him through gathering virtues as per the advice of the Guru. Above all, the Creator’s search begins within.
Now I want to share with you Third Nanak’s shabda, which explains why we fail to realize the Creator, who has made abode within us; it is on 1346, in Raag Parbhati/Bibhaas. First the Guru gives a statement based on his personal experience, then he explains why the most of the mortals fail to go through the experience he had. Repeatedly it is stressed in the Gurbani that an experience of Har’s union doesn’t need rites, rituals and yogic exercises
ਪ੍ਰਭਾਤੀ ਮਹਲਾ ੩ ਬਿਭਾਸ
Parbẖāṯī mėhlā 3 bibẖās
Raag Parbhati/ Bibhaas. Bani of Third Nanak,
ਰਾਗ ਪ੍ਰਭਾਤੀ/ਬਿਭਾਗ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਅਮਰਦਾਸ ਜੀ ਦੀ ਬਾਣੀ।
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥
Ik▫oaʼnkār saṯgur parsāḏ.
There is only One all Pervading Akalpurakh, who is known with the Satiguru’s blessings.
ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਇੱਕ ਹੈ ਅਤੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਮਿਲਦਾ ਹੈ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਵੇਖੁ ਤੂ ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਤੇਰੈ ਨਾਲਿ ॥
Gur parsādī vekẖ ṯū har manḏar ṯerai nāl.
In Essence: Har’s abode is with you; see it through the blessings of the Guru.
It is simple advice, but it needs explanation. How can we attain the Guru’s blessings? Can we have the Guru’s blessings by declaring that we are the Guru’s Sikhs, we have a different identity and we believe all people are equal and so on? Such answers are not correct exactly. We need to become one with the Guru by dumping our own trashy ideology we inherit from others as a part of particular culture or family. As we study various shabdas, we come to know that to attain blessings of the Guru, we need to live and perform Har’s devotion as our Guru orders us instead of following our own minds. If we don’t take the Guru’s advice, we remain grounded.
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ = ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ, ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ।
ਤੂੰ ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ ਵੇਖ, ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਘਰ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਹੈ (ਤੇਰੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਹੈ।
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਸਬਦੇ ਖੋਜੀਐ ਹਰਿ ਨਾਮੋ ਲੇਹੁ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲਿ ॥੧॥
Har manḏar sabḏe kẖojī▫ai har nāmo leho samĥāl. ||1||
Through the Guru shabda, Har’s temple (abode) is searched by holding on to Har Naam.
Through the Guru, we should search within where our creator’s presence is. The Guru shabda helps us in this regard, and our love for Har Naam binds us with the Guru and our Creator.
We are filled with commotion of desires, dreams, longings, greed, lust, anger and attachment. In commotion, there is no chance of attaining peace. In the next verses, which are addressed to the mind, the Guru stresses to act on the Guru advice and to build a strong interest in Akalpurakh’s praise thinking Akalpurakh’s presence is in and out and also believing in Akalpurakh’s power to be in all and all over; in the mind, His light of presence should be lit up; if with such sincere behavior, Akalpurakh’s praise is done, one can feel clearly how Akalpurakh’s worship is done within. The first step, the Guru suggests taking is:
ਸਬਦੇ = ਸਬਦਿ ਹੀ, ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ। ਖੋਜੀਐ = ਖੋਜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਨਾਮੋ = ਨਾਮ ਹੀ। ਲੇਹੁ ਸਮ੍ਹ੍ਹਾਲਿ = ਸੰਭਾਲ ਲੈ; ਸਾਂਭ ਰੱਖ ॥੧॥
ਇਸ ‘ਹਰਿ ਮੰਦਰ’ ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਲੱਭਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ (ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜੁੜ, ਅਤੇ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖ ॥੧॥
ਮਨ ਮੇਰੇ ਸਬਦਿ ਰਪੈ ਰੰਗੁ ਹੋਇ ॥
Man mere sabaḏ rapai rang ho▫e.
Oh my mind! One, who gets drenched in the Guru shabda, develops love for Har.
This is an initial step. As long as we have commotion within, we have no chance to listen to the Guru shabda; therefore, first the commotion must go. It is a battle we need to fight within everyday without a break. We see people going on stages and offering advice how to obtain Naam or lecturing how to become virtuous, but we also see how their bottom line aim is to make money or name through books and CDs or other techniques. The Guru suggests us to get out of such traps. If we have not a thing, how can we share with others anything, just ponder over it. Such deceptive people have no experience of Akalpurakh and they cannot help the true seeker. Most of the time, such opportunists try to impress through academic degrees, or big show of their big congregations or deras. The Guru simply says: do first what is mandatory to experience the Creator’s union. The following verses clearly state that it is our sincere devotion, which will help us to experience the Creator; otherwise, all the rest made up techniques, books, CDs or long impressive lectures will not be useful in this regard.
ਮਨ = ਹੇ ਮਨ! ਰਪੈ = (ਜਿਹੜਾ ਮਨੁੱਖ) ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਰੰਗੁ = (ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ) ਰੰਗ।
ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਨ! (ਜਿਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਦੇ) ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਨੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਭਗਤੀ ਦਾ) ਰੰਗ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਸਚੀ ਭਗਤਿ ਸਚਾ ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਪ੍ਰਗਟੀ ਸਾਚੀ ਸੋਇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
Sacẖī bẖagaṯ sacẖā har manḏar pargatī sācẖī so▫e. ||1|| rahā▫o.
Through Har’s true devotion, Har’s true abode becomes manifest and then one gets true glory. Pause.
It is our sincerity which matters; yes, it is our sincerity, which will pay off not others’ claims or systems of offering this or that. In other words, first follow the Guru with utter sincerity and get rid of all that commotion by replacing it with Prabh’s devotion and praise of Naam. In the next verses, the Guru again says that Akalpurakh’s union – experience is attained through the Guru; we must believe that our own body is Har’s Mandar; it is Har’s house. Only through following the Guru, it is realized.
ਸਚੀ ਭਗਤਿ = ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਭਗਤੀ। ਸਚਾ = ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ, ਕਦੇ ਨਾਹ ਡੋਲਣ ਵਾਲਾ। ਸੋਇ = ਸੋਭਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ਉਸ ਨੂੰ ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਭਗਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਸੋਭਾ ਸਦਾ ਲਈ (ਲੋਕ ਪਰਲੋਕ ਵਿਚ) ਖਿਲਰ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। (ਉਸ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਸਰੀਰ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਕਦੇ ਨਾਹ ਡੋਲਣ ਵਾਲਾ ਘਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਅਜਿਹਾ ‘ਹਰਿ ਮੰਦਰ’ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦਾ ਝੱਖੜ ਹਿਲਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ) ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਏਹੁ ਸਰੀਰੁ ਹੈ ਗਿਆਨਿ ਰਤਨਿ ਪਰਗਟੁ ਹੋਇ ॥
Har manḏar ehu sarīr hai gi▫ān raṯan pargat ho▫e.
This body is a home of Har, but Har’s home becomes manifest in it through the precious divine knowledge (the Guru teachings).
Just think, when we enter into a big crowd, we hardly see anything beneath us, how can we clear our way out of it? We will have to push away others and make our way out; in the same way, we must end our loud commotion within. Once that is eradicated, Har is experienced, and only then we understand why the Guru calls this body Har’s Mandar.
ਗਿਆਨਿ = ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਰਤਨਿ = ਰਤਨ ਦੀ ਰਾਹੀਂ।
(ਮਨੁੱਖ ਦਾ) ਇਹ ਸਰੀਰ ‘ਹਰਿ-ਮੰਦਰ’ ਹੈ (ਪਰ ਇਹ ਭੇਤ ਸਤਿਗੁਰੂ ਦੀ ਬਖ਼ਸ਼ੀ) ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਕੀਮਤੀ ਸੂਝ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਖੁਲ੍ਹਦਾ ਹੈ।
ਮਨਮੁਖ ਮੂਲੁ ਨ ਜਾਣਨੀ ਮਾਣਸਿ ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਨ ਹੋਇ ॥੨॥
Manmukẖ mūl na jāṇnī māṇas har manḏar na ho▫e. ||2||
The mind slaves do not know the source of the world, Har; therefore, they don’t think this body can be Har’s abode.
The people, who are occupied with their intellectual pursuits and rational agenda, they don’t see anything within but a body, its parts and its functions as long as it breathes. The Guru calls them “the mind slaves”. The mind – slaves’ thinking dominates the Guru’s thinking. How can they believe in anything that doesn’t appear feasible or visible? To believe a thing, they need to see it. They simply think: How the Creator can be in all? There are people who steal or kill, how can He be in them? The Guru calls such thoughts “Doubt”. Once one surrenders to the Guru by leaving behind one’s own thinking developed over time under the influence of the worldly Maya influences, one starts believing what the Guru says and then nothing matters but the Guru:
ਮਨਮੁਖ = ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ। ਨ ਜਾਣਨੀ = ਨ ਜਾਣਨਿ, ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ (ਬਹੁ-ਵਚਨ)। ਮਾਣਸਿ = ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰ ॥੨॥
ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ (ਜਗਤ ਦੇ) ਮੂਲ (ਪਰਮਾਤਮਾ) ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਨਹੀਂ ਪਾਂਦੇ (ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਉਹ ਸਮਝਦੇ ਹਨ ਕਿ) ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਅੰਦਰ ‘ਹਰਿ-ਮੰਦਰ’ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ॥੨॥
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਹਰਿ ਜੀਉ ਸਾਜਿਆ ਰਖਿਆ ਹੁਕਮਿ ਸਵਾਰਿ ॥
Har manḏar har jī▫o sāji▫ā rakẖi▫ā hukam savār.
This Har’s temple has created by Har, and Har has embellished it with His Ordinance.
The Guru verifies that not only the Creator creates this body for His housing, but He embellishes it with His own Will. That Ordinance is in force all the time, and no one can violate it.
ਸਾਜਿਆ = ਬਣਾਇਆ। ਹੁਕਮਿ = (ਆਪਣੇ) ਹੁਕਮ ਨਾਲ। ਰਖਿਆ ਸਵਾਰਿ = ਸੋਹਣਾ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।
(ਇਹ ਮਨੁੱਖਾ ਸਰੀਰ) ‘ਹਰਿ-ਮੰਦਰ’ ਪ੍ਰਭੂ ਜੀ ਨੇ ਆਪ ਬਣਾਇਆ ਹੈ (ਅਤੇ ਆਪਣੇ) ਹੁਕਮ ਨਾਲ ਸਜਾ ਰੱਖਿਆ ਹੈ।
ਧੁਰਿ ਲੇਖੁ ਲਿਖਿਆ ਸੁ ਕਮਾਵਣਾ ਕੋਇ ਨ ਮੇਟਣਹਾਰੁ ॥੩॥
Ḏẖur lekẖ likẖi▫ā so kamāvaṇā ko▫e na metaṇhār. ||3||
One lives as per one’s destiny and no one can erase it.
The lives live according to the Ordinance the Creator put in force; no one has the power to over write it; however, one, who seeks the Guru’s advice and lives as per the Guru’s advice, obtains peace:
ਧੁਰਿ = ਧੁਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ। ਲੇਖੁ = (ਪਿਛਲੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦਾ) ਲੇਖ। ਸੁ = ਉਹ ਲੇਖ ॥੩॥
ਧੁਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ (ਹਰੇਕ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਜਿਹੜਾ) ਲੇਖ (ਹਰੇਕ ਸਰੀਰ-ਹਰਿ-ਮੰਦਰ ਵਿਚ) ਲਿਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਲੇਖ ਅਨੁਸਾਰ ਹਰੇਕ ਪ੍ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਤੁਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ (ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਉੱਦਮ ਨਾਲ ਉਸ ਲੇਖ ਨੂੰ) ਮਿਟਾਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ॥੩॥
ਸਬਦੁ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿ ਸੁਖੁ ਪਾਇਆ ਸਚੈ ਨਾਇ ਪਿਆਰ ॥
Sabaḏ cẖīnėh sukẖ pā▫i▫ā sacẖai nā▫e pi▫ār.
Those persons, who have realized Naam, develop love for Prabh and obtain peace.
Without debating on whatever is Har’s Will and how He runs His show, the seeker should understand what the Guru says; by following the Guru, the seeker gets attached to Har Naam; while being in love with Har Naam, he or she proceeds towards the Creator’s union not as a seeker but as a Guru’ follower.
ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿ = ਪਛਾਣ ਕੇ। ਨਾਇ = ਨਾਮ ਵਿਚ। ਸਚੈ ਨਾਇ = ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ।
(ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ) ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਵਿਚ (ਜਿਸ ਮਨੁੱਖ ਨੇ) ਪਿਆਰ ਪਾਇਆ, ਉਸ ਨੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪਾ ਕੇ ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤਾ।
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਸਬਦੇ ਸੋਹਣਾ ਕੰਚਨੁ ਕੋਟੁ ਅਪਾਰ ॥੪॥
Har manḏar sabḏe sohṇā kancẖan kot apār. ||4||
Through the Guru shabda, the Infinite Har’s beautiful fortress of gold (virtues) is realized.
As one follows the Guru advice, ones see how beautiful is Har’s presence? One realizes how the Infinite Creator lives in such a beautiful body fort. It also suggests that Har is not living up in the Sky. If Har abides in the mortals’ bodies, it doesn’t mean Har is not beyond bodies. Actually, Har is all over in and out as well; however, first it is important to realize Har within.
ਸਬਦੇ = ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ। ਕੰਚਨੁ = ਸੋਨਾ। ਕੋਟੁ = ਕਿਲਾ। ਅਪਾਰ ਕੋਟੁ = ਬੇਅੰਤ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਕਿਲ੍ਹਾ ॥੪॥
(ਉਸ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਸਰੀਰ-) ਹਰਿ-ਮੰਦਰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਸੋਹਣਾ ਬਣ ਗਿਆ, (ਉਹ ਹਰਿ-ਮੰਦਰ) ਬੇਅੰਤ ਪ੍ਰਭੂ (ਦੇ ਨਿਵਾਸ) ਵਾਸਤੇ (ਮਾਨੋ) ਸੋਨੇ ਦਾ ਕਿਲ੍ਹਾ ਬਣ ਗਿਆ ॥੪॥
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਏਹੁ ਜਗਤੁ ਹੈ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਘੋਰੰਧਾਰ ॥
Har manḏar ehu jagaṯ hai gur bin gẖoranḏẖār.
The entire world is Har’s abode, but without the Guru, there is all darkness (it is not realized).
Without the Guru, the world cannot see Har’s presence; therefore, it remains in the darkness of ignorance about Prabh’s presence. How does this darkness envelop the world? The Guru explains that:
ਘੋਰੰਧਾਰ = ਘੋਰ ਅੰਧਾਰ, ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ।
ਇਹ ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਭੀ ‘ਹਰਿ-ਮੰਦਰ’ ਹੀ ਹੈ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਘਰ ਹੈ)। ਪਰ ਗੁਰੂ (ਦੀ ਸਰਨ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ) ਘੁੱਪ ਹਨੇਰਾ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ (ਤੇ, ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਭੇਤ ਦੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦੀ)।
ਦੂਜਾ ਭਾਉ ਕਰਿ ਪੂਜਦੇ ਮਨਮੁਖ ਅੰਧ ਗਵਾਰ ॥੫॥
Ḏūjā bẖā▫o kar pūjḏe manmukẖ anḏẖ gavār. ||5||
The foolish and ignorant mind – slaves worship in other’s love.
It is the love for Maya, which creates duality and ignorance; those people, who are enslaved by their minds, choose Maya over the Creator and fall into a deep ditch of ignorance. Love for others must end to develop love for the Creator. We have families, we love our families, but loving Akalpurakh should surpass our love toward our families. Our love for our families should be limited and designed for our responsibilities; however, our love for our Creator should be without any condition or limits. The worldly love leads to duality and attachment, which creates ignorance. The next verses are very important to understand the Gurbani; many modern Sikhs take this life and its end right here; if we accept their point of view, it will become very hard for us to understand the following verse, kindly ponder over it:
ਦੂਜਾ = ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ। ਭਾਉ ਕਰਿ = ਪਿਆਰ ਪਾ ਕੇ। ਅੰਧ = ਅੰਨ੍ਹੇ। ਗਵਾਰ = ਮੂਰਖ ॥੫॥
ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ, ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ ਅੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਹੋਏ ਮੂਰਖ ਮਨੁੱਖ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਹੋਰ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੂਜਦੇ-ਸਤਕਾਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ॥੫॥
ਜਿਥੈ ਲੇਖਾ ਮੰਗੀਐ ਤਿਥੈ ਦੇਹ ਜਾਤਿ ਨ ਜਾਇ ॥
Jithai lekẖā mangī▫ai ṯithai ḏeh jāṯ na jā▫e.
The body and caste do not go there where the accounts are called in.
What is that place where this body doesn’t go and caste has no importance? Is it a state of mind expressed in a metaphoric way? If so, how a state of mind can exist without the body? Obviously, the Guru refers to a different realm, which we just cannot know unless we experience what the Guru did. The Guru suggests further that in there, only those, who remain drenched in Prabh’s love, get saved, but the Maya lovers suffer (which means an action is followed by a reaction).
ਮੰਗੀਐ = ਮੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਦੇਹ = ਸਰੀਰ। ਜਾਇ = ਜਾਂਦੀ।
ਜਿੱਥੇ (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੀ ਦਰਗਾਹ ਵਿਚ ਮਨੁੱਖ ਪਾਸੋਂ ਉਸ ਦੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਦਾ) ਹਿਸਾਬ ਮੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਥੇ (ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਨਾਲ) ਨਾਹ (ਇਹ) ਸਰੀਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਨਾਹ (ਉੱਚੀ ਨੀਵੀਂ) ਜਾਤਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਸਾਚਿ ਰਤੇ ਸੇ ਉਬਰੇ ਦੁਖੀਏ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥੬॥
Sācẖ raṯe se ubre ḏukẖī▫e ḏūjai bẖā▫e. ||6||
There, those, who get drenched in Prabh’s love, become distinguished, and those, who are into other’s love, become miserable.
If we seriously analyze above verse, we can understand why duality is rejected in the pursuit of the Creator. As we indulge in others’ love, we develop attachment toward the people we love and that attachment brings pain to us in many colors. A state of being in love with the Creator frees us from any kind of attachment; it doesn’t stop us from performing our responsibilities, but it keeps peeling off the attachment.
ਸਾਚਿ = ਸਦਾ-ਥਿਰ ਪ੍ਰਭੂ ਵਿਚ। ਰਤੇ = ਰੰਗੇ ਹੋਏ। ਸੇ = ਉਹ (ਬਹੁ-ਵਚਨ)। ਉਬਰੇ = (ਲੇਖੇ ਵਿਚ) ਸੁਰਖ਼ਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੂਜੈ ਭਾਇ = (ਪ੍ਰਭੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ) ਹੋਰ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ॥੬॥
(ਜਿਹੜੇ ਮਨੁੱਖ) ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ (ਉਥੇ ਲੇਖਾ ਹੋਣ ਸਮੇ) ਸੁਰਖ਼ਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, (ਜਿਹੜੇ) ਮਾਇਆ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ (ਹੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਾਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਉਥੇ) ਦੁਖੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ॥੬॥
Now the Guru explains that Har Naam exists within us; he calls it Naam treasure; obviously the word “treasure” is used to express preciousness of Naam.
ਹਰਿ ਮੰਦਰ ਮਹਿ ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਹੈ ਨਾ ਬੂਝਹਿ ਮੁਗਧ ਗਵਾਰ ॥
Har manḏar mėh nām niḏẖān hai nā būjẖėh mugaḏẖ gavār.
The foolish ignorant mortals do not understand that in Har’s temple (Mandar) is the Naam treasure.
Body is Har’s temple; therefore, Naam is in the body. Har’s presence is Naam and it is within the body, but unfortunately, the Maya attractions blind the mortals and they fail to realize Naam – presence.
ਨਿਧਾਨੁ = ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ। ਬੂਝਹਿ = ਸਮਝਦੇ (ਬਹੁ-ਵਚਨ)
(ਇਸ ਸਰੀਰ-) ‘ਹਰਿ-ਮੰਦਰ’ ਵਿਚ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ (ਮਨੁੱਖ ਵਾਸਤੇ) ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਹੈ, ਪਰ ਮੂਰਖ ਬੰਦੇ (ਇਹ ਗੱਲ) ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੇ।
ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿਆ ਹਰਿ ਰਾਖਿਆ ਉਰਿ ਧਾਰਿ ॥੭॥
Gur parsādī cẖīnĥi▫ā har rākẖi▫ā ur ḏẖār. ||7||
Those ones, who through the Guru realize this, enshrine Har in their hearts.
The Guru again stresses on the Guru advice, which helps to enshrine Har in the heart and this act leads to Har’s realization.
In the following verses, the Guru advises the seeker to follow none but the guidance given in the Guru shabda; one, who is eager to experience Har, falls in love with the Guru shabda and starts living as per the shabda. Before following the shabda, living is like driving in zero visibility, but understanding and believing in the shabda, living is like driving in a crystal clear day.
ਪਰਸਾਦੀ = ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ। ਚੀਨ੍ਹ੍ਹਿਆ = ਪਛਾਣਿਆ। ਉਰਿ = ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਰਾਖਿਆ ਧਾਰਿ = ਟਿਕਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ॥੭॥
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਨਾਲ (ਇਹ ਭੇਤ) ਸਮਝ ਲਿਆ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਆਪਣੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸਾਂਭ ਕੇ ਰੱਖ ਲਿਆ ॥੭॥
ਗੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਗੁਰ ਤੇ ਜਾਤੀ ਜਿ ਸਬਦਿ ਰਤੇ ਰੰਗੁ ਲਾਇ ॥
Gur kī baṇī gur ṯe jāṯī jė sabaḏ raṯe rang lā▫e.
The Guru’s Bani (what the Guru really says) is understood through the Guru if one gets drenched in the Guru shabda.
The Guru’s words are valued by falling in love with the Guru shabda. When we like any good line of a song or a saying or an idiom, we keep it on our lips, because we love that stuff; here, the same concept is stressed. No hypocritical attitude is accepted in this context. The Guru’s words should be on our lips.
ਤੇ = ਤੋਂ। ਜਾਤੀ = (ਕਦਰ) ਸਮਝ ਲਈ। ਜਿ = ਜਿਹੜੇ ਮਨੁੱਖ। ਰਤੇ = ਰੰਗੇ ਹੋਏ। ਰੰਗ ਲਾਇ = ਪਿਆਰ ਬਣਾ ਕੇ।
ਜਿਹੜੇ ਮਨੁੱਖ (ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ) ਪਿਆਰ ਬਣਾ ਕੇ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਪਾਸੋਂ ਗੁਰੂ ਦੀ ਬਾਣੀ (ਦੀ ਕਦਰ) ਸਮਝ ਲੈਂਦੇ ਹਨ।
ਪਵਿਤੁ ਪਾਵਨ ਸੇ ਜਨ ਨਿਰਮਲ ਹਰਿ ਕੈ ਨਾਮਿ ਸਮਾਇ ॥੮॥
Paviṯ pāvan se jan nirmal har kai nām samā▫e. ||8||
Those persons, who get absorbed in Har’s Naam, become pure and immaculate.
The Guru’s words help the seeker to get attached to Har Naam and as one gets drenched in the love of Har Naam, one becomes totally pure. Now we come to the central idea the Guru wants to pass on to us in context of Har Naam search within
ਪਾਵਨ = ਪਵਿੱਤਰ। ਕੈ ਨਾਮਿ = ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ। ਸਮਾਇ = ਲੀਨ ਹੋ ਕੇ ॥੮॥
ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਵਿਚ ਲੀਨ ਰਹਿ ਕੇ ਸੁੱਚੇ ਪਵਿੱਤਰ ਜੀਵਨ ਵਾਲੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ॥੮॥
ਹਰਿ ਮੰਦਰੁ ਹਰਿ ਕਾ ਹਾਟੁ ਹੈ ਰਖਿਆ ਸਬਦਿ ਸਵਾਰਿ ॥
Har manḏar har kā hāt hai rakẖi▫ā sabaḏ savār.
The body temple is Har’s shop and it can be decorated by the Guru shabda.
Within us, we have opened up many shops: shop of planning, desires and other stuff, but Har’s shop, in which only Naam is traded, remains beyond our reach because of our total involvement in other shops we establish within. The Guru suggests us only to keep open Har’s shop through the Guru shabda and to decorate it with our love for Naam.
ਹਾਟੁ = ਦੁਕਾਨ, ਹੱਟ। ਸਬਦਿ = ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਸਵਾਰਿ = ਸਜਾ ਕੇ।
(ਇਹ ਮਨੁੱਖਾ ਸਰੀਰ) ‘ਹਰਿ-ਮੰਦਰ’ ਪਰਮਾਤਮਾ (ਦੇ ਨਾਮ-ਵੱਖਰ) ਦਾ ਹੱਟ ਹੈ, ਇਸ (ਹੱਟ) ਨੂੰ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ ਸਜਾ ਕੇ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਤਿਸੁ ਵਿਚਿ ਸਉਦਾ ਏਕੁ ਨਾਮੁ ਗੁਰਮੁਖਿ ਲੈਨਿ ਸਵਾਰਿ ॥੯॥
Ŧis vicẖ sa▫uḏā ek nām gurmukẖ lain savār. ||9||
There is only Naam merchandise in Har’s shop; the Guru followers get it and become embellished.
By becoming the true Guru follower, one should deal only in Naam at Har’s shop (means Har’s presence by concentrating on Har) by closing other shops; by doing so, one can embellishes oneself.
ਤਿਸੁ ਵਿਚਿ = ਉਸ (ਸਰੀਰ-) ਹੱਟ ਵਿਚ। ਗੁਰਮੁਖਿ = ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ। ਲੈਨਿ = ਲੈਂਦੇ ਹਨ (ਬਹੁ-ਵਚਨ) ॥੯॥
ਇਸ (ਸਰੀਰ ਹੱਟ) ਵਿਚ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ-ਸੌਦਾ (ਮਿਲ ਸਕਦਾ) ਹੈ। (ਪਰ ਸਿਰਫ਼) ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ (ਹੀ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ) ਸੋਹਣਾ ਬਣਾ ਕੇ (ਇਹ ਸੌਦਾ) ਲੈਂਦੇ ਹਨ ॥੯॥
Why the mortal fails to see Har’s shop within, the Guru explains that it is because of the stone like mind, which remains attracted to Maya:
ਹਰਿ ਮੰਦਰ ਮਹਿ ਮਨੁ ਲੋਹਟੁ ਹੈ ਮੋਹਿਆ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥
Har manḏar mėh man lohat hai mohi▫ā ḏūjai bẖā▫e.
In this body is Har’s abode, the mind remains like the iron in it, because it is lured by other’s love.
This stone like mind needs to be attached to the Guru advice so that it can eradicate its love for Maya attraction and turn toward Har’s shop where Har Naam exists.
ਲੋਹਟੁ = ਲੋਹਾ। ਮੋਹਿਆ = ਠੱਗਿਆ ਹੋਇਆ। ਦੂਜੈ ਭਾਇ = ਮਾਇਆ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ।
(ਜਿਹੜਾ ਮਨੁੱਖ) ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ (ਫਸ ਕੇ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਰਾਸਿ-ਪੂੰਜੀ) ਲੁਟਾ ਬੈਠਦਾ ਹੈ, (ਉਸ ਦਾ) ਮਨ (ਇਸ ਸਰੀਰ-) ਹਰਿ-ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਲੋਹਾ (ਹੀ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ) ਹੈ।
ਪਾਰਸਿ ਭੇਟਿਐ ਕੰਚਨੁ ਭਇਆ ਕੀਮਤਿ ਕਹੀ ਨ ਜਾਇ ॥੧੦॥
Pāras bẖeti▫ai kancẖan bẖa▫i▫ā kīmaṯ kahī na jā▫e. ||10||
Those persons, who meet the Guru and follow the Guru’s instructions, become so great and sublime that it is hard to express their virtues.
ਪਾਰਸਿ ਭੇਟਿਐ = ਜੇ (ਗੁਰੂ-) ਪਾਰਸ ਨੂੰ ਮਿਲ ਪਏ। ਕੰਚਨੁ = ਸੋਨਾ ॥੧੦॥
(ਪਰ, ਹਾਂ) ਜੇ ਗੁਰੂ-ਪਾਰਸ ਮਿਲ ਪਏ (ਤਾਂ ਲੋਹੇ ਵਰਗਾ ਨਿਕੰਮਾ ਬਣਿਆ ਉਸ ਦਾ ਮਨ) ਸੋਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ (ਫਿਰ ਉਹ ਇਤਨੇ ਉੱਚੇ ਜੀਵਨ ਵਾਲਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਦਾ) ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ॥੧੦॥
ਹਰਿ ਮੰਦਰ ਮਹਿ ਹਰਿ ਵਸੈ ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ ਸੋਇ ॥
Har manḏar mėh har vasai sarab niranṯar so▫e.
This body is Har’s mandar, in which resides Har, who is permeating equally all lives.
As the Guru followers, we must believe that our bodies are Har’s abodes and Har is also present everywhere and in all. The Guru concludes:
ਸਰਬ ਨਿਰੰਤਰਿ = ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇਕ-ਰਸ।
(ਇਸ ਸਰੀਰ-) ‘ਹਰਿ-ਮੰਦਰ’ ਵਿਚ ਪਰਮਾਤਮਾ (ਆਪ) ਵੱਸਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਭ ਜੀਵਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਇਕ-ਰਸ ਵੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਨਾਨਕ ਗੁਰਮੁਖਿ ਵਣਜੀਐ ਸਚਾ ਸਉਦਾ ਹੋਇ ॥੧੧॥੧॥
Nānak gurmukẖ vaṇjī▫ai sacẖā sa▫uḏā ho▫e. ||11||1||
Oh Nanak! If dealing in Naam is done through the Guru, only then this trade becomes successful forever.
As per the Guru instruction, the seeker should deal in Har Naam, and if it is done with sincerity, the fruit of this trade becomes successful forever. Again, our guiding force should be the Guru advice.
ਗੁਰਮੁਖਿ = ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ। ਵਣਜੀਐ = ਵਣਜ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ॥੧੧॥੧॥
ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਸਰਬ-ਨਿਵਾਸੀ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਸੌਦਾ) ਗੁਰੂ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਵਣਜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੌਦਾ ਸਦਾ ਕਾਇਮ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਸੌਦਾ ਹੈ ॥੧੧॥੧॥
Sikhi is all about becoming one with the Creator by living right in the Maya drenched world, it has nothing to do with falling for fasts, rituals, rites, group mentality and fake saints or Babas . Oneness with the Creator takes the seeker a way above duality, animosity, group mentality and narrow thinking. A few seekers have reached to that peak of Sikhi set up by the Sikh – Gurus. Sikhi has nothing to do with Sanatani thought or Vedic philosophy or western thoughts built on speculation or rationality. Sikhi provides the ultimate freedom and fearlessness. Unfortunately, many people claim to obtain it while remaining grounded to materialist attractions and pump and show of their own minds. Sikhi encourages the Sikh to obtain Naam by setting up three simple rules while living in this world:
1 To make a living with honest ways
2 To share with those people, who are needy by harboring compassion for the lives?
3 To remain connected to Naam all the time by realizing the presence of the Creator all over by eradicating duality totally.
The shabda we have just discussed leads us to within to find the Creator’s presence we have buried under desires, lust, anger, greed and attachment. Our outwardly influenced thoughts become barrier to the path the Guru leads us to, because as we proceed on this earth, we never get rid of “I”. Even for a small occasions, we keep displaying our sir names, titles and our worldly establishments because of this “I” complex, which competes with the rest of the world that actually promotes “I” in a big way. On 224, First Nanak says:
ਬ੍ਰਹਮੈ ਗਰਬੁ ਕੀਆ ਨਹੀ ਜਾਨਿਆ ॥
Barahmai garab kī▫ā nahī jāni▫ā.
In essence: Brahma displayed self conceit and did not understand the Creator.
On 904, SGGS, First Nanak addresses a Pundit:
ਗਰਬੁ ਨਿਵਾਰਿ ਮਿਲੈ ਪ੍ਰਭੁ ਸਾਰਥਿ ॥
ਪ੍ਰਾਨ ਜਪਿ ਹਰਿ ਕਿਰਤਾਰਥਿ ॥੩॥
Garab nivār milai parabẖ sārath.
Mukaṯ parān jap har kirṯārath. ||3||
In essence: By eliminating self conceit, Prabh, the life guide (Prabh as the Guru) is met; utter the Name of Har, who gives liberation and success.
(ਹੇ ਪੰਡਿਤ! ਨਾਮ ਜਪ ਕੇ) ਅਹੰਕਾਰ ਦੂਰ ਕੀਤਿਆਂ (ਜੀਵਨ ਰਥ ਦਾ) ਰਥਵਾਹੀ ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਲ ਪੈਂਦਾ ਹੈ।
(ਤਾਂ ਤੇ) ਜਿੰਦ ਨੂੰ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਖ਼ਲਾਸੀ ਦਿਵਾਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਜੀਵਨ ਸਫਲਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪ ॥੩॥
Coming home expression in the Gurbani is repeated and it is the base of this shabda as well; First Nanak on 904 SGGS also expresses the same idea:
ਝੂਠੁ ਨ ਬੋਲਿ ਪਾਡੇ ਸਚੁ ਕਹੀਐ ॥
ਹਉਮੈ ਜਾਇ ਸਬਦਿ ਘਰੁ ਲਹੀਐ ॥੧॥ਰਹਾਉ ॥
Jẖūṯẖ na bol pāde sacẖ kahī▫ai.
Ha▫umai jā▫e sabaḏ gẖar lahī▫ai. ||1|| rahā▫o.
In essence: Oh Pundit! Do not tell lies, tell the truth! If self conceit is eradicated through the Guru teachings, only then Prabh is obtained within. Pause
ਪਾਡੇ = ਹੇ ਪੰਡਿਤ! ਸਬਦਿ = ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ। ਘਰੁ = ਆਤਮਕ ਆਨੰਦ ਦਾ ਟਿਕਾਣਾ ॥੧॥
ਹੇ ਪੰਡਿਤ! (ਆਪਣੀ ਆਜੀਵਕਾ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਜਜਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਿ-ਆਉਣ ਵਾਸਤੇ ਵਿਆਹ ਆਦਿਕ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ੁਭ ਮੁਹੂਰਤ ਲੱਭਣ ਦਾ) ਝੂਠ ਨਾਹ ਬੋਲ। ਸੱਚ ਬੋਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜੁੜ ਕੇ (ਅੰਦਰ ਦੀ) ਹਉਮੈ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਦੋਂ ਉਹ ਘਰਲੱਭ ਪੈਂਦਾ ਹੈ (ਜਿਥੋਂ ਆਤਮਕ ਤੇ ਸੰਸਾਰਕ ਸਾਰੇ ਪਦਾਰਥ ਮਿਲਦੇ ਹਨ) ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥
The Guru has guided us toward Har’s path through his shabda , now it is solely our responsibility if we want to shed self conceit to tread on this path or indulge in hypocritical techniques, rites and rituals!
A Gurskh’s aim is not to waste life in Maya pursuits but in efforts to become one with the Creator. The world measures the man with worldly success, but Akalpurakh’s devotees deem that success as a loss of life if union with the Creator is not materialized. I close this article with Bhagat Kabir’s sloka on 1366 SGGS and another Sloka of Third Nanak on 1384, SGGS, to ponder over:
ਕਬੀਰ ਮੈ ਜਾਨਿਓ ਪੜਿਬੋ ਭਲੋ ਪੜਿਬੇ ਸਿਉ ਭਲ ਜੋਗੁ ॥
Kabīr mai jāni▫o paṛibo bẖalo paṛibe si▫o bẖal jog.
Kabir says: I thought studying is good, but better than is uniting with Prabh;
ਭਗਤਿ ਨ ਛਾਡਉ ਰਾਮ ਕੀ ਭਾਵੈ ਨਿੰਦਉ ਲੋਗੁ ॥੪੫॥
Bẖagaṯ na cẖẖāda▫o rām kī bẖāvai ninḏa▫o log. ||45||
I will not give up devotion of Prabh, even if the people criticize me for that.
1384, SGGS
ਹਉ ਢੂਢੇਦੀ ਸਜਣਾ ਸਜਣੁ ਮੈਡੇ ਨਾਲਿ ॥
Ha▫o dẖūdẖeḏī sajṇā sajaṇ maide nāl.
I am looking for my Beloved but my Beloved is with me,
ਮੈਡੇ ਨਾਲਿ = ਮੇਰੇ ਨਾਲ, ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ।
ਮੈਂ (ਜੀਵ-ਇਸਤ੍ਰੀ) ਸੱਜਣ (-ਪ੍ਰਭੂ) ਨੂੰ (ਬਾਹਰ) ਭਾਲ ਰਹੀ ਹਾਂ, (ਪਰ ਉਹ) ਸੱਜਣ (ਤਾਂ) ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵੱਸ ਰਿਹਾ ਹੈ।
ਨਾਨਕ ਅਲਖੁ ਨ ਲਖੀਐ ਗੁਰਮੁਖਿ ਦੇਇ ਦਿਖਾਲਿ ॥੧੨੧॥
Nānak alakẖ na lakẖī▫ai gurmukẖ ḏe▫e ḏikẖāl. ||121||
Oh Nanak! Prabh is invisible (cannot be seen with eyes), but the Guru shows Him.
ਅਲਖੁ = ਲੱਛਣਹੀਨ, ਜਿਸ ਦਾ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਲੱਛਣ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ। ਦੇਇ ਦਿਖਾਲਿ = ਵਿਖਾ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ॥੧੨੧॥
ਹੇ ਨਾਨਕ! ਉਸ (ਸੱਜਣ) ਦਾ ਕੋਈ ਲੱਛਣ ਨਹੀਂ, (ਆਪਣੇ ਉੱਦਮ ਨਾਲ ਜੀਵ ਪਾਸੋਂ) ਉਹ ਪਛਾਣਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦਾ, ਸਤਿਗੁਰੂ ਵਿਖਾਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ॥੧੨੧॥
Interpretation in Punjabi (Gurumukhi script) is by Dr Sahib Singh
Humbly
G Singh
