(Its English version is at the end)

ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਰੋਜੀ ਕਮਾਉਣੀ ਨੁੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸਲਾਹਿਆ ਗਿਆ, ਪਰ ਮਾਇਆ ਵਿੱਚ ਖੋ ਕੇ ਧਨ ਆਦਿ ਸੰਸਾਰੀ ਵਸਤਾਂ ਨੁੰ ਇਕੱਤਰ ਕਰਦਿਆਂ ਗਲਤ ਕੰਮ ਕਰਨੇ, ਕਿਸੇ ਨੁੰ ਧੋਖਾ ਦੇਣਾ ਮਾਇਆ ਲਈ ਆਦਿ ਕਾਰਜ ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਨਿੰਦੇ ਗਏ ਹਨ | ਕਿਸੇ ਦਾ ਕਰਿਆ ਭੁਲਾਕੇ, ਆਪਣੀ ਖਾਤਰ ਮਾਇਆ ਵਿੱਚ ਰਚ ਮਿਚ  ਜਾਣ ਨੁੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦੀ | ਇਸ ਪਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਹੇਠਲੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿੱਚ ਜੋ ਅੰਗ 178 ਉੱਤੇ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਸਾਨੂੰ ਉਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਸਿੱਖਣ ਨੁੰ ਆਖਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮਾਇਆ ਦੀ ਭੱਜ ਨੱਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਜਿੰਦਗੀ ਕੱਟਣ ਨਾਲੋਂ ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਸਿਫਤ ਅਤੇ ਭਲੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਪ੍ਰੇਰਦੇ ਹਨ: 

ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ਅਗਲੇ ਮੁਏ ਸਿ ਪਾਛੈ ਪਰੇ ॥ ਜੋ ਉਬਰੇ ਸੇ ਬੰਧਿ ਲਕੁ ਖਰੇ ॥
ਜਿਹ ਧੰਧੇ ਮਹਿ ਓਇ ਲਪਟਾਏ ॥ ਉਨ ਤੇ ਦੁਗੁਣ ਦਿੜੀ ਉਨ ਮਾਏ ॥੧॥

Ga-oṛī gu-ārerī mėhlā 5.

Agle mu-e sė pācẖẖai pare. Jo ubre se banḏẖ lak kẖare.

Jih ḏẖanḏẖe mėh o-e laptā-e. Un ṯe ḏuguṇ ḏiṛī un mā-e. ||1||

ਅਰਥ : ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਸੀ, ਉਹ ਮਰ ਗਏ; ਜੋ ਬਚ ਗਏ, ਉਹ ਲੱਕ ਬੰਨੀ ਖਲੋਤੇ ਹਨ (ਤਿਆਰ ਬਰ ਤਿਆਰ ); ਜਿਸ ਧੰਦੇ (ਮਾਇਆ ਦੇ) ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੇ ਸਨ, ਉਸੇ ਧੰਦੇ ਵਿੱਚ ਜੋ ਬਚੇ ਉਹ ਲਿਪਟ ਗਏ |

ਭਾਵ ਕਿ ਮਾਇਆ ਦੇ ਧੰਦੇ ਵਿੱਚ ਲਿਪਟੇ ਲੋਕ ਮਰ ਗਏ ਸਭ ਕੁਝ ਏਥੇ ਛੱਡ ਕੇ, ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਗਲੇ, ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਵੱਧਕੇ ਮਾਇਆ ਪਿੱਛੇ ਲੱਗਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ | ਇਹ ਹੈ ਆਪਣੇ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਜੋ ਗੁਰਾਂ ਨੇ ਜੋ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖੀ ਹੈ; ਮਾਇਆ  ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਦੇ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ  ਇਕੱਠੀ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ  ਉਸ ਨੁੰ ਏਥੇ ਹੀ ਛੱਡ ਕੇ ਸੰਸਾਰੋਂ ਕੂਚ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਜੋ ਪਿੱਛੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਵੀ ਮਰ ਗਿਆਂ ਵੰਗਰ ਉਸੇ  ਦੌੜ੍ਹ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਚੜ੍ਹਕੇ ਹਿੱਸਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਬਿਨਾਂ ਕੋਈ ਸਿੱਖਿਆ ਲਏ ਉਨਾਂ ਤੋਂ ਜੋ ਇਸ ਖਾਤਰ ਬੁਰੇ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਪਰ ਅਖੀਰ ਨੁੰ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਤੁਰ  ਗਏ |

ਓਹ ਬੇਲਾ ਕਛੁ ਚੀਤਿ ਨ ਆਵੈ ॥ ਬਿਨਸਿ ਜਾਇ ਤਾਹੂ ਲਪਟਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Oh belā kacẖẖ cẖīṯ na āvai. Binas jā-e ṯāhū laptāvai. ||1||Rahā-o.

ਲੋਕਾਂ ਨੁੰ ਮਰਨ ਵਾਲਾ ਵਕਤ ਚੇਤੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਅਤੇ ਮਾਇਆ ਨੁੰ ਚਿਪਕੇ ਹੀ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ |

ਜਦੋਂ ਇਕੱਠੀ ਕੀਤੀ ਮਾਇਆ ਛੱਡ ਕੇ ਸਾਡੇ ਸਾਹਮਣੇ ਲੋਕੀਂ ਤੁਰਦੇ ਹਨ, ਕੀ ਅਸੀਂ ਵਿਚਾਰਦੇ ਹਾਂ  ਕਿ ਇਸ ਧੰਦੇ  ਵਿੱਚ ਹੀ ਜੀਵਨ ਖਤਮ ਕਰੀਦਾ ਹੈ? ਕੀ ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਭਲੇ ਕੰਮ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭ, ਜਿਸ ਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,  ਦੀ ਸਿਫਤ ਵਿੱਚ ਮਸਤ  ਹੋਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੀ ਨਹੀਂ ? ਇਸ ਮਾਨਸਿਕ ਹਾਲਤ ਦੇ ਅਸਲੀ ਕਾਰਣ ਹਨ  :

ਆਸਾ ਬੰਧੀ ਮੂਰਖ ਦੇਹ ॥ ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਲਪਟਿਓ ਅਸਨੇਹ ॥
ਸਿਰ ਊਪਰਿ ਠਾਢੋ ਧਰਮ ਰਾਇ ॥ ਮੀਠੀ ਕਰਿ ਕਰਿ ਬਿਖਿਆ ਖਾਇ ॥੨॥

Āsā banḏẖī mūrakẖ ḏeh. Kām kroḏẖ lapti-o asneh.

Sir ūpar ṯẖādẖo ḏẖaram rā-e. Mīṯẖī kar kar bikẖi-ā kẖā-e. ||2||

ਸਰੀਰ ਆਸਾਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ; ਇੰਝ ਮਨੁੱਖ  ਕਾਮ, ਕ੍ਰੋਧ ਤੇ ਮਮਤਾ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਿਆ ਹੋਇਆ  ਹੈ | ਮਾਇਆ ਜ਼ਹਿਰ ਨੁੰ ਮਿੱਠੀ ਕਰਕੇ ਖਾਂਦਾ ਹੈ, ਧਰਮ ਦਾ ਇਨਸਾਫ ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਲਟਕ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਸ ਬਾਰੇ ਬੇਫਿਕਰ ਹੈ |

ਕ੍ਰੋਧ, ਕਾਮ ਅਤੇ ਮਮਤਾ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ  ਧਿਆਨ ਜਾਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦੇ |ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਮਨ ਮੰਨਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਧਰਮ ਦਾ ਇਨਸਾਫ ਉਸ ਦੀ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੈ | ਇੰਝ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਵਿੱਚ ਗਲਤਾਨ, ਮਨੁੱਖ ਇੰਝ ਸਕੀਮ ਬਣਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ :

ਹਉ ਬੰਧਉ ਹਉ ਸਾਧਉ ਬੈਰੁ ॥ ਹਮਰੀ ਭੂਮਿ ਕਉਣੁ ਘਾਲੈ ਪੈਰੁ ॥  
ਹਉ ਪੰਡਿਤੁ ਹਉ ਚਤੁਰੁ ਸਿਆਣਾ ॥ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ਨ ਬੁਝੈ ਬਿਗਾਨਾ ॥੩॥

Ha-o banḏẖa-o ha-o sāḏẖa-o bair. Hamrī bẖūm ka-uṇ gẖālai pair.

Ha-o pandiṯ ha-o cẖaṯur si-āṇā. Karṇaihār na bujẖai bigānā. ||3||

ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਜਾਂ ਉਸ ਨੂੰ  (ਵੈਰੀ ਨੂੰ ) ਬੰਨ੍ਹ ਲਵਾਂਗਾ, ਫਲਾਣੇ ਨੂੰ ਸੋਧ ਦਿਆਂਗਾ (ਇੰਝ ਦਾਹਵੇ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ); ਸਾਡੀ ਭੂਮੀ ਉਤੇ ਕੌਣ ਪੈਰ ਧਰ ਸਕਦਾ ਹੈ; ਦਾਹਵੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਤਾਲੀਮ ਹਾਸਲ ਕੀਤੀ ਹੋਈ  ਹੈ; ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਿਆਣਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਬੇਸਮਝ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਨੁੰ ਜਾਣਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ|

ਇਹ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਹੰਕਾਰ ਹੈ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ  ਰੱਬ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ  ਤੋਂ ਵਿਹੂਣਾ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰੇ ਕਰਦਾ ਹੈ; ਇਸੇ ਕਾਰਣ ਮਨੁੱਖ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਧੱਕੇ ਅਤੇ ਧੋਖੇ  ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਵੈਰ  ਵਿਰੋਧ ਪਾਲਦਾ ਹੈ ; ਇਹ  ਮਨੁੱਖ  ਦਾ ਹੰਕਾਰ ਹੀ ਹੈ ਜੋ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੀ ਹੋਂਦ ਅਤੇ ਜਰੂਰਤ ਤੋਂ  ਉਸ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ |

ਅਪੁਨੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਆਪੇ ਜਾਨੈ ॥ ਕਿਆ ਕੋ ਕਹੈ ਕਿਆ ਆਖਿ ਵਖਾਨੈ ॥
ਜਿਤੁ ਜਿਤੁ ਲਾਵਹਿ ਤਿਤੁ ਤਿਤੁ ਲਗਨਾ ॥ ਅਪਨਾ ਭਲਾ ਸਭ ਕਾਹੂ ਮੰਗਨਾ ॥੪॥

Apunī gaṯ miṯ āpe jānai. Ki-ā ko kahai ki-ā ākẖ vakẖānai.

Jiṯ jiṯ lāvėh ṯiṯ ṯiṯ lagnā. Apnā bẖalā sabẖ kāhū mangnā. ||4||

ਦਰਅਸਲ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਕਿਹੋ ਜਿਹੇ  ਹਨ | ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਦੂਸਰਾ ਕੋਈ ਹੋਰ  ਕੁਝ ਦੱਸ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ | ਜਿਸ ਪਾਸੇ ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਲਾਉਂਦੇ ਹਨ ਉਹ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ | ਹਰ ਜੀਵ ਆਪਣੇ ਭਲੇ ਦੀ ਆਸ ਕਰਦਾ ਹੈ |

ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦੀ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਹੁਕਮ ਬਾਰੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿੰਝ ਮਨੁੱਖ ਫਸਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦੀ ਮੇਹਰ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ | ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਅਰਦਾਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਅੱਗੇ :

ਸਭ ਕਿਛੁ ਤੇਰਾ ਤੂੰ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ॥ ਅੰਤੁ ਨਾਹੀ ਕਿਛੁ ਪਾਰਾਵਾਰੁ ॥
ਦਾਸ ਅਪਨੇ ਕਉ ਦੀਜੈ ਦਾਨੁ ॥ ਕਬਹੂ ਨ ਵਿਸਰੈ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ॥੫॥੯॥੭੮॥

Sabẖ kicẖẖ ṯerā ṯūʼn karṇaihār. Anṯ nāhī kicẖẖ pārāvār.

Ḏās apne ka-o ḏījai ḏān. Kabhū na visrai Nānak nām. ||5||9||78||

ਉਹ ਕਰਤਾਰ ਜੀ | ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਤੁਹਾਡਾ ਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਦੇ ਕਰਤੇ ਹੋ | ਤੁਹਾਡਾ ਕੋਈ ਅੰਤ ਨਹੀਂ | ਆਪਣੇ ਦਾਸ ਉਤੇ ਮੇਹਰ ਕਰੋ ਕਿ ਤੁਹਾਡਾ ਦਾਸ  ਨਾਨਕ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਮ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਭੁਲਾਵੇ |

ਸਿੱਖਿਆ ਇਹੋ ਕਿ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਨਾਲ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰਿਹਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਾ ਭੁਲਾਇਆ ਜਾਵੇ ਕਿਉਂਕਿ  ਉਨਾਂ ਦੀ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਰੱਖੀ ਯਾਦ ਸਾਨੂੰ ਸੱਚੇ ਰਸਤੇ ਉਤੇ ਰੱਖੇਗੀ |

ਸ਼ੁਭ  ਆਸ਼ਾਵਾਂ ,

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

The Worldly Behavior And The Guru

The Gurbani praises those who earn their living by working hard; however, it questions those who are ready to do anything for the sake of the worldly establishment; it doesn’t approve those who commit crimes or betray and exploit others to gather wealth. In this context, on SGGS 178, the Guru inspires us to learn from those who solely spent their lives to gather the materialistic things and left without taking anything with them:

ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਮਹਲਾ ੫ ॥
ਅਗਲੇ ਮੁਏ ਸਿ ਪਾਛੈ ਪਰੇ ॥ ਜੋ ਉਬਰੇ ਸੇ ਬੰਧਿ ਲਕੁ ਖਰੇ ॥
ਜਿਹ ਧੰਧੇ ਮਹਿ ਓਇ ਲਪਟਾਏ ॥ ਉਨ ਤੇ ਦੁਗੁਣ ਦਿੜੀ ਉਨ ਮਾਏ ॥੧॥

Ga-oṛī gu-ārerī mėhlā 5.

Agle mu-e sė pācẖẖai pare. Jo ubre se banḏẖ lak kẖare.

Jih ḏẖanḏẖe mėh o-e laptā-e. Un ṯe ḏuguṇ ḏiṛī un mā-e. ||1||

Raag Gaurhi Guareri, the bani of Fifth Nanak.

In essence: (The Guru points out how we don’t learn from our ancestors, who were in Maya and who got nothing of it when they left). Those ones, who have died, have been forgotten (that they left their wealth here). Those ones who are alive are ready to gather it in the same way their ancestors did (Without learning anything from their ancestors who departed empty handed) the new generation gets into wealth-gathering more aggressively).

ਓਹ ਬੇਲਾ ਕਛੁ ਚੀਤਿ ਨ ਆਵੈ ॥ ਬਿਨਸਿ ਜਾਇ ਤਾਹੂ ਲਪਟਾਵੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Oh belā kacẖẖ cẖīṯ na āvai. Binas jā-e ṯāhū laptāvai. ||1||Rahā-o.

The mortals do not remember the death of their ancestors, who left everything here at death. They cling to it and perish (in the same way their ancestors depart without taking it with them). Pause.

ਆਸਾ ਬੰਧੀ ਮੂਰਖ ਦੇਹ ॥ ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਲਪਟਿਓ ਅਸਨੇਹ ॥
ਸਿਰ ਊਪਰਿ ਠਾਢੋ ਧਰਮ ਰਾਇ ॥ ਮੀਠੀ ਕਰਿ ਕਰਿ ਬਿਖਿਆ ਖਾਇ ॥੨॥

Āsā banḏẖī mūrakẖ ḏeh. Kām kroḏẖ lapti-o asneh.

Sir ūpar ṯẖādẖo ḏẖaram rā-e. Mīṯẖī kar kar bikẖi-ā kẖā-e. ||2||

The foolish mortals are bound in desires. They are involved in lust, anger, and the worldly love. The righteous judge watches over them; however, they keep taking the poison (Maya) believing it to be sweet.

ਹਉ ਬੰਧਉ ਹਉ ਸਾਧਉ ਬੈਰੁ ॥ ਹਮਰੀ ਭੂਮਿ ਕਉਣੁ ਘਾਲੈ ਪੈਰੁ ॥  
ਹਉ ਪੰਡਿਤੁ ਹਉ ਚਤੁਰੁ ਸਿਆਣਾ ॥ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ਨ ਬੁਝੈ ਬਿਗਾਨਾ ॥੩॥

Ha-o banḏẖa-o ha-o sāḏẖa-o bair. Hamrī bẖūm ka-uṇ gẖālai pair.

Ha-o pandiṯ ha-o cẖaṯur si-āṇā. Karṇaihār na bujẖai bigānā. ||3||

(the Guru expresses the thoughts of a conceited person) I will get that and take revenge on such and such person. Who can even enter in my land? I am very educated, knowledgeable, clever, and wise man. The ignorant mortal doesn’t recognize Ekankar, who is the Creator.

 The Guru describes how we get burned in our conceit-guided behavior. It happens, because we don’t remember Ekankar. If He is remembered and His ordinance in force is accepted, we will not act foolishly. If He is remembered, we will become humble; we will perform our duties truthfully and remain involved in His praise.

ਅਪੁਨੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਆਪੇ ਜਾਨੈ ॥ ਕਿਆ ਕੋ ਕਹੈ ਕਿਆ ਆਖਿ ਵਖਾਨੈ ॥
ਜਿਤੁ ਜਿਤੁ ਲਾਵਹਿ ਤਿਤੁ ਤਿਤੁ ਲਗਨਾ ॥ ਅਪਨਾ ਭਲਾ ਸਭ ਕਾਹੂ ਮੰਗਨਾ ॥੪॥

Apunī gaṯ miṯ āpe jānai. Ki-ā ko kahai ki-ā ākẖ vakẖānai.

Jiṯ jiṯ lāvėh ṯiṯ ṯiṯ lagnā. Apnā bẖalā sabẖ kāhū mangnā. ||4||

Only Akalpurakh knows Himself. What can we say and how can we describe Him? Oh Akalpurakh! To whatever assignment you assign us, we have to do that. Everyone seeks his or her own betterment from you.

ਸਭ ਕਿਛੁ ਤੇਰਾ ਤੂੰ ਕਰਣੈਹਾਰੁ ॥ ਅੰਤੁ ਨਾਹੀ ਕਿਛੁ ਪਾਰਾਵਾਰੁ ॥
ਦਾਸ ਅਪਨੇ ਕਉ ਦੀਜੈ ਦਾਨੁ ॥ ਕਬਹੂ ਨ ਵਿਸਰੈ ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ॥੫॥੯॥੭੮॥

Sabẖ kicẖẖ ṯerā ṯūʼn karṇaihār. Anṯ nāhī kicẖẖ pārāvār.

Ḏās apne ka-o ḏījai ḏān. Kabhū na visrai Nānak nām. ||5||9||78||

(Addressed To Akalpurakh as a prayer) All the lives are yours and you are their Creator. You are beyond limits! Bestow your grace on your servant, Nanak, so that he never forgets your name.

Advice is to start living honestly and to love the Creator who blesses us with so much in this world, because His memory will keep us on a righteous path.

Wishes

Gurdeep Singh

www.gursoch.com

(Its English version is at the end)

ਅੱਜ ਕੱਲ੍ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਦੁਨੀਆਂ ਆਪਣੀ ਸਿਆਣਪ ਨੂੰ  ਮੁੱਖ ਰੱਖਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ  ਨਿੰਦ ਦੀ ਆ ਰਾਹੀਂ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਅਧਿਆਤਮਿਕ ਗਿਆਨ ਨਾਲ ਸਰਬ ਨਿਵਾਸੀ ਕਰਤਾਰ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮੁੱਕ ਹੋਕੇ ਜੀਵਿਆ ਹੈ |  ਕੁਝ ਗੱਲਾਂ ਸਮਝਣ ਵਾਲਿਆਂ ਹਨ ਕਿ  ਸਰਬ ਨਿਵਾਸੀ ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਮੰਨਕੇ, ਉਸ ਦੇ ਹੁਕਮ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਕੇ ਤੇ ਕਿਰਤ ਕਮਾਈ  ਨਾਲ ਸਾਦਗੀ ਵਿੱਚ ਜੀਵਨ ਜਿਓਕੇ ਅਤੇ  ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਤਾਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਸੇ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਮੰਨਕੇ  ਜਿਊਣ  ਨਾਲ ਇਨਸਾਨ ਭੇਡ ਚਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ ਵੱਖਰਾ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਹੈ | ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸ਼ਾਖੀ  ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਅੰਗ ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ  991 ਤੇ ਕਰਦੇ ਹਨ  ਆਪਣੀ ਆਪ ਬੀਤੀ ਦੱਸਦੇ ਹੋਏ | ਆਵੋ ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰੀਏ  ਅਤੇ ਇਹ ਮਨ ਵਿੱਚ ਧਾਰੀਏ ਕਿ  ਰੱਬ ਜੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਮਿਕਤਾ ਦੀ  ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀ ਚਰਚਾ ਨੂੰ ਅਹਮਿਆਤ ਨਾ ਦੇਵੀਏ  ਪਰ ਇਹ ਸੋਚਦਿਆਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੁਨੀ ਨਾਲੋਂ ਵਧੀਆ ਹੋਣ ਦੇ ਅਹਸਾਸ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਨਾ ਲਾਈਏ  :

ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ਕੋਈ ਆਖੈ ਭੂਤਨਾ ਕੋ ਕਹੈ ਬੇਤਾਲਾ ॥
ਕੋਈ ਆਖੈ ਆਦਮੀ ਨਾਨਕੁ ਵੇਚਾਰਾ ॥੧॥

Mārū mėhlā 1.

Ko-ī ākẖai bẖūṯnā ko kahai beṯālā.

Ko-ī ākẖai āḏmī Nānak vecẖārā. ||1||

ਅਰਥ : ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ  ਭੂਤਨਾ ਆਖ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਬੇਤਾਲਾ ਪਰ ਕੋਈ ਆਖ ਰਿਹਾ ਕਿ ਨਾਨਕ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰਾ ਹੈ!

ਕਿਉਂ ਆਖ ਰਹੇ ਸੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੂੰ ਲੋਕੀਂ ਇੰਝ | ਸਾਫ ਜਾਹਰ ਹੈ ਕਿ ਕਿਤੇ ਦਰੱਖਤ ਨਾਲ ਲੱਗ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੁਰਤ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਵਿੱਚ ਲੱਗ ਗਈ ਹੋਣੀਂ  ਏਂ ਤੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤੋਂ  ਅਵੇਸਲੇ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਕਿਤੇ ਉਂਝ ਹੀ ਲੇਟਕੇ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ‘ਚ  ਹੀ ਸੂਰਤ ਲਾ ਲਈ, ਪਰ  ਵੇਖਣ ਵਾਲੇ ਤਾਮਾਸ਼ਬੀਨ ਆਪਣੇ ਹੋਛੀ ਸੋਚ ਨਾਲ ਉਨਾਂ ਦੀ ਹਾਲਤ ਨੁੰ  ਹੋਰ ਹੀ ਅਰਥ ਦੇਂਦੇ ਰਹੇ , ਪਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਸਭ ਕੁਝ ਸਮਝ ਰਹੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਤਿਕਿਰਿਆ ਵੀ ਦੇਂਦੇ ਸਨ |

ਭਇਆ ਦਿਵਾਨਾ ਸਾਹ ਕਾ ਨਾਨਕੁ ਬਉਰਾਨਾ ॥
ਹਉ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Bẖa-i-ā ḏivānā sāh kā Nānak ba-urānā.

Ha-o har bin avar na jānā. ||1|| Rahā-o.

ਅਰਥ : ਨਾਨਕ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਮਲਿਕ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਦੀਵਾਨਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਤਾਂ ਹਰ ਜੀ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹਸਤੀ ਨੁੰ ਮੰਨਦਾ  ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ |

ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਦਰਅਸਲ ਲੋਕੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਨ ਜਾਂ ਆਖ ਲਵੋ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਇਹ ਸਮਝ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ ਕਿ  ਉਹ ਤਾਂ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਪਾਗਲ ਹੀ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਸਨ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਉਸੇ ਦੀ ਹਸਤੀ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਸਨ |ਹੁਣ ਅਗਲੀਆਂ ਸਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪਣੀ ਦੀਵਾਨਗੀ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ  ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਹੁੰਦੀ ਕੀ ਹੈ ਅਤੇ ਕਿੰਝ ਇਸ ਵਿੱਚ ਭਿਜ ਕੇ ਉਸ ਕਰਤਾਰ ਵਿੱਚ ਲੀਨ ਹੋ ਜਾਈਦਾ ਹੈ |

ਤਉ ਦੇਵਾਨਾ ਜਾਣੀਐ ਜਾ ਭੈ ਦੇਵਾਨਾ ਹੋਇ ॥
ਏਕੀ ਸਾਹਿਬ ਬਾਹਰਾ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਣੈ ਕੋਇ ॥੨॥

Ŧa-o ḏevānā jāṇī-ai jā bẖai ḏevānā ho-e.

Ėkī sāhib bāhrā ḏūjā avar na jāṇai ko-e. ||2||

ਅਰਥ : ਦੀਵਾਨਾ  ਰੱਬ ਜੀ ਦਾ ਉਦੋਂ ਹੋ ਸਕੀਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਰੱਬ ਜੀ ਦਾ ਮਨ ਵਿੱਚ ਪਾਲਿਆ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਉਸੇ ਦੇ ਭੈ ਤੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਮਨ ਇਸ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਟੀਕੇ ਕਿ ਉਸ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਨੁੰ ਮਨ ਮੰਨੇ  ਹੀ ਨਾ |

ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ  ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦੇ ਭੈ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਕੇ ਤੇ  ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਖੋਕੇ ਜਿੰਦਗੀ ਬਸਰ ਕਰਨੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਉਸ ਦੀ ਦੀਵਾਨਗੀ ਕਮਾਉਣੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ; ਜਦੋਂ ਉਸ ਦਾ ਭੈ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਮਨ ਉਸ ਨਾਲ ਇੱਕ ਹੋ  ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਫੇਰ ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੂੰ ਮਨ ਮੰਨ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕੇਗਾ | ‘ਰੱਬ ਵਰਗਾ  ਯਾਰ’ ਆਦਿ ਫ਼ਿਕਰੇ ਉਸ ਦੀ ਤੂਹੀਣ  ਲੱਗਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਨ |  ਡਰ ‘ਚ ਦਰ ਦਰ  ਉਹ ਭਟਕਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਦੀਵਾਨਗੀ ਨਹੀਂ ਕਮਾਈ | ਇਸੇ ਨੁਕਤੇ ਨੂੰ ਅਗਲੇ ਵਾਕਾਂ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਹੋਰ ਸਾਫ ਕਰਦੇ ਹਨ :

ਤਉ ਦੇਵਾਨਾ ਜਾਣੀਐ ਜਾ ਏਕਾ ਕਾਰ ਕਮਾਇ ॥
ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ਖਸਮ ਕਾ ਦੂਜੀ ਅਵਰ ਸਿਆਣਪ ਕਾਇ ॥੩॥

Ŧa-o ḏevānā jāṇī-ai jā ekā kār kamā-e.

Hukam pacẖẖāṇai kẖasam kā ḏūjī avar si-āṇap kā-e. ||3||

ਅਰਥ : ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਦੀਵਾਨਾ  ਤਦੇ ਬੰਦੇ ਨੁੰ ਜਾਣੋ ਜਦੋਂ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕੋ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਲੱਗਿਆ ਰਹੇ; ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਲਿਕ ਦੀ ਸਿਫਤ ਵਿੱਚ ਲੱਗੇ ਤੇ  ਉਹ ਆਪਣੇ ਮਲਿਕ  ਦੇ  ਹੁਕਮ ਨੁੰ ਪਛਾਣੇ | ਕੋਈ ਦੂਸਰੀ ਹੋਰ ਸਿਆਣਪ ਹੈ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ (ਇਸ ਪਰਸੰਗ ਵਿੱਚ )

 ਇੱਕ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਦੀਵਾਨਾ  ਬਣਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਦੇ ਭੈ  ਤੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਕੇ  ਜਦੋਂ ਇਨਸਾਨ  ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਸਰਬ ਵਿਆਪਕ ਹੁਕਮ ਨੁੰ ਜਾਣ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਤਦ ਉਹ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਸਿਆਣਪ ਨੁੰ ਨਹੀਂ ਸਿਆਣਦਾ |

ਤਉ ਦੇਵਾਨਾ ਜਾਣੀਐ ਜਾ ਸਾਹਿਬ ਧਰੇ ਪਿਆਰੁ ॥
ਮੰਦਾ ਜਾਣੈ ਆਪ ਕਉ ਅਵਰੁ ਭਲਾ ਸੰਸਾਰੁ ॥੪॥੭॥

Ŧa-o ḏevānā jāṇī-ai jā sāhib ḏẖare pi-ār.

Manḏā jāṇai āp ka-o avar bẖalā sansār. ||4||7||

ਅਰਥ : ਉਸ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਦੀਵਾਨਾ  ਤਦੇ ਮੰਨਿਆ ਜਾਏਗਾ ਜੇ  ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਉਸ ਮਲਿਕ ਪ੍ਰਤੀ ਪਿਆਰ ਬਣਾਈ ਰੱਖੇ (ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਕਿੰਤੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ) ਇਸ ਪਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਹੀ ਨੁਕਸ ਵੇਖੇ  ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਨੁਕਸ ਵੇਖਣ ਦੀ ਥਾਂ; ਬਲਕੇ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਭਲਾ ਆਖੇ |

ਆਪ ਨੇ ਵੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ  ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਗੁਰੂ ਜੀ ਨੁੰ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਖੋਇਆ ਵੇਖਕੇ, ਲੋਕੀਂ  ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਪਗਲਾ ਤੀਕ ਆਖ ਗਏ ਤੇ ਫੇਰ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪ ਹੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਪਾਗਲ ਹਨ ਪਰ ਸਿਰਫ਼  ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਪਰ  ਲੋਕੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਪਾਗਲ ਮਾਇਆ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਪ੍ਰਤੀ ਦੀਵਾਨਗੀ  ਸਮਝਣੋਂ ਅਸਮਰੱਥ ਸਨ | ਇਸੇ ਪਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਪਣੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ  ਮਾਇਆ ਪਿੱਛੇ ਪਾਗਲ ਹੋਣ ਨਾਲੋਂ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਪਾਗਲ  ਹੋਣ ਚੰਗਾ ਹੈ ; ਜਦੋਂ ਇੰਝ ਇਨਸਾਨ ਕਰਦਾ ਏ, ਤਦ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਸੰਸਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਵੀ ਉਸ ਦਾ ਵਤੀਰਾ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ | ਉਸ ਨੁੰ  ਸੰਸਾਰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਪਰ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਦਿਸਦੇ ਨੁਕਸ ਵੱਡੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ | ਸੰਸਾਰ  ਨੇ ਜੋ ਆਖ ਲਿਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੋਈ ਗਿੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਤੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੁੰ ਵੀ ਇਹੋ ਸੁਨੇਹਾ ਹੈ ਕਿ  ਹੋਰਾਂ ਦੇ ਨੁਕਸ ਕੱਢਣ ਉਤੇ ਜੋਰ ਦੇਣ ਨਾਲੋਂ  ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੁੰ ਹੀ ਨੁਕਸਾਨ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰ ਲੈਣ ਚੰਗਾ ਹੈ | ਇੰਝ ਹੀ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਹੁਕਮ ਪਹਚਾਣਿਆਂ  ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇੰਝ ਮਨੁੱਖ ਦੁਨਿਆਵੀ ਗੁਲਾਮੀਆਂ ਤੇ ਫਿਕਰਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ | ਫੇਰ ਉਹ  ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਬਣੇ ਸੰਸਾਰ ਨੁੰ ਸਿਰਫ਼ ਪਿਆਰ ਦੀ ਨਜਰ ਨਾਲ ਵੇਖਣਾ ਸਿੱਖਦਾ ਹੈ |

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

How Usually A Society Reacts Towards the Creator’s True Devotee?

Not only today, the world has been criticizing the Creator’ true devotees who lived by becoming one with Him for a long time. There are a few points to be comprehended that by believing in the universal Creator, living by understanding His prevailed ordinance, living by working hard in modesty and by living  being in love with Him, one becomes separate from the rest of the world that usually harbors crowd mentality. Sri Guru Nanak, on SGGS 991, supports this fact while expressing his personal experience with the people.

ਮਾਰੂ ਮਹਲਾ ੧ ॥
ਕੋਈ ਆਖੈ ਭੂਤਨਾ ਕੋ ਕਹੈ ਬੇਤਾਲਾ ॥
ਕੋਈ ਆਖੈ ਆਦਮੀ ਨਾਨਕੁ ਵੇਚਾਰਾ ॥੧॥

Mārū mėhlā 1.

Ko-ī ākẖai bẖūṯnā ko kahai beṯālā.

Ko-ī ākẖai āḏmī Nānak vecẖārā. ||1||

Raag Maroo, the bani of First Nanak

In essence: Some people say that Nanak is a ghost; some say he is a spirit-haunted and others say that he is just a poor thing.

Why the people of his times were saying these things to the Guru; obviously he might have been seen imbued with the Creator while taking support fom a tree, or while being laying on the ground, they saw him totally lost in His memory and they started making fun of him or giving their judgement on him since they never had that experience. The Guru comprehended everything about them. He then explains why he was like that:

ਭਇਆ ਦਿਵਾਨਾ ਸਾਹ ਕਾ ਨਾਨਕੁ ਬਉਰਾਨਾ ॥
ਹਉ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Bẖa-i-ā ḏivānā sāh kā Nānak ba-urānā.

Ha-o har bin avar na jānā. ||1|| Rahā-o.

Nanak has gone crazy by falling in love with Akalpurakh, and he doesn’t recognize any other than Him.

The guru states that by being crazy in the love of the Creator is to remain in His fear which means, deeming the world as His creation, not to prefer one’s own agenda but good will of the entire humanity. And this is the way to live in His love. Besides, one should not  believe any other established entity. Only those people live in fear of this or that all the time who are not in love with Him. The Guru elaborates this point in the next verses:

ਤਉ ਦੇਵਾਨਾ ਜਾਣੀਐ ਜਾ ਭੈ ਦੇਵਾਨਾ ਹੋਇ ॥
ਏਕੀ ਸਾਹਿਬ ਬਾਹਰਾ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਜਾਣੈ ਕੋਇ ॥੨॥

Ŧa-o ḏevānā jāṇī-ai jā bẖai ḏevānā ho-e.

Ėkī sāhib bāhrā ḏūjā avar na jāṇai ko-e. ||2||

Only then one is considered crazy for Him if one becomes fearless from other fears but Akalpurakh’s fear, and one doesn’t recognize any other than Him (doesn’t do spoon feedings of others or worship others)

When one realizes the ordinance of the Creator by being totally in love and fear (fearing from Him by eliminating one’s pride) of Him, then one doesn’t care about other kind of wisdom presented by others to one because one only believes in Him.

ਤਉ ਦੇਵਾਨਾ ਜਾਣੀਐ ਜਾ ਏਕਾ ਕਾਰ ਕਮਾਇ ॥
ਹੁਕਮੁ ਪਛਾਣੈ ਖਸਮ ਕਾ ਦੂਜੀ ਅਵਰ ਸਿਆਣਪ ਕਾਇ ॥੩॥

Ŧa-o ḏevānā jāṇī-ai jā ekā kār kamā-e.

Hukam pacẖẖāṇai kẖasam kā ḏūjī avar si-āṇap kā-e. ||3||

Only then one can be called crazy in His love if one performs only Ekankar’s service and comprehends His command. There is no other wisdom (better than understanding His order and living under it).

ਤਉ ਦੇਵਾਨਾ ਜਾਣੀਐ ਜਾ ਸਾਹਿਬ ਧਰੇ ਪਿਆਰੁ ॥
ਮੰਦਾ ਜਾਣੈ ਆਪ ਕਉ ਅਵਰੁ ਭਲਾ ਸੰਸਾਰੁ ॥੪॥੭॥

Ŧa-o ḏevānā jāṇī-ai jā sāhib ḏẖare pi-ār.

Manḏā jāṇai āp ka-o avar bẖalā sansār. ||4||7||

Only then one is called “crazy for Ekankar” if one cherishes love for Him and considers oneself bad compared to the rest of the world.

 In other words, the Guru advises the seekers to remain in love with Him and in His love, one should judge one’s own flaws by keeping in mind that the rest of the world is better than one’s own self. Through these words, the Guru prohibits the seeker from becoming critic of others in quest to promote one’s own thoughts. It is like dismantling one’s conceit, anger, greed.

Wishes

Gurdeep Singh

www.gursoch.com

(Its English version is at the end)

ਸਿੱਖੀ ਸਿਰਫ਼ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਦੀ ਬੰਦਗੀ ਕਰਨੀ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਵੰਡ ਛੱਕਣ ਵੱਲ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਜੋੜਦੀ ਹੈ ; ਗੁਰਬਾਣੀ ਇੱਕ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾਉਣ ਲਈ ਉਕਸਾਉਂਦਿਆਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮਿਸਾਲਾਂ ਦੇਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂਕਿ  ਉਹ  ਕਿਸੇ ਦੇਹਧਾਰੀ ਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗ ਕੇ ਪ੍ਰਭਜੀ ਵੱਲੋਂ ਬੇਧਿਆਨੇ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵਣ |  ਚੌਥੇ ਪਾਤਸ਼ਾਹ ਦਾ ਹੇਠ ਲਿਖਿਆ ਸਲੋਕ ਇਸੇ ਗੱਲ ਉਤੇ ਜੋਰ ਦੇੰਦਾ ਹੈ : 

ਸਾਹਿਬੁ ਜਿਸ ਕਾ ਨੰਗਾ ਭੁਖਾ ਹੋਵੈ ਤਿਸ ਦਾ ਨਫਰੁ ਕਿਥਹੁ ਰਜਿ ਖਾਏ ॥
ਜਿ ਸਾਹਿਬ ਕੈ ਘਰਿ ਵਥੁ ਹੋਵੈ ਸੁ ਨਫਰੈ ਹਥਿ ਆਵੈ ਅਣਹੋਦੀ ਕਿਥਹੁ ਪਾਏ ॥
ਜਿਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਫਿਰਿ ਲੇਖਾ ਮੰਗੀਐ ਸਾ ਸੇਵਾ ਅਉਖੀ ਹੋਈ ॥
ਨਾਨਕ ਸੇਵਾ ਕਰਹੁ ਹਰਿ ਗੁਰ ਸਫਲ ਦਰਸਨ ਕੀ ਫਿਰਿ ਲੇਖਾ ਮੰਗੈ ਨ ਕੋਈ ॥੨॥

Mėhlā 4.

Sāhib jis kā nangā bẖukẖā hovai ṯis ḏā nafar kithhu raj kẖā-e.

Jė sāhib kai gẖar vath hovai so nafrai hath āvai aṇhoḏī kithhu pā-e.

Jis ḏī sevā kīṯī fir lekẖā mangī-ai sā sevā a-ukẖī ho-ī.

Nānak sevā karahu har gur safal ḏarsan kī fir lekẖā mangai na ko-ī. ||2||305

ਅਰਥ: ਜਿਸ ਨੌਕਰ ਦਾ ਮਾਲਕ ਭੁੱਖਾ  ਜਾਂ  ਨੰਗਾ  ਹੋਵੇ ਉਹ ਰੱਜਕੇ ਕਿਵੇਂ ਖਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ? ਜਦੋਂ ਘਰ ਉਸ ਦੇ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕੁਝ, ਤਦ ਨੌਕਰ ਲਵੇ ਵੀ ਕੀ ? ਜਿਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਵੀ ਜੇ  ਫੇਰ ਉਸ ਦਾ ਲੇਖਾ ਮੰਗਿਆ ਹੀ ਜਾਣਾ ਹੈ, ਉਹ  ਸੇਵਾ ਵੀ ਔਖੀ ਹੀ ਹੋਈ | ਹੇ ਨਾਨਕ ! ਸੇਵਾ ਉਸ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਦੀ ਹੀ ਕਰੋ (ਉਸ ਦੀ ਸਿਫਤ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਰੱਖਦਿਆਂ ਜੀਵਨ ਜਿਉਂਦਿਆਂ) ਤਾਂ ਕਿ ਲੇਖਾ ਕੋਈ ਮੰਗੇ ਹੀ ਨਾ  (ਕਿਉਂਕਿ  ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਹੈ, ਲੇਖਾ  ਹੋਰ ਕੌਣ ਮੰਗ ਸਕੇਗਾ, ਇਸ਼ਾਰਾ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਵੱਲ ਹੈ )|

             ਇਸ ਸਲੋਕ ਰਾਹੀਂ  ਗੁਰੂ ਜੀ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਚੁਕੰਨੇ ਕਰਦੇ ਹਨ ਇਕ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਜਾਂ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਲੱਗਣ ਤੋਂ; ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਵਿੱਚ ਭਰੋਸਾ ਰੱਖਕੇ, ਮਿਹਨਤ ਕਰਕੇ ਜੀਵਨ ਬਤੀਤ ਕਰਨ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਗੋਡੇ ਟੇਕਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ | ਦੂਸਰੇ ਪਾਸੇ ਘੁਮਰਾਹ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਉਪਦੇਸ਼ ਹਨ; ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਲੁੱਟ ਕਸੁੱਟ ਹੈ | ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਵੇਖ ਲੋਵੋ ਕਿ  ਕਿਵੇਂ ਧਰਮ ਦੇ ਨਾਮ ਹੇਠ ਲੋਕ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਲੁੱਟੀ  ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ | ਜੋ ਦੇਹਧਾਰੀ ਪੈਸਾ ਇਕੱਠਾ  ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਹਨ ਉਨਾਂ ਕੋਲ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਨੂੰ ਦੇਣ ਨੂੰ ਹੈ ਕੀ ? ਖੁਦ ਅਧਿਆਮਿਕ ਤੌਰਤੇ ਖਾਲੀ ਹਨ ਬਲਕਿ ਮਾਇਆ ਵਿੱਚ ਖੋਏ ਹੋਏ ਹਨ; ਉਹ ਕਿਸ ਕੰਮ ? ਅਜੇਹੇ  ਲੋਕਾਂ ਵੱਲ ਹੀ ਗੁਰੂ ਜੀ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ | ਬਹੁਤ ਹੀ ਖੇਦ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸਿੱਖ ਇਸੇ ਦੁਨਿਆਵੀ  ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸਕੇ ਅੱਖਾਂ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਅਧਿਆਤਮਕ  ਪੱਖੋਂ ਨੰਗ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਮਗਰ ਚੱਲ ਪੈ ਹਨ | ਗੁਰਬਾਣੀ ਸਾਧ ਅਤੇ ਸੱਤ ਸੰਗਤ ਉਤੇ ਵੀ ਜੋਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ; ਸਾਧ ਉਹ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਦੁਨਿਆਵੀ ਲਗਾਓ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੀ ਸਿਫਤ ਵਿੱਚ ਲੱਗ ਗਿਆ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਲਾ ਦਿੱਤਾ; ਉਸ ਦੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿੱਚ ਹਲੀਮੀ, ਸਾਦਗੀ  ਅਤੇ ਗਰੀਬੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ; ਜੇ ਅਜੇਹਾ ਕੋਈ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਤਦ ਉਸ ਕੋਲ ਜਾਵੋ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਨਾਲ ਲੱਗਣਾ ਸਿੱਖੋ | ਸੱਤ ਸੰਗਤ ਉਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੀ ਹੀ  ਸਿਫਤ ਹੋਵੇ ਅਤੇ ਦੁਨਿਆਵੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨ ਹੋਵਣ |  ਇਹ ਸਲੋਕ ਇਹ ਸਮਝਣ ਲਈ ਕਾਫੀ ਹੈ ਕਿ  ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਪਾਸੇ ਵੇਖਣ ਦੀ ਵੀ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ |

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ,

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

 Praising Only The Universal Creator

The Sikhi inspires the Sikhs to remember and worship only the universal Creator, to make a living with hard work and to share with others. The Gurbani gives various examples not to connect to the people indulged in Maya so that they don’t get caught in the net of exploitation of these people. The following Slok of Fourth Guru stresses on this very issue: 

ਸਾਹਿਬੁ ਜਿਸ ਕਾ ਨੰਗਾ ਭੁਖਾ ਹੋਵੈ ਤਿਸ ਦਾ ਨਫਰੁ ਕਿਥਹੁ ਰਜਿ ਖਾਏ ॥
ਜਿ ਸਾਹਿਬ ਕੈ ਘਰਿ ਵਥੁ ਹੋਵੈ ਸੁ ਨਫਰੈ ਹਥਿ ਆਵੈ ਅਣਹੋਦੀ ਕਿਥਹੁ ਪਾਏ ॥
ਜਿਸ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਫਿਰਿ ਲੇਖਾ ਮੰਗੀਐ ਸਾ ਸੇਵਾ ਅਉਖੀ ਹੋਈ ॥
ਨਾਨਕ ਸੇਵਾ ਕਰਹੁ ਹਰਿ ਗੁਰ ਸਫਲ ਦਰਸਨ ਕੀ ਫਿਰਿ ਲੇਖਾ ਮੰਗੈ ਨ ਕੋਈ ॥੨॥

Mėhlā 4.

Sāhib jis kā nangā bẖukẖā hovai ṯis ḏā nafar kithhu raj kẖā-e.

Jė sāhib kai gẖar vath hovai so nafrai hath āvai aṇhoḏī kithhu pā-e.

Jis ḏī sevā kīṯī fir lekẖā mangī-ai sā sevā a-ukẖī ho-ī.

Nānak sevā karahu har gur safal ḏarsan kī fir lekẖā mangai na ko-ī. ||2||SGGS305

The bani of Fourth Nanak.

In essence: If a master is hungry and poor, from where his servant can eat? If the master has a thing, his servant can have it, but if there is nothing, from where the servant can have anything? If by performing someone’s service, still the account of deeds is called for, then that service is hurtful. Serve Akalpurakh through the Satiguru; it is successful, because then the account of deeds is not called for.

                          Through this slok, the Guru makes aware the Sikhs not to worship other entity than Akalpurakh. Once a Sikh gets attached to Akalpurakh by having deep faith in Him, he or she doesn’t need to bow before anyone else, because at other doors, there are teachings to misguide people so that they can be exploited. Look around how some people are exploiting other people in the name of the religion. The human being posing to be spiritual seers are into a profession of making money and what can they give to the people about divinity.

                          For those who are spiritually bankrupt, of what purpose are they?  The Guru is calling for these people. It is very sad that many Sikh people blindly are following such religious leaders whose purpose is to make money. The Gurbani, of course, stresses also to be with a “Sadh” and in “Sattsangat”; Sadh is a person who is detached from the worldly things and committed to connect the people to the universal Creator. His heart is dipped in humility and modesty. If there is a such sadh, it is worth learning from him how to connect with Akaalpurakh।  Sattsangat is a group of people that is into praising the Creator and it  is far away from the talk of making money. This slok is enough to understand that it is not worth to praise others but the universal Creator only.

Wishes

Gurdeep Singh

www.gursoch.com

(Its English version is at the end)

ਸਿਧਗੋਸਟ ਬਾਣੀ  ਦਾ ਸਾਰ  ਅੰਸ਼  ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਅੰਤ  ਵਿਚ  ਕੱਢਦੇ  ਹਨ ਕਿ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨਾਉਂ ਰਾਹੀਂ ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਡੁੱਬਣ ਬਿਨਾਂ ਉੰਨਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲੈ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ | ਆਓ ਉਨਾਂ ਗੁਰਵਾਕਾਂ ‘ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੀਏ | ਇਹ ਗੁਰੂ ਵਾਕ ਅੰਗ ੯੪੬ ਹਨ:

ਸਬਦੈ ਕਾ ਨਿਬੇੜਾ ਸੁਣਿ ਤੂ ਅਉਧੂ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਜੋਗੁ ਨ ਹੋਈ ॥ ਨਾਮੇ ਰਾਤੇ ਅਨਦਿਨੁ ਮਾਤੇ ਨਾਮੈ ਤੇ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥ ਨਾਮੈ ਹੀ ਤੇ ਸਭੁ ਪਰਗਟੁ ਹੋਵੈ ਨਾਮੇ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਭੇਖ ਕਰਹਿ ਬਹੁਤੇਰੇ ਸਚੈ ਆਪਿ ਖੁਆਈ ॥ ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਨਾਮੁ ਪਾਈਐ ਅਉਧੂ ਜੋਗ ਜੁਗਤਿ ਤਾ ਹੋਈ ॥ ਕਰਿ ਬੀਚਾਰੁ ਮਨਿ ਦੇਖਹੁ ਨਾਨਕ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਈ ॥੭੨॥ {ਪੰਨਾ 946}

ਅਰਥ : ਇਸ ਸਾਰੀ ਗੱਲਬਾਤ /ਸਿੱਖਿਆ /ਵਿਚਾਰ ਦਾ ਸਾਰ ਇਹੋ ਹੈ ਕੀ ਪ੍ਰਭਜੀ ਦੇ ਨਾਮ (ਨਾਲ ਲੱਗਣ ) ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਨਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਹੁੰਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ; ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਉਨਾਂ ਦੇ ਨਾਂਉਂ ਵਿਚ ਰੰਗੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਨਾਂਉਂ ਵਿਚ ਹੀ ਮਸਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ; ਉਹ ਉਸੇ ਵਿੱਚੋਂ  ਸੁਖ ਮਾਣਦੇ ਹਨ | ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦੇ ਨਾਂਉਂ ਵਿਚੋਂ ਹੀ ਪ੍ਰਭ ਮਿਲਾਪ ਦੀ ਸੋਝੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿਓਂਕਿ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਨਾਂਉਂ ਰਾਹੀਂ ਸਭ ਗਿਆਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਕੁਝ ਉਨਾਂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਪਜਦਾ ਹੈ  | ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ  ਨਾਂਉਂ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ ਸਿਰਫ ਭੇਖਧਾਰੀ ਬਣਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਨੇ ਆਪ ਹੀ ਖੁਆ ਦਿੱਤੇ ਹਨ | ਹੇ ਜੋਗੀ !  ਪ੍ਰਭਜੀ ਦਾ ਨਾਮ ਸੱਚੇ  ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ| (ਕਿਉਂ ?ਇਸ ਬਾਰੇ ਅੱਗੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰਾਂਗੇ ) ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਨਾਲ ਮਿਲਣ ਦੀ ਜੁਗਤ ਮਿਲਦੀ ਹੈ | ਹੇ ਨਾਨਕ ! ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਰਕੇ ਵੇਖ ਲਵੋ ਕਿ ਨਾਮ ਬਿਨਾਂ ਬੰਧਨਾਂ ਤੋਂ ਮੁਕਤੀ (ਆਵਣ ਜਾਵਣ ) ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ |

            ਪਹਿਲਾ ਨੁਕਤਾ ਹੈ ਰੱਬ ਜੀ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਬਣਾਉਣੀ ਉਨਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨਾਮ ਨਾਲ; ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਵੀ ਜੁੜਨ ਦਾ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਇੱਕ ਜਰੀਆ ਹੈ | ਇਹ ਜੋ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦਾ ਨਾਂਉਂ ਲੈਣ ਵਾਲਿਆਂ ਉੱਤੇ ਕਿੰਤੂ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨਾਂ ਲਈ ਹੇਠ ਲਿਖਿਆ ਗੁਰੂ ਵਾਕ ਦਾ ਜਿਕਰ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਇਥੇ ਅੰਗ ੪੬੫:

ਨਾਉ ਤੇਰਾ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਹੈ ਨਾਇ ਲਇਐ ਨਰਕਿ ਨ ਜਾਈਐ ॥ ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਸਭੁ ਤਿਸ ਦਾ ਦੇ ਖਾਜੈ ਆਖਿ ਗਵਾਈਐ ॥

ਅਰਥ : (ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ!) ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਨਿਰੰਕਾਰ ਹੈ, ਜੇ ਤੇਰਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰੀਏ ਤਾਂ ਨਰਕ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਪਈਦਾ।ਇਹ ਜਿੰਦ ਅਤੇ ਸਰੀਰ ਸਭ ਕੁਝ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਹੀ ਹੈ, ਉਹੀ (ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ) ਖਾਣ ਵਾਸਤੇ (ਭੋਜਨ) ਦੇਂਦਾ ਹੈ, (ਕਿਤਨਾ ਕੁ ਦੇਂਦਾ ਹੈ) ਇਹ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਉਣਾ ਵਿਅਰਥ ਜਤਨ ਹੈ।

            ਇਸ ਲਈ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਨਾਲ ਉਨਾਂ ਦੇ ਨਾਂਉਂ ਨਾਲ ਜੁੜਕੇ ਉਨਾਂ ਦੀ ਸਿਫਤ ਵਿੱਚ ਮਸਤ ਹੋਣ ਨਾਲ, ਉਨਾਂ ਦੇ ਕਰੀਬ ਜਾਣ  ਦਾ ਇੱਕ ਹੰਬਲਾ ਹੈ ਉਨਾਂ ਦੇ ਮਿਲਾਪ ਦੇ ਰਸਤੇ ‘ਤੇ | ਜੋ ਬਾਕੀ ਭੇਖ ਧਾਰਕੇ ਧਰਮ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਹਨ ਜਾਂ ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਕਰਨੇ ਹਨ,ਉਹ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੁਤਾਬਿਕ  ਪ੍ਰਭੂ ਮਿਲਾਪ ਲਈ ਕੋਈ ਮੱਦਦ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ | ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਵਾਰ ਇਨਸਾਨ ਉਨਾਂ ਦੇ ਨਾਂਉਂ ਨਾਲ ਜੁੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਦ ਮਨ ਇੱਕ ਮਸਤੀ ਵੱਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਸੁਖ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸੰਸਾਰੀ ਉਲਝਣਾਂ ਦਾ ਭਾਰ ਉਹ ਹਲਕਾ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ | ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਇਹ ਇੱਕ ਰਾਹ ਹੈ ਇਸ ਉੱਤੇ ਜਦੋਂ ਮਨ ਰੀਝ ਗਿਆ ਗੁਰੂ ਦਿੱਤੀ ਮਤ ਮੁਤਾਬਿਕ, ਓਦੋਂ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਦਾ ਮਿਲਾਪ  ਸੰਭਵ ਹੋ ਨਿਬੜਦਾ ਹੈ | ਇੱਥੇ ਯਾਦ ਰਹੇ ਕਿ ਓਹ ਸੱਚਾ ਗੁਰੂ ਜਿਸ ਨੇ ਪਰਮੇਸ਼ਰ ਪਾਇਆ ਹੈ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨੂ ਇਹ ਰਾਹ ਵਿਖਾ ਸਕਦਾ ਹੈ | ਸੱਚਾ ਗੁਰੂ ਇੰਝ ਇਸ ਰਸਤੇ ਉਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ |

            ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਉਹ  ਉਨਾਂ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੀ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਦੀ ਸੰਸਾਰ ਉੱਤੇ ਬਣਾਈ ਪਕੜ, ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਮਨੁੱਖ ਉਨਾਂ ਨਾਲੋਂ  ਟੁੱਟਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜੁੜਦਾ ਹੈ, ਬਾਰੇ ਦੱਸਦੇ ਹਨ :

ਤੇਰੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਤੂਹੈ ਜਾਣਹਿ ਕਿਆ ਕੋ ਆਖਿ ਵਖਾਣੈ ॥ ਤੂ ਆਪੇ ਗੁਪਤਾ ਆਪੇ ਪਰਗਟੁ ਆਪੇ ਸਭਿ ਰੰਗ ਮਾਣੈ ॥ ਸਾਧਿਕ ਸਿਧ ਗੁਰੂ ਬਹੁ ਚੇਲੇ ਖੋਜਤ ਫਿਰਹਿ ਫੁਰਮਾਣੈ ॥ ਮਾਗਹਿ ਨਾਮੁ ਪਾਇ ਇਹ ਭਿਖਿਆ ਤੇਰੇ ਦਰਸਨ ਕਉ ਕੁਰਬਾਣੈ ॥ ਅਬਿਨਾਸੀ ਪ੍ਰਭਿ ਖੇਲੁ ਰਚਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਝੀ ਹੋਈ ॥ ਨਾਨਕ ਸਭਿ ਜੁਗ ਆਪੇ ਵਰਤੈ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥੭੩॥੧॥ {ਪੰਨਾ 946}

ਅਰਥ :”ਹੇ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ! ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਤੁਸੀਂ ਕਰਦੇ ਹੋ ਉਹ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸਿਰਫ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹੋ, ਇਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਕੋਈ ਕੀ ਦੱਸ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਤੁਸੀਂ ਆਪੇ ਛੁਪੇ ਹੋਏ ਹੋ ਅਤੇ ਆਪੇ ਜਾਹਰ ਹੋ ਅਤੇ ਆਪ ਹੀ ਇਹ ਸਾਰੇ ਰੰਗ ਮਾਣਦੇ ਹੋ; ਤੁਹਾਡੇ ਹੁਕਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਾਧੂ, ਗੁਰੂ ਅਤੇ ਚੇਲੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਖੋਜਦੇ ਹਨ| ਉਹ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲੋਂ ਤੁਹਾਡਾ ਨਾਂਉਂ ਹੀ ਮੰਗਦੇ ਹਨ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਭਿਖਿਆ ਪਾਵੋਂ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਉੱਤੇ ਉਹ ਸਭ ਕੁਰਬਾਨ  ਜਾਂਦੇ ਹਨ |” (ਹੁਣ ਗੁਰੂ ਜੀ ਸੁਨਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ )  ਨਾਸ਼ ਰਹਿਤ ਪ੍ਰਭ ਜੀ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਇੱਕ ਖੇਡ ਖੇਡ ਰੱਖੀ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਖੇਡ ਦੀ ਸੋਝੀ ਉਸ ਨੂੰ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹੁੰਦਾ ਹੈ | ਉਹ ਅਕਾਲਪੁਰਖ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਆਪ ਹੀ ਵਰਤ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ |

            ਸੱਚੇ  ਮਨ ਨਾਲ ਸੱਚੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਉਤੇ ਚੱਲੇ ਬਿਨਾਂ ਪ੍ਰਭਜੀ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਸੰਭਵ ਹੈ ਨਹੀਂ; ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬਸ ਭੁਲੇਖਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਹੱਕੇ ਪ੍ਰਭਜੀ ਬਾਰੇ ਦਾਹਵੇ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕੁਝ ਪਲੇ ਨਹੀਂ ਪੈਂਦਾ |

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

The Essence Of The Bani Sidhgost

At the end of the bani “Sidhgost”, the Guru concludes his thought about uniting with the Creator which is that without falling in love with the Creator’s name, there is not a chance to be united with Him. Let us ponder over the Guru’s verses on 946, SGGS:

ਸਬਦੈ ਕਾ ਨਿਬੇੜਾ ਸੁਣਿ ਤੂ ਅਉਧੂ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਜੋਗੁ ਨ ਹੋਈ ॥

ਨਾਮੇ ਰਾਤੇ ਅਨਦਿਨੁ ਮਾਤੇ ਨਾਮੈ ਤੇ ਸੁਖੁ ਹੋਈ ॥

ਨਾਮੈ ਹੀ ਤੇ ਸਭੁ ਪਰਗਟੁ ਹੋਵੈ ਨਾਮੇ ਸੋਝੀ ਪਾਈ ॥

ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਭੇਖ ਕਰਹਿ ਬਹੁਤੇਰੇ ਸਚੈ ਆਪਿ ਖੁਆਈ ॥

ਸਤਿਗੁਰ ਤੇ ਨਾਮੁ ਪਾਈਐ ਅਉਧੂ ਜੋਗ ਜੁਗਤਿ ਤਾ ਹੋਈ ॥

ਕਰਿ ਬੀਚਾਰੁ ਮਨਿ ਦੇਖਹੁ ਨਾਨਕ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਮੁਕਤਿ ਨ ਹੋਈ ॥72॥

Sabḏai kā nibeṛā suṇ ṯū a-oḏẖū bin nāvai jog na ho-ī.

Nāme rāṯe an-ḏin māṯe nāmai ṯe sukẖ ho-ī.

Nāmai hī ṯe sabẖ pargat hovai nāme sojẖī pā-ī.

Bin nāvai bẖekẖ karahi bahuṯere sacẖai āp kẖu-ā-ī.

Saṯgur ṯe nām pā-ī-ai a-oḏẖū jog jugaṯ ṯā ho-ī.

Kar bīcẖār man ḏekẖhu Nānak bin nāvai mukaṯ na ho-ī. ||72||

In essence: Oh Yogi Listen to the essence of all the divine discourse: without Akalpurakh’s name, there is no union with Him. Those who are imbued with His name remain in ecstasy always in His love and they have peace. Through His name, the knowledge is revealed and His understanding is obtained. Without His name, the people wear many religious garbs, but they go astray as per His will. Oh Yogi! Through the Satiguru, Akalpurakh’s name is obtained, and then the union with Him occurs. Oh Nanak! In your mind, you ponder over that without His name, one cannot be liberated.

            The first point is to make a connection with the Creator through His any given name; those who questions remembering His name practice, I refer to the following verses on 464, SGGS:

ਨਾਉ ਤੇਰਾ ਨਿਰੰਕਾਰੁ ਹੈ ਨਾਇ ਲਇਐ ਨਰਕਿ ਨ ਜਾਈਐ ॥

ਜੀਉ ਪਿੰਡੁ ਸਭੁ ਤਿਸ ਦਾ ਦੇ ਖਾਜੈ ਆਖਿ ਗਵਾਈਐ ॥

In essence : (Addressed to the Creator) “Your name is “formless” and by remembering you by your name, one doesn’t fall in the hell (miseries ).” Everything is His like body and life; He gives and what He gives is beyond expression (If one does it, it will be not sufficient).

            Therefore, it is a kind of an effort to get connected to Akalpurakh by remembering His name. Other things like doing rituals and wearing various religious garbs don’t help in connecting to Him. When one gets connected to His name, one enters into an ecstasy and starts finding peace in it because through that, one succeeds mitigating the negative effect of the worldly worries and problems. Please remember that it is a path on which if one’s mind involves through the true Guru’s advice, becoming one with the Creator becomes easy.

            At the end, the Guru addresses the universal Creator through performing His prayer stating in a nutshell that everything is in His hand; one gets connected with Him as per His Will and there is none out there but Him:

ਤੇਰੀ ਗਤਿ ਮਿਤਿ ਤੂਹੈ ਜਾਣਹਿ ਕਿਆ ਕੋ ਆਖਿ ਵਖਾਣੈ ॥

ਤੂ ਆਪੇ ਗੁਪਤਾ ਆਪੇ ਪਰਗਟੁ ਆਪੇ ਸਭਿ ਰੰਗ ਮਾਣੈ ॥

ਸਾਧਿਕ ਸਿਧ ਗੁਰੂ ਬਹੁ ਚੇਲੇ ਖੋਜਤ ਫਿਰਹਿ ਫੁਰਮਾਣੈ ॥

ਮਾਗਹਿ ਨਾਮੁ ਪਾਇ ਇਹ ਭਿਖਿਆ ਤੇਰੇ ਦਰਸਨ ਕਉ ਕੁਰਬਾਣੈ ॥

ਅਬਿਨਾਸੀ ਪ੍ਰਭਿ ਖੇਲੁ ਰਚਾਇਆ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸੋਝੀ ਹੋਈ ॥

ਨਾਨਕ ਸਭਿ ਜੁਗ ਆਪੇ ਵਰਤੈ ਦੂਜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥73॥1॥

Ŧerī gaṯ miṯ ṯūhai jāṇėh ki-ā ko ākẖ vakẖāṇai.

Ŧū āpe gupṯā āpe pargat āpe sabẖ rang māṇai.

Sāḏẖik siḏẖ gurū baho cẖele kẖojaṯ firėh furmāṇai.

Māgėh nām pā-e ih bẖikẖi-ā ṯere ḏarsan ka-o kurbāṇai.

Abẖināsī parabẖ kẖel racẖā-i-ā gurmukẖ sojẖī ho-ī.

Nānak sabẖ jug āpe varṯai ḏūjā avar na ko-ī. ||73||1||

In essence: Oh Ekankar! Only you know your state and limits (It means only He knows how big He is and how does He look); no one can express you fully. You are invisible; also, you are manifested, and you enjoy all pleasures. In your ordinance, many strivers, adepts and spiritual-guides and their disciples are in search of you; they beg from you your name and blessings and they sacrifice to your vision. The imperishable Creator has put this play on, but only the Gurmukh (the Guru  oriented one) understands it. Oh Nanak! Only Ekankar has been pervading for all ages; there is none other than Him.

            Thus, by taking the Satiguru’s advice, if one keeps connecting to the Creator by remembering Him, there is a big possibility to be with Him; otherwise, one spends life in doubts.

Wishes,

Gurdeep Singh