Previous Next

The Group Mentality And “Sikhi”

The Gurbani forbids the Sikhs to mortgage their sense of fairness to their group alliances; however, the group mentality commands many of the Sikhs’ general behavior; on many Sikh sites, it is not the fairness that is important but the importance of the group that runs the site. This very practice is seen in the Gurdwaras built in foreign countries as well in the local Gurdwaras in India; if one group takes over the control of a Gurdwara, another group builds another Gurdwara. It is not the Gurbani that guides them but their group – alliance and they always beat the drums of Sikhi. The group mentality not only advocates discrimination, but also it encourages the mind to fall for corrupt pursuits. Long time ago, Fourth Nanak addressed this issue, but the Sikhs have been turning a deaf ear to the Guru. Many Sikh groups still love the caste system trashed repeatedly in the Gurbani. What is going on? The answer is very simple: the Sikhs love more living culture than following the Gurbani – guidance. Millions of Sikhs go to Darbar Sahib and other highly advertised Gurdwaras; however, they return without learning a bit; many times they read the Gurbani without caring what the Gurbani says. Most of them love to do rituals, because it is easy to do a ritual; they don’t care what the Gurbani demands from them. It is nothing but a hypocritical way of living. The group mentality literally kills the seeker. First Nanak questioned the hypocritical behavior of the Pundits and the Qaazi, and if we look at the lives of the Sikh – preachers today, they resemble with the same kinds of Pundits and Qaazis whose hypocrisy First Nanak questioned. The Gurbani demands the Sikhs to rise above group mentality and to live in this big family of the Creator. In our own families, we feel opposition, but we don’t sever our relations totally; in the same way, in the Creator’s big family, there is negativity; nonetheless, there are ways out to negate it; never ever, as per the Gurbani, the fairness should be lost. The group mentality is very dangerous for a Sikh for his or her spiritual progression. The following shabda of Fourth Nanak on 366, SGGS, advises us to remain very fair by making alliance only with our Creator who has blessed us with so much in many ways.

ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

Ik▫oaʼnkār saṯgur parsāḏ. 

There is only one all Pervading Akalpurakh who is known with the blessings of the Satiguru.

ਰਾਗੁ ਆਸਾ ਘਰੁ ੨ ਮਹਲਾ ੪ ॥

Rāg āsā gẖar 2 mėhlā 4.

Raag Asa, the Bani of Fourth Nanak, house second.

ਕਿਸ ਹੀ ਧੜਾ ਕੀਆ ਮਿਤ੍ਰ ਸੁਤ ਨਾਲਿ ਭਾਈ ॥ 

ਕਿਸ ਹੀ ਧੜਾ ਕੀਆ ਕੁੜਮ ਸਕੇ ਨਾਲਿ ਜਵਾਈ ॥ 

ਕਿਸ ਹੀ ਧੜਾ ਕੀਆ ਸਿਕਦਾਰ ਚਉਧਰੀ ਨਾਲਿ ਆਪਣੈ ਸੁਆਈ ॥ 

ਹਮਾਰਾ ਧੜਾ ਹਰਿ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥੧॥

Kis hī ḏẖaṛā kī▫ā miṯar suṯ nāl bẖā▫ī. 

Kis hī ḏẖaṛā kī▫ā kuṛam sake nāl javā▫ī. 

Kis hī ḏẖaṛā kī▫ā sikḏār cẖa▫uḏẖrī nāl āpṇai su▫ā▫ī. 

Hamārā ḏẖaṛā har rahi▫ā samā▫ī. ||1||

In essence: Some people make special alliance with their friends, sons and brothers, the father of the groom or bride and with sons- in – law; some join in a faction of their chiefs and head-men because of their motives. My association is only with that Har, who pervades all over.

               In the above verses, it is clearly expressed how people get into groups; our habit of forming groups doesn’t really help us in obtaining peace through the Guru – path. The Guru path goal is high, but we behave very lowly.

ਹਮ ਹਰਿ ਸਿਉ ਧੜਾ ਕੀਆ ਮੇਰੀ ਹਰਿ ਟੇਕ ॥ 

ਮੈ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਪਖੁ ਧੜਾ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ਹਉ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵਾ ਅਸੰਖ ਅਨੇਕ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Ham har si▫o ḏẖaṛā kī▫ā merī har tek. 

Mai har bin pakẖ ḏẖaṛā avar na ko▫ī ha▫o har guṇ gāvā asaʼnkẖ anek. ||1|| rahā▫o.

My association is with Har, who is my support; except Har, I have no party or faction, and I sing Har’s innumerable virtues. Pause

               The Guru advises the followers to build a strong alliance with the Creator ignoring smaller groups. The group forming boosts the biased behavior that robs the mortals off good qualities and fairness.

ਜਿਨ੍ਹ੍ਹ ਸਿਉ ਧੜੇ ਕਰਹਿ ਸੇ ਜਾਹਿ ॥ 

ਝੂਠੁ ਧੜੇ ਕਰਿ ਪਛੋਤਾਹਿ ॥ 

ਥਿਰੁ ਨ ਰਹਹਿ ਮਨਿ ਖੋਟੁ ਕਮਾਹਿ ॥ 

ਹਮ ਹਰਿ ਸਿਉ ਧੜਾ ਕੀਆ ਜਿਸ ਕਾ ਕੋਈ ਸਮਰਥੁ ਨਾਹਿ ॥੨॥

Jinĥ si▫o ḏẖaṛe karahi se jāhi. 

Jẖūṯẖ ḏẖaṛe kar pacẖẖoṯāhi. 

Thir na rahėh man kẖot kamāhi. 

Ham har si▫o ḏẖaṛā kī▫ā jis kā ko▫ī samrath nāhi. ||2||

Those with whom we form a party depart from here. Having such kind of temporary partisan thinking brings repentance later on. This way, one practices falsehood and fails to still the mind. I have formed a party with Har; none is equal to Har’s power.

               The entire Shabada is about leveling the group mentality by keeping an association with Akalpurakh who has created this world. If the world doesn’t suit us, still it is His creation. If we cannot respect His creation, how can we respect Him? I must say here that while defending ourselves and the innocents in apparent dangerous situations, the group we form to succeed in a virtuous life has nothing to do with what Guru is referring in this Shabada. The Guru is addressing the group behavior that divides people, hurts harmonious atmosphere and negates fairness. It is a matter of understanding that Akalpurakh has put all of us in conflicting situations. One who understands Har’s Ordinance rises above the mentality grounded in negativity. Modern civilized world teaches us to respect the views of other people even if we have to disagree with them; that is only an iceberg of virtuous advice the Guru gives us, because he goes after the cause; therefore, never ever we should assume that what we think is an ultimate truth. It is another way of understanding Har’s Ordinance.

               Our siding with Har is to keep our minds open instead of boxing them into small groups. We see that these groups also disappear after some times leaving the members to seek other groups. These entire groups are temporary so why shouldn’t we become Har’s, who is eternal.

ਏਹ ਸਭਿ ਧੜੇ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਪਸਾਰੀ ॥ 

ਮਾਇਆ ਕਉ ਲੂਝਹਿ ਗਾਵਾਰੀ ॥ 

ਜਨਮਿ ਮਰਹਿ ਜੂਐ ਬਾਜੀ ਹਾਰੀ ॥ 

ਹਮਰੈ ਹਰਿ ਧੜਾ ਜਿ ਹਲਤੁ ਪਲਤੁ ਸਭੁ ਸਵਾਰੀ ॥੩॥

Ėh sabẖ ḏẖaṛe mā▫i▫ā moh pasārī.

 Mā▫i▫ā ka▫o lūjẖėh gāvārī. 

Janam marėh jū▫ai bājī hārī. 

Hamrai har ḏẖaṛā jė halaṯ palaṯ sabẖ savārī. ||3||

All these party – associations are nothing but expansion of the worldly attachment. Fools quarrel over Maya; they are born to die and lose their lives in gambling. My alliance with the Creator has embellished me here and it will hereafter.

               Above, the out come of the group mentality is elaborated and all reasons of building the group mentality are condemned.

ਕਲਿਜੁਗ ਮਹਿ ਧੜੇ ਪੰਚ ਚੋਰ ਝਗੜਾਏ ॥ 

ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਲੋਭੁ ਮੋਹੁ ਅਭਿਮਾਨੁ ਵਧਾਏ ॥ 

ਜਿਸ ਨੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੇ ਤਿਸੁ ਸਤਸੰਗਿ ਮਿਲਾਏ ॥ 

ਹਮਰਾ ਹਰਿ ਧੜਾ ਜਿਨਿ ਏਹ ਧੜੇ ਸਭਿ ਗਵਾਏ ॥੪॥

Kalijug mėh ḏẖaṛe pancẖ cẖor jẖagṛā▫e. 

Kām kroḏẖ lobẖ moh abẖimān vaḏẖā▫e. 

Jis no kirpā kare ṯis saṯsang milā▫e. 

Hamrā har ḏẖaṛā jin eh ḏẖaṛe sabẖ gavā▫e. ||4||

In the bad time named Kalyuga, the activity of five negative forces is in a high gear, and the people embrace lust, anger, greed and conceit more and more; however, those at whom Har shows mercy get attached to the company of His devotees. My party is with the Creator who has ended my group – mentality.

               In the company of Har’s devotees only Har is praised and how to obey Har is explained; however, the group mentality adds negativity to the mind already burnt by lust, greed, attachment and conceit. Those who turn toward the company of His devotees with His blessings get rid of the group mentality and they fix their full attention on the Creator. Add to it, in the company of Har’s devotees, the group – mentality behavior doesn’t remain, because in there, the concept of Har’s big family is understood and respected.

ਮਿਥਿਆ ਦੂਜਾ ਭਾਉ ਧੜੇ ਬਹਿ ਪਾਵੈ ॥ 

ਪਰਾਇਆ ਛਿਦ੍ਰੁ ਅਟਕਲੈ ਆਪਣਾ ਅਹੰਕਾਰੁ ਵਧਾਵੈ ॥ 

ਜੈਸਾ ਬੀਜੈ ਤੈਸਾ ਖਾਵੈ ॥ 

ਜਨ ਨਾਨਕ ਕਾ ਹਰਿ ਧੜਾ ਧਰਮੁ ਸਭ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਜਿਣਿ ਆਵੈ ॥੫॥੨॥੫੪॥

Mithi▫ā ḏūjā bẖā▫o ḏẖaṛe bahi pāvai. 

Parā▫i▫ā cẖẖiḏar atkalai āpṇā ahaʼnkār vaḏẖāvai. 

Jaisā bījai ṯaisā kẖāvai. 

Jan Nānak kā har ḏẖaṛā ḏẖaram sabẖ sarisat jiṇ āvai. ||5||2||54||

False is the worldly love that creates groups. As per the group mentality, the people judge other people’s shortcomings and increase self-conceit; consequently, they reap what they sow. Oh Nanak! Har’s devotee has an alliance with Har. It is the faith in Har that enables the devotee to win over the world.

               The group mentality literally litters the soul with demerits; because of that filth, one’s mind gets the fruit of the filth. Falling in love with the Creator perfectly is an experience only and when a person truly falls in love with the Creator, his or her group mentality evaporates like the water under the Sun. Ignoring the cultural nostalgia, it will be better to prefer the Guru’s advice to cultural attractions to remain a true Sikh of the Guru. Wearing the perfect Sikh – garbs but slandering others just because of others opposite views leads to a big pit of hypocrisy; therefore, as Sikhs, we should obey the Guru and defy the culture leading to a spiritual suicide.

Regards

G Singh

The Spiritual Aspect Of Sikhi

Without spirituality and love for the Creator, life passes through many realms of momentarily ecstasy and unending agony as per First Nanak. He rejects all temporary pleasures for the sake of the Creator’s love; to him, accursed is that life in which the praises of the Creator are not done without any selfish agenda; life without living in the Creator’s love is useless. The mortals’ cultural events and Maya pursuits fail to bring peace in their lives. The experiences of these events and pursuits prove that a state of mind in which everlasting bliss is obtained doesn’t come through the worldly achievements. The Guru doesn’t suggest abandoning this Maya influenced world, instead he advises his followers to live in it but free of conceit, greed, attachment and anger. Let us see how he looks at the luxurious lives empty of spirituality and the Creator’s love; he expresses his views in this context on 142, SGGS:

ਮਃ ੧ ਸਲੋਕੁ ॥

ਸੋ ਜੀਵਿਆ ਜਿਸੁ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਸੋਇ ॥ ਨਾਨਕ ਅਵਰੁ ਨ ਜੀਵੈ ਕੋਇ ॥

ਜੇ ਜੀਵੈ ਪਤਿ ਲਥੀ ਜਾਇ ॥ ਸਭੁ ਹਰਾਮੁ ਜੇਤਾ ਕਿਛੁ ਖਾਇ ॥

ਰਾਜਿ ਰੰਗੁ ਮਾਲਿ ਰੰਗੁ ॥ ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਨਚੈ ਨੰਗੁ ॥

ਨਾਨਕ ਠਗਿਆ ਮੁਠਾ ਜਾਇ ॥ ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਪਤਿ ਗਇਆ ਗਵਾਇ ॥੧॥

Mėhlā 1 salok.  

So jīvi▫ā jis man vasi▫ā so▫e.   Nānak avar na jīvai ko▫e.  

Je jīvai paṯ lathī jā▫e.   Sabẖ harām jeṯā kicẖẖ kẖā▫e.  

Rāj rang māl rang.   Rang raṯā nacẖai nang.  

Nānak ṯẖagi▫ā muṯẖā jā▫e.   Viṇ nāvai paṯ ga▫i▫ā gavā▫e. ||1|| 

 Sloka of First Nanak:

In essence: Oh Nanak! Only that person in whose heart Akalpurakh abides has lived really; otherwise, no one lives really. If any person lives without Akalpurakh, he or she departs from here by losing his or her honor. All food of that person who is not into Akalpurakh’s praise is deemed as unearned. Drenched in the power and wealth, he or she just dances shamelessly. Oh Nanak! Without Akalpurakh’s Naam, a person who is beguiled and defrauded by the Maya influences departs from here losing his or her honor.

               I have taken verses from the Guru’s Ballad known as “Vaar Maagh ki, 137, SGGS to see, as per him, how the mortal wastes life without caring for that Creator who blesses him so much. First, he suggests his follower to follow the Guru who really helps to become one with the Creator.

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੧ ॥

ਗੁਰੁ ਦਾਤਾ ਗੁਰੁ ਹਿਵੈ ਘਰੁ ਗੁਰੁ ਦੀਪਕੁ ਤਿਹ ਲੋਇ ॥

ਅਮਰ ਪਦਾਰਥੁ ਨਾਨਕਾ ਮਨਿ ਮਾਨਿਐ ਸੁਖੁ ਹੋਇ ॥੧॥

Salok mėhlā 1.  

Gur ḏāṯā gur hivai gẖar gur ḏīpak ṯih lo▫e.  

Amar paḏārath nānkā man mānī▫ai sukẖ ho▫e. ||1||  

Sloka of First Nanak:

In essence: The Guru, the giver of Naam, is a house of peace, and he is capable of enlightening the world. Oh Nanak! The Guru possesses the eternal wealth of Naam; if one listens to the Guru in full faith, one obtains peace.

               ਹਿਵੈ ਘਰੁ = ਬਰਫ਼ ਦਾ ਘਰ, ਠੰਢਾ ਦਾ ਸੋਮਾ। ਦੀਪਕੁ = ਦੀਵਾ। ਤਿਹੁ ਲੋਇ = ਤ੍ਰਿਲੋਕੀ ਵਿਚ। ਅਮਰ = ਨਾਹ ਮਰਨ ਵਾਲਾ, ਨਾਹ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ। ਮਨਿ ਮਾਨਿਐ = ਜੇ ਮਨ ਮੰਨ ਜਾਏ, ਜੇ ਮਨ ਪਤੀਜ ਜਾਏ।੧।

               ਸਤਿਗੁਰੂ (ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ) ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਠੰਡ ਦਾ ਸੋਮਾ ਹੈ, ਗੁਰੂ (ਹੀ) ਤ੍ਰਿਲੋਕੀ ਵਿਚ ਚਾਨਣ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਕਦੇ ਨਾਹ ਮੁੱਕਣ ਵਾਲਾ (ਨਾਮ-ਰੂਪ) ਪਦਾਰਥ (ਗੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਮਿਲਦਾ ਹੈ)। ਜਿਸ ਦਾ ਮਨ ਗੁਰੂ ਵਿਚ ਪਤੀਜ ਜਾਏ, ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਖ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।੧।

Now in the below verses, the Guru states a story of a wasted life:

ਮਃ ੧ ॥ ਪਹਿਲੈ ਪਿਆਰਿ ਲਗਾ ਥਣ ਦੁਧਿ ॥

ਦੂਜੈ ਮਾਇ ਬਾਪ ਕੀ ਸੁਧਿ ॥ ਤੀਜੈ ਭਯਾ ਭਾਭੀ ਬੇਬ ॥

ਚਉਥੈ ਪਿਆਰਿ ਉਪੰਨੀ ਖੇਡ ॥ ਪੰਜਵੈ ਖਾਣ ਪੀਅਣ ਕੀ ਧਾਤੁ ॥

ਛਿਵੈ ਕਾਮੁ ਨ ਪੁਛੈ ਜਾਤਿ ॥ ਸਤਵੈ ਸੰਜਿ ਕੀਆ ਘਰ ਵਾਸੁ ॥

ਅਠਵੈ ਕ੍ਰੋਧੁ ਹੋਆ ਤਨ ਨਾਸੁ ॥ ਨਾਵੈ ਧਉਲੇ ਉਭੇ ਸਾਹ ॥

ਦਸਵੈ ਦਧਾ ਹੋਆ ਸੁਆਹ ॥ ਗਏ ਸਿਗੀਤ ਪੁਕਾਰੀ ਧਾਹ ॥

ਉਡਿਆ ਹੰਸੁ ਦਸਾਏ ਰਾਹ ॥ ਆਇਆ ਗਇਆ ਮੁਇਆ ਨਾਉ ॥

ਪਿਛੈ ਪਤਲਿ ਸਦਿਹੁ ਕਾਵ ॥ ਨਾਨਕ ਮਨਮੁਖਿ ਅੰਧੁ ਪਿਆਰੁ ॥

ਬਾਝੁ ਗੁਰੂ ਡੁਬਾ ਸੰਸਾਰੁ ॥੨॥

Mėhlā 1.  

Pahilai pi▫ār lagā thaṇ ḏuḏẖ.   Ḏūjai mā▫e bāp kī suḏẖ.  

Ŧījai bẖa▫yā bẖābẖī beb.   Cẖa▫uthai pi▫ār upannī kẖed.  

Punjvai kẖāṇ pī▫aṇ kī ḏẖāṯ.   Cẖẖivai kām na pucẖẖai jāṯ.  

Saṯvai sanj kī▫ā gẖar vās.   Aṯẖvai kroḏẖ ho▫ā ṯan nās.  

Nāvai ḏẖa▫ule ubẖe sāh.   Ḏasvai ḏaḏẖā ho▫ā su▫āh.  

Ga▫e sigīṯ pukārī ḏẖāh.   Udi▫ā hans ḏasā▫e rāh.  

Ā▫i▫ā ga▫i▫ā mu▫i▫ā nā▫o.   Picẖẖai paṯal saḏihu kāv.  

Nānak manmukẖ anḏẖ pi▫ār.   Bājẖ gurū dubā sansār. ||2||  

In Essence: (as a baby) first, one develops affection for one’s mother’s milk; second, one gets aware of one’s mother and father; third, one becomes aware of relations of brother, wife and sister; fourth, one develops interests in playing; fifth, one gets interested in food and drink; sixth, one’s lust takes over and one doesn’t care about one’s caste/reputation (because priority is to satisfy the urge.); seventh, one starts gathering wealth and settles in one’s own home. Eighth, one harms body with anger. Ninth, black hair turn into white and breathing becomes hard; tenth, one becomes ashes; at one’s death, the comrades bewail, and one’s soul departs to look for other way. Thus, one comes and departs forgetting Naam. After death, one’s relatives invite other people to eat (it doesn’t reach to the dead). Oh Nanak! The mind-slave’s love for the world is like a blind man’s love (who doesn’t see the reality); thus without the Guru, the world gets drowned.  

               All cultural driven life is expressed in the above verses; the cultural shows are advocated for the child by its custodians and no lesson for spirituality or about the Creator is advocated; the child is programmed to be Maya lover and eventually it becomes destined to experience ups and downs triggered by the Maya pursuits. No lesson about becoming contented or living in the Creator’s ordinance is given; through organized religions, the child is taught to treat the Creator as a toy: give something in the Creator’s name and you will get something better in return.

               Most of the people, no wonder, live their cultures instead of living their religions. The Guru questions that for the sake of the Creator’s love that fills the seekers with spirituality and contentment.

ਪਹਿਲੈ = ਪਹਿਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ। ਪਿਆਰਿ = ਪਿਆਰ ਨਾਲ। ਥਣ ਦੁਧਿ = ਥਣਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਵਿਚ। ਸੁਧਿ = ਸੂਝ, ਸੋਝੀ। ਭਯਾ = ਭਾਈਆ, ਭਾਈ। ਭਾਭੀ = ਭਰਜਾਈ। ਬੇਬ = ਭੈਣ। ਧਾਤੁ = ਧੌੜ, ਕਾਮਨਾ। ਸੰਜਿ = (ਪਦਾਰਥ) ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ। ਸਿਗੀਤ = ਸੰਗੀ, ਸਾਥੀ। ਦਸਾਏ = ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਮੁਇਆ = ਭੁੱਲ ਗਿਆ, ਮੁੱਕ ਗਿਆ। ਅੰਧੁ = ਅੰਨ੍ਹਾ, ਅਗਿਆਨਤਾ ਵਾਲਾ।੨।

               (ਜੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਨੂੰ ਦਸ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿਚ ਵੰਡੀਏ, ਤਾਂ ਇਸ ਦੀ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੇ ਕੀਤੇ ਉੱਦਮਾਂ ਦੀ ਤਸਵੀਰ ਇਉਂ ਬਣਦੀ ਹੈ:) ਪਹਿਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਜੀਵ) ਪਿਆਰ ਨਾਲ (ਮਾਂ ਦੇ) ਥਣਾਂ ਦੇ ਦੁੱਧ ਵਿਚ ਰੁੱਝਦਾ ਹੈ; ਦੂਜੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਭਾਵ, ਜਦੋਂ ਰਤਾ ਕੁ ਸਿਆਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ) (ਇਸ ਨੂੰ) ਮਾਂ ਤੇ ਪਿਉ ਦੀ ਸੋਝੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤੀਜੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਅਪੜਿਆਂ ਜੀਵ ਨੂੰ) ਭਰਾ ਭਾਈ ਤੇ ਭੈਣ ਦੀ ਪਛਾਣ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਚੌਥੀ ਅਵਸਥਾ ਵੇਲੇ ਖੇਡਾਂ ਵਿਚ ਪਿਆਰ ਦੇ ਕਾਰਣ (ਜੀਵ ਦੇ ਅੰਦਰ ਖੇਡਾਂ ਖੇਡਣ ਦੀ ਰੁਚੀ) ਉਪਜਦੀ ਹੈ, ਪੰਜਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਬਣਦੀ ਹੈ, ਛੇਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਅੱਪੜ ਕੇ ਜੀਵ ਦੇ ਅੰਦਰ) ਕਾਮ (ਜਾਗਦਾ ਹੈ ਜੋ) ਜਾਤਿ ਕੁਜਾਤਿ ਭੀ ਨਹੀਂ ਵੇਖਦਾ। ਸਤਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵੇਲੇ (ਜੀਵ ਪਦਾਰਥ) ਇਕੱਠੇ ਕਰ ਕੇ (ਆਪਣਾ) ਘਰ ਦਾ ਵਸੇਬਾ ਬਣਾਂਦਾ ਹੈ; ਅਠਵੀਂ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਜੀਵ ਦੇ ਅੰਦਰ) ਗੁੱਸਾ (ਪੈਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ) ਸਰੀਰ ਦਾ ਨਾਸ ਕਰਦਾ ਹੈ। (ਉਮਰ ਦੇ) ਨਾਂਵੇਂ ਹਿੱਸੇ ਵਿਚ ਕੇਸ ਚਿੱਟੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਸਾਹ ਖਿੱਚ ਕੇ ਆਉਂਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ, ਦਮ ਚੜ੍ਹਨ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ), ਦਸਵੇਂ ਦਰਜੇ ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸੜ ਕੇ ਸੁਆਹ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੋ ਸਾਥੀ (ਮਸਾਣਾਂ ਤਕ ਨਾਲ) ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਢਾਹਾਂ ਮਾਰ ਦੇਂਦੇ ਹਨ, ਜੀਵਾਤਮਾ (ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ) ਨਿਕਲ ਕੇ (ਅਗਾਂਹ ਦੇ) ਰਾਹ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ। ਜੀਵ ਜਗਤ ਵਿਚ ਆਇਆ ਤੇ ਤੁਰ ਗਿਆ, (ਜਗਤ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ) ਨਾਮ ਭੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ, (ਉਸ ਦੇ ਮਰਨ) ਪਿਛੋਂ ਪੁੱਤਰਾਂ ਉਤੇ (ਪਿੰਡ ਭਰਾ ਕੇ) ਕਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸੱਦੀਦਾ ਹੈ (ਉਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਅੱਪੜਦਾ)। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ (ਜਗਤ ਨਾਲ) ਪਿਆਰ ਅੰਨਿ੍ਹਆਂ ਵਾਲਾ ਪਿਆਰ ਹੈ, ਗੁਰੂ (ਦੀ ਸਰਣ ਆਉਣ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਜਗਤ (ਇਸ ‘ਅੰਧ ਪਿਆਰ’ ਵਿਚ) ਡੁੱਬ ਰਿਹਾ ਹੈ।੨। ❀ ਨੋਟ: ਇਥੇ ਭਾਵ ਇਹ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਚੰਗਿਆਂ ਨੂੰ ਦੁੱਖ ਸਹਾਰਨੇ ਪੈਂਦੇ ਹਨ। ਸਲੋਕ ਦਾ ਭਾਵ “ਮਿਠੈ ਪਤਰੀਐ” ਵਿਚ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਇਹੀ ਖ਼ਿਆਲ ਪਉੜੀ ਵਿਚ ਹੈ।

               A story of materialistic – life is told; all those who believe only in materialistic success have no guts to swallow the Guru’s this message that without loving the Creator, the life becomes nothing but gambling.

ਮਃ ੧ ॥ ਦਸ ਬਾਲਤਣਿ ਬੀਸ ਰਵਣਿ ਤੀਸਾ ਕਾ ਸੁੰਦਰੁ ਕਹਾਵੈ ॥

 ਚਾਲੀਸੀ ਪੁਰੁ ਹੋਇ ਪਚਾਸੀ ਪਗੁ ਖਿਸੈ ਸਠੀ ਕੇ ਬੋਢੇਪਾ ਆਵੈ ॥

ਸਤਰਿ ਕਾ ਮਤਿਹੀਣੁ ਅਸੀਹਾਂ ਕਾ ਵਿਉਹਾਰੁ ਨ ਪਾਵੈ ॥

ਨਵੈ ਕਾ ਸਿਹਜਾਸਣੀ ਮੂਲਿ ਨ ਜਾਣੈ ਅਪ ਬਲੁ ॥

ਢੰਢੋਲਿਮੁ ਢੂਢਿਮੁ ਡਿਠੁ ਮੈ ਨਾਨਕ ਜਗੁ ਧੂਏ ਕਾ ਧਵਲਹਰੁ ॥੩॥

Mėhlā 1.   Ḏas bālṯaṇ bīs ravaṇ ṯīsā kā sunḏar kahāvai.  

Cẖālīsī pur ho▫e pacẖāsī pag kẖisai saṯẖī ke bodẖepā āvai.  

Saṯar kā maṯihīṇ asīhāʼn kā vi▫uhār na pāvai.  

Navai kā sihjāsṇī mūl na jāṇai ap bal.  

Dẖandẖolim dẖūdẖim diṯẖ mai Nānak jag ḏẖū▫e kā ḏẖavalhar. ||3|| 

Sloka of First Nanak:

In essence: At the age of ten, one is called a child, at twenty; the youth involves in lust; at thirty, one is called handsome. At forty, one is at the peak of life; at fifty, youthfulness starts decreasing and at sixty, the old age comes. At seventy, one loses intellect, and at eighty, one cannot perform all duties well. At ninety, one gets attached to a cot and one cannot take care of one’s own body. By searching and seeking, I have found this truth that the world is a mansion of smoke.

 ਬਾਲਤਣਿ = ਬਾਲਕਪਨ ਵਿਚ। ਰਵਣ = ਕਾਮ-ਚੇਸ਼ਟਾ ਵਾਲੀ ਉਮਰ। ਰਵਣਿ = ਕਾਮ-ਚੇਸ਼ਟਾ ਵਾਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ। ਪੁਰੁ = ਭਰ-ਜੁਆਨ। ਪਗੁ = ਪੈਰ। ਖਿਸੈ = ਤਿਕਲਦਾ ਹੈ, ਹਿਠਾਂਹ ਨੂੰ ਖਿਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਿਹਜਾਸਣੀ = ਮੰਜੇ ਉਤੇ ਆਸਣ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ। ਅਪ ਬਲੁ = ਆਪਣਾ ਬਲ, ਆਪਣਾ ਆਪ। ਧਵਲਹਰੁ = ਧੌਲਰ, ਮੰਦਰ (ਧਵਲਹਰੁ = ਧਵਲ ਘਰੁ, ਸਫੈਦ ਪਲਸਤਰ ਵਾਲਾ ਮਕਾਨ)।੩।

               ਦਸਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ (ਜੀਵ) ਬਾਲਪਨ ਵਿਚ (ਹੁੰਦਾ ਹੈ) ਵੀਹਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਕਾਮ-ਚੇਸ਼ਟਾ ਵਾਲੀ ਅਵਸਥਾ ਵਿਚ (ਅੱਪੜਦਾ ਹੈ), ਤੀਹਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋ ਕੇ ਸੋਹਣਾ ਅਖਵਾਂਦਾ ਹੈ। ਚਾਲੀ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਉਮਰੇ ਭਰ-ਜੁਆਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪੰਜਾਹ ਤੇ ਅੱਪੜ ਕੇ ਪੈਰ (ਜੁਆਨੀ ਤੋਂ ਹਿਠਾਂਹ) ਖਿਸਕਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਸੱਠ ਸਾਲਾਂ ਤੇ ਬੁਢੇਪਾ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸੱਤਰ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਜੀਵ ਅਕਲੋਂ ਹੀਣਾ ਹੋਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਅੱਸੀ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕਾਰ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦਾ। ਨੱਵੇ ਸਾਲ ਦਾ ਮੰਜੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹਿੱਲ ਸਕਦਾ, ਆਪਣਾ ਆਪ ਭੀ ਸੰਭਾਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਮੈਂ ਢੂੰਢਿਆ ਹੈ, ਭਾਲਿਆ ਹੈ, ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਇਹ ਜਗਤ ਚਿੱਟਾ ਪਲਸਤਰੀ ਮੰਦਰ ਹੈ (ਭਾਵ, ਵੇਖਣ ਨੂੰ ਸੋਹਣਾ ਹੈ) ਪਰ ਹੈ ਧੂਏਂ ਦਾ (ਭਾਵ, ਸਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ)।੩।

                The Gurbani is not just written, but it is an expression of the union occurred between the Creator and the devotees; various aspects about the spirituality and the union with the Creator expressed in the Gurbani cannot be understood completely unless one personally experiences those. In the following stanza, the Guru addresses to the Creator telling what he feels about Him, the mind slaves and the Guru followers:

ਪਉੜੀ ॥

ਤੂੰ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਅਗੰਮੁ ਹੈ ਆਪਿ ਸ੍ਰਿਸਟਿ ਉਪਾਤੀ ॥

ਰੰਗ ਪਰੰਗ ਉਪਾਰਜਨਾ ਬਹੁ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਭਾਤੀ ॥

ਤੂੰ ਜਾਣਹਿ ਜਿਨਿ ਉਪਾਈਐ ਸਭੁ ਖੇਲੁ ਤੁਮਾਤੀ ॥

ਇਕਿ ਆਵਹਿ ਇਕਿ ਜਾਹਿ ਉਠਿ ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਮਰਿ ਜਾਤੀ ॥

ਗੁਰਮੁਖਿ ਰੰਗਿ ਚਲੂਲਿਆ ਰੰਗਿ ਹਰਿ ਰੰਗਿ ਰਾਤੀ ॥

ਸੋ ਸੇਵਹੁ ਸਤਿ ਨਿਰੰਜਨੋ ਹਰਿ ਪੁਰਖੁ ਬਿਧਾਤੀ ॥

ਤੂੰ ਆਪੇ ਆਪਿ ਸੁਜਾਣੁ ਹੈ ਵਡ ਪੁਰਖੁ ਵਡਾਤੀ ॥

ਜੋ ਮਨਿ ਚਿਤਿ ਤੁਧੁ ਧਿਆਇਦੇ ਮੇਰੇ ਸਚਿਆ ਬਲਿ ਬਲਿ ਹਉ ਤਿਨ ਜਾਤੀ ॥੧॥

Pa▫oṛī.   Ŧūʼn karṯā purakẖ agamm hai āp sarisat upāṯī.  

Rang parang upārjanā baho baho biḏẖ bẖāṯī.  

Ŧūʼn jāṇėh jin upā▫ī▫ai sabẖ kẖel ṯumāṯī.  

Ik āvahi ik jāhi uṯẖ bin nāvai mar jāṯī.  

Gurmukẖ rang cẖalūli▫ā rang har rang rāṯī. 

So sevhu saṯ niranjano har purakẖ biḏẖāṯī.  

Ŧūʼn āpe āp sujāṇ hai vad purakẖ vadāṯī.  

Jo man cẖiṯ ṯuḏẖ ḏẖi▫ā▫iḏe mere sacẖi▫ā bal bal ha▫o ṯin jāṯī. ||1|| 

Stanza:

In essence: “Oh Creator! You are the Omnipotent and the unapproachable, and you have created the Universe; you have made the creation of many kinds and colors in many ways. Only you understand it, because you have created it; it is your play. There are some people who come here and depart from here without your Name; however, the Guru followers are sincerely dyed in your love”. The Guru followers serve that Har, who pervades all over and who is the Immaculate, all-powerful and the all-knowing Creator.  “Oh Har! You know all; you are the wise and the Greatest. Oh eternal One! I sacrifice to those, who meditate on you.

ਅਗੰਮੁ = ਜਿਸ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਨਾ ਹੋ ਸਕੇ। ਰੰਗ ਪਰੰਗ = ਕਈ ਰੰਗਾਂ ਦੀ। ਉਪਾਰਜਨਾ = ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ।
               ਹੇ (ਪ੍ਰਭੂ!) ਤੂੰ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਹੈਂ, ਸਭ ਵਿਚ ਮੌਜੂਦ ਹੈਂ, (ਫਿਰ ਭੀ) ਤੇਰੇ ਤੀਕ ਕਿਸੇ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤੂੰ ਆਪ (ਸਾਰੀ) ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਉਪਾਈ ਹੈ, (ਇਹ ਰਚਨਾ) ਤੂੰ ਕਈ ਰੰਗਾਂ ਦੀ ਕਈ ਕਿਸਮਾਂ ਦੀ ਕਈ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਬਣਾਈ ਹੈ। (ਜਗਤ ਦਾ ਇਹ) ਸਾਰਾ ਤਮਾਸ਼ਾ ਤੇਰਾ ਹੀ (ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ) ਹੈ, (ਇਸ ਤਮਾਸ਼ੇ ਦੇ ਭੇਤ ਨੂੰ) ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਜਾਣਦਾ ਹੈਂ, ਜਿਸ ਨੇ (ਖੇਲ ਬਣਾਇਆ ਹੋਇਆ) ਹੈ।) ਇਸ ਤਮਾਸ਼ੇ ਵਿਚ) ਕਈ ਜੀਵ ਆ ਰਹੇ ਹਨ, ਕਈ (ਤਮਾਸ਼ਾ ਵੇਖ ਕੇ) ਤੁਰੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ, (ਪਰ ਜੋ) ‘ਨਾਮ’ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਹਨ ਉਹ ਮਰ ਕੇ (ਭਾਵ, ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ) ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਹਨ ਉਹ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ) ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਗੂੜ੍ਹੇ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਹਨ, ਉਹ ਨਿਰੋਲ ਹਰੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਰੰਗੇ ਹੋਏ ਹਨ। (ਹੇ ਭਾਈ!) ਜੋ ਪ੍ਰਭੂ ਸਭ ਵਿਚ ਵਿਆਪਕ (ਪੁਰਖ) ਹੈ, ਜਗਤ ਦਾ ਰਚਨ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਸਦਾ-ਥਿਰ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਤੇ ਮਾਇਆ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਮਰੋ। ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਤੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਹਸਤੀ ਵਾਲਾ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣਨ ਵਾਲਾ ਹੈਂ; ਹੇ ਮੇਰੇ ਸੱਚੇ (ਸਾਹਿਬ!) ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਮਨ ਲਾ ਕੇ ਚਿੱਤ ਲਾ ਕੇ ਸਿਮਰਦੇ ਹਨ, ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਹਾਂ।੧।

               Once, the seeker starts following the Guru, he starts eliminating his negative passions; being in love with the Creator, he feels different than others; he starts beholding the Creator everywhere. The Guru guides the follower to reach to a state of mind where one feels totally aligned with the Creator; the Guru shares with the followers how the mind feels after falling in love with the Creator in the following verses on 23, SGGS:

ਸਿਰੀਰਾਗੁ ਮਹਲਾ ੧ ਘਰੁ ਦੂਜਾ ੨ ॥  

ਆਪੇ ਰਸੀਆ ਆਪਿ ਰਸੁ ਆਪੇ ਰਾਵਣਹਾਰੁ ॥  

ਆਪੇ ਹੋਵੈ ਚੋਲੜਾ ਆਪੇ ਸੇਜ ਭਤਾਰੁ ॥੧॥  

Sirīrāg mėhlā 1 gẖar ḏūjā 2. 

Āpe rasī▫ā āp ras āpe ravaṇhār. 

Āpe hovai cẖolṛā āpe sej bẖaṯār. ||1||  

Raag Sriraag: the Bani of First Nanak: house second:

In essence: Akalpurakh himself is the enjoyer and the relish. He Himself is the bride, the bridegroom, and their couch.

ਰੰਗਿ ਰਤਾ ਮੇਰਾ ਸਾਹਿਬੁ ਰਵਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥  

Rang raṯā merā sāhib rav rahi▫ā bẖarpūr. ||1|| rahā▫o.

 My Master, being filled with all love, pervades everywhere. Pause 

               Above as well below, in a very clear way, Akalpurakh’s both Nirgun (without attributes) Sargun (with attributes) forms are expressed; Akalpurakh is seen in the things and lives and also beyond forms.

ਆਪੇ ਮਾਛੀ ਮਛੁਲੀ ਆਪੇ ਪਾਣੀ ਜਾਲੁ ॥  

ਆਪੇ ਜਾਲ ਮਣਕੜਾ ਆਪੇ ਅੰਦਰਿ ਲਾਲੁ ॥੨॥  

Āpe mācẖẖī macẖẖulī āpe pāṇī jāl. 

Āpe jāl maṇkaṛā āpe anḏar lāl. ||2|| 

Akalpurakh Himself is the fisherman, the fish, the water, the net, the metal ball of the net and the bait within.

               Note it down, here Akalpurakh’s presence in all including things and environments is expressed; literally, everything is a part of Him, alive or not alive as they all emanate from Him. If a man makes something like a net, still it belongs to Him, because the man, who makes it, also comes from Him and the material he uses is also part of Him. It is this harmonious concept that one needs to keep in mind while beholding Him present all over. When we deem Him as separate entity from His creation, we simply march toward the duality – complex.

               If the seeker goes through that state of mind where he can see the Creator pervading all over, then it can be said the seeker has understood what the Guru says and become able to have the experience the Guru had.

               Tenth Nanak showed his Sikhs to live fearlessly, to become able in self-defense and to stand up against injustice done against the helpless; however, he designated Sri Guru Granth Sahib as the Guru for them so that they don’t miss the spiritual aspect of Sikhi. Without pursuing spiritual aspect of Sikhi, a Sikh will remain an incomplete Sikh.

 Interpretation in Punjabi is by Dr Sahib Singh.

Humbly

G Singh

Everlasting Bliss

First Nanak explains how to become worthy in the eyes of the Creator in Japji, on 1, SGGS:

ਕਿਵ ਸਚਿਆਰਾ ਹੋਈਐ ਕਿਵ ਕੂੜੈ ਤੁਟੈ ਪਾਲਿ ॥

Kiv sachiaaraa hoeeai kiv koorrai thuttai paal ||

How can one be truthful and how can be the veil of falsehood torn away?

               If by purifying one’s body, getting in deep meditation and going in pursuit of satisfaction or having fasts, Akalpurakh cannot be realized, then what is the way out to realize Him and how it is possible to be truthful in His consideration? Answer comes in the following verse:

ਹੁਕਮਿ ਰਜਾਈ ਚਲਣਾ ਨਾਨਕ ਲਿਖਿਆ ਨਾਲਿ ॥੧॥

hukam rajaaee chalanaa naanak likhiaa naal ||1||

Oh Nanak! We should obey the Creator’s ordinance already put in force (according to which the world runs).

             To be truthful is to remain in harmony with Akalpurakh’s ordinance; it means to understand His ordinance and to remain aligned to it. In other words, to take it as it comes by without any complain. There is no need of doing rituals and playing intellectual games but living in His ordinance; this is the essence to tear down the wall of illusions of falsehood. In next Stanza, the Guru starts defining Akalpurakh’s Ordinance so that it could be understood first.

In 4th Stanza, on 2, SGGS, the Guru explains how the Creator comes close: he says:

ਮੁਹੌ ਕਿ ਬੋਲਣੁ ਬੋਲੀਐ ਜਿਤੁ ਸੁਣਿ ਧਰੇ ਪਿਆਰੁ ॥

muha k bolan boleeai jith sun dhharae piaar ||

What words can we speak to evoke His Love?

             What should we say by hearing which He bestows His grace/love on us? Then the Guru comes with a clear answer in the following verse:

ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲਾ ਸਚੁ ਨਾਉ ਵਡਿਆਈ ਵੀਚਾਰੁ ॥

anmrith vaelaa sach naao vaddiaaee veechaar ||

In the Amrit Vaelaa,( the ambrosial hours before dawn), contemplate the eternal Name of the Creator and His glorious greatness.

             To evoke His love, in the early wee hours, His Name and virtues should be reflected on.

             Why wee hours are recommended?  As we wake up, our fresh minds need to be infused with His memory before walking in to the world of Maya, because His memory can keep us on a virtuous path. For those, who work during night, their “Amrit Veala” can be different. Literally it hints at a time when we wake up after a good sleep; after that sound sleep, our minds are not involved in anything and if our minds are filled with His memories and His virtues, they can deal with the Maya inflicted world without getting affected it negatively and they keep feeling Him close. Further the Guru states that liberation from Maya comes only through the Creator’s grace:

ਕਰਮੀ ਆਵੈ ਕਪੜਾ ਨਦਰੀ ਮੋਖੁ ਦੁਆਰੁ ॥

karamee aavai kaparraa nadharee mokh dhuaar ||

By His grace, the robe of His praise is obtained. By His Grace, the gate of Liberation is found.

ਨਾਨਕ ਏਵੈ ਜਾਣੀਐ ਸਭੁ ਆਪੇ ਸਚਿਆਰੁ ॥੪॥

Nanak eaevai jaaneeai sabh aapae sachiaar ||4||

Oh Nanak! This is the way eternal Prabh, who is All Pervading, is known. ||4||

             With Prabh’s blessings, one involves in His praise and with His grace, one is liberated from the Maya influences. In the Gurbani, liberation is defined to go above the Maya influences. After death, liberation is not actually advocated as it is explained in Hindu religion. It is achieved being- alive. Karmee should not be taken as “luck” or Karma widely known as the fruit of previous actions. In the Gurubani, such kind of Karma theory is questioned by asking what were the deeds to be done when there was nothing in existence; therefore, Karma commonly used in the Hindu religion has no place in Sikhi. Bhai Sahib Veer Singh also interprets Karma as deeds, but he suggests that through deeds we get things useful for the body, but deeds don’t trigger liberation, because liberation is only obtained through Prabh’s grace. Stress is on following Prabh’s ordinance and praising Prabh: It is also said:

ਪ੍ਰਭ ਕੀ ਆਗਿਆ ਆਤਮ ਹਿਤਾਵੈ ॥

ਜੀਵਨ ਮੁਕਤਿ ਸੋਊ ਕਹਾਵੈ ॥

Parabẖ kī āgi▫ā āṯam hiṯāvai

Jeevan mukt so-öu kahaavai॥

He, who in his heart loves Prabh’s ordinance, is said to be the one having salvation while alive. (275, SGGS)

             Prabh, who permeates all, is known by praising and contemplating His name. All other efforts of charities, physical austerities or rituals and so on do not help in realizing Prabh. We must remember that Akalpurakh is the only giver; therefore, we should not claim about what we give anything to anyone. Only doing efforts to remain in harmony with His Will can take us to that happiness, which is also His gift. And, happiness cannot be bought or obtained through the worldly achievements as they remain temporary. True happiness is that which lasts forever; once that is obtained, the mind remains in peace.

             It is a well known fact that if peace and stability of the mind are obtained, everlasting bliss is also obtained; however, the Gurbani advises its follower to get rid of lust, wrath, attachment, greed and conceit to reach to such a state of mind, also known as “sehaj”. In other words, it is a state of mind which takes away all the interests in the worldly entanglement. While living in this world, when one succeeds in such a goal, one is looked upon with a different attitude, because becoming such a human doesn’t fit well in any society. The people start calling such a person a failure, or misfit or a delusional person. First Nanak endured such ridicule behavior at the hands of the people of his times.

ਕੋਈ ਆਖੈ ਭੂਤਨਾ ਕੋ ਕਹੈ ਬੇਤਾਲਾ ॥ (SGGS, 991)

Ko▫ī ākẖai bẖūṯnā ko kahai beṯālā.

Some call me a ghost and some say that I am a demon.

             Why is such a state of mind that brings such great happiness ignored? The answer lies in the compromise of the people with temporary pleasures that come and go.  In the Gurbani, it is suggested repeatedly to obtain such a state of mind without becoming a sanyassi (recluse) as it is popular in Hindu culture; how? To know that, please go over the following shabda and see how without abandoning everything, such a state of mind becomes easy to obtain

ਸਿਰੀਰਾਗੁ ਮਹਲਾ ੫ ਘਰੁ ੨ ॥  

ਗੋਇਲਿ ਆਇਆ ਗੋਇਲੀ ਕਿਆ ਤਿਸੁ ਡੰਫੁ ਪਸਾਰੁ ॥  

ਮੁਹਲਤਿ ਪੁੰਨੀ ਚਲਣਾ ਤੂੰ ਸੰਮਲੁ ਘਰ ਬਾਰੁ ॥੧॥  

Sirīrāg mėhlā 5 gẖar 2.  

Go▫il ā▫i▫āgo▫ilī ki▫ā ṯis damf pasār.  

Muhlaṯ punnī cẖalṇā ṯūʼnsammal gẖar bār. ||1||  

Sree Raag, Bani of Fifth Nanak, house second:

In essence: A herdsman takes cows to the grazing lands to graze them for some time, what can he establish there? (Nothing, he has to go back). Oh mortal! In the same way, you are given short time; after it is over, you have to go; it is better to take care of the home you have (life/soul).

              (ਔੜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਲਈ) ਗੁੱਜਰ (ਆਪਣਾ ਮਾਲ-ਡੰਗਰ ਲੈ ਕੇ) ਕਿਸੇ ਚਰਨ ਵਾਲੀ ਥਾਂ ਤੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉੱਥੇ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕਿਸੇ ਵਡੱਪਣ ਦਾ ਵਿਖਾਵਾ-ਖਿਲਾਰਾ ਸੋਭਦਾ ਨਹੀਂ। (ਤਿਵੇਂ, ਹੇ ਜੀਵ! ਜਦੋਂ ਤੈਨੂੰ ਇੱਥੇ ਜਗਤ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਲਈ) ਮਿਲਿਆ ਸਮਾ ਮੁੱਕ ਜਾਇਗਾ, ਤੂੰ (ਇਥੋਂ) ਤੁਰ ਪਏਂਗਾ। (ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਆਪਣਾ ਅਸਲੀ) ਘਰ ਘਾਟ ਸੰਭਾਲ (ਚੇਤੇ ਰੱਖ)।੧।

             The above verses instruct the seeker to think about a given short span of life; this life is supposed to be spent in the Creator’s love and praise as per the Gurrbani; on 72, SGGS:

ਏਕੋ ਨਾਮੁ ਹੁਕਮੁ ਹੈ ਨਾਨਕ ਸਤਿਗੁਰਿ ਦੀਆ ਬੁਝਾਇ ਜੀਉ ॥੫॥

Ėko nām hukam hai Nānak saṯgur ḏī▫ā bujẖā▫e jī▫o. ||5||

To praise only Naam is an ordinance of Prabh and this ordinance is made understood by the Satiguru.

The Guru counsels the follower to get attached through the Guru guidance:

ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਉ ਮਨਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵਿ ਪਿਆਰਿ ॥  

ਕਿਆ ਥੋੜੜੀ ਬਾਤ ਗੁਮਾਨੁ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥  

Har guṇ gā▫o manā saṯgur sev pi▫ār.  

Ki▫ā thoṛ▫ṛī bāṯ gumān. ||1|| rahā▫o. 

Oh my mind! Serve the Satiguru by singing Har’s praises in love. Why to have pride in a trivial thing? Pause

             Please note that the Guru defines what the service of the Guru is; praising Har is what the Guru wants from a follower. Loving Guru is listening and obeying the Guru. It can be done sincerely only if conceit and interest of the mind in trivial things are eradicated and the mind is involved in Naam praise. Offering flowers and other things or merely worshiping the Guru will do nothing, because that is not obeying the Guru; any physical service of the Guru is easier to do than offering one’s mind to the Guru guidance. One, who doesn’t become what the Guru wants, falls short of receiving the Guru blessings.

             ਹੇ ਮੇਰੇ ਮਨ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾਇਆ ਕਰ। ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਗੁਰੂ ਦੀ (ਦੱਸੀ) ਸੇਵਾ ਕਰ। ਥੋੜੀ ਜਿਤਨੀ ਗੱਲ ਪਿੱਛੇ (ਇਸ ਥੋੜੇ ਜਿਹੇ ਜੀਵਨ-ਸਮੇਂ ਵਾਸਤੇ) ਕਿਉਂ ਮਾਣ ਕਰਦਾ ਹੈਂ?।੧।ਰਹਾਉ।

             The Guru continues reminding the follower to live here as a guest who stays for a short time; the guest doesn’t get attached to anything and never claims anything, because his or her goal is just to pass the given time for a stay. Reminding through the guest – analogy, the Guru makes aware the follower that nothing is permanent; therefore, avoid attaching to anything.

ਜੈਸੇ ਰੈਣਿ ਪਰਾਹੁਣੇ ਉਠਿ ਚਲਸਹਿ ਪਰਭਾਤਿ ॥  

ਕਿਆ ਤੂੰ ਰਤਾ ਗਿਰਸਤ ਸਿਉ ਸਭ ਫੁਲਾ ਕੀ ਬਾਗਾਤਿ ॥੨॥  

Jaise raiṇ parāhuṇe uṯẖ cẖalsahi parbẖāṯ.  

Ki▫ā ṯūʼnraṯā girsaṯ si▫o sabẖ fulā kī bāgāṯ. ||2||  

Oh mortal! Just as a guest for a night departs in the morning (after a night’s stay), you will also go. Why are you drenched in the attachment of your family? It is just like a garden of flowers.

             The garden of followers looks beautiful; when we pass by it; it attracts our minds; however, it is short lived, we know that. Having family is very much encouraged in the Gurbani; however, losing virtues to feed it, or to make it happy is simply called wastage of life. Without virtuous living and without fixing heart on the Creator’s praise, one’s life, as per the Gurbani, is a sheer wastage of time. Please remember that nothing is said against any responsibility toward the family; in other words, it is advised to perform one’s responsibility toward the family through the Guru guidance, and performing it perfectly does not demand abandonment of virtues. When virtues are mortgaged for the welfare of the family, one loses everything.

             ਜਿਵੇਂ ਰਾਤ ਵੇਲੇ (ਕਿਸੇ ਘਰ ਆਏ ਹੋਏ) ਪਰਾਹੁਣੇ ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਨ ਤੇ (ਉਥੋਂ ਉੱਠ ਕੇ ਚੱਲ ਪੈਣਗੇ (ਤਿਵੇਂ, ਹੇ ਜੀਵ! ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰਾਤ ਮੁੱਕਣ ਤੇ ਤੂੰ ਭੀ ਇਸ ਜਗਤ ਤੋਂ ਚੱਲ ਪਏਂਗਾ)।ਤੂੰ ਇਸ ਗ੍ਰਿਹਸਤ ਨਾਲ (ਬਾਗ ਪਰਵਾਰ ਨਾਲ) ਕਿਉਂ ਮਸਤ ਹੋਇਆ ਪਿਆ ਹੈਂ? ਇਹ ਸਾਰੀ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ ਹੀ ਬਗ਼ੀਚੀ (ਸਮਾਨ) ਹੈ।੨।

ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਕਿਆ ਕਰਹਿ ਜਿਨਿ ਦੀਆ ਸੋ ਪ੍ਰਭੁ ਲੋੜਿ ॥  

ਸਰਪਰ ਉਠੀ ਚਲਣਾ ਛਡਿ ਜਾਸੀ ਲਖ ਕਰੋੜਿ ॥੩॥  

Merī merī ki▫ā karahi jin ḏī▫ā so parabẖ loṛ.  

Sarpar uṯẖī cẖalṇā cẖẖad jāsīlakẖ karoṛ. ||3||

Oh mortal! Why are you shouting with claims? Seek Prabh who has given what you have. One day, you will certainly depart leaving thousands of millions right here.

             Again advice is given to eliminate claims and conceit; whatever is gathered is left behind, because nothing can be taken as one departs. If the seeker wants to realize the Creator, the responsibility toward the Creator and the Guru should always be bigger than anyone or any interest, because whatever one possesses is a gift of the Creator. And, then why the Creator should be put on a second place?

             ਇਹ ਚੀਜ਼ ਮੇਰੀ ਹੈ, ਇਹ ਜਾਇਦਾਦ ਮੇਰੀ ਹੈ-ਕਿਉਂ ਅਜੇਹਾ ਮਾਣ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ? ਜਿਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਭ। ਇਥੋਂ ਜ਼ਰੂਰ ਕੂਚ ਕਰ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। (ਲੱਖਾਂ ਕ੍ਰੋੜਾਂ ਦਾ ਮਾਲਕ ਭੀ) ਲੱਖਾ ਕ੍ਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲਾ ਜਾਇਗਾ।੩।

ਲਖ ਚਉਰਾਸੀਹ ਭ੍ਰਮਤਿਆ ਦੁਲਭ ਜਨਮੁ ਪਾਇਓਇ ॥  

ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਸਮਾਲਿ ਤੂੰ ਸੋ ਦਿਨੁ ਨੇੜਾ ਆਇਓਇ ॥੪॥੨੨॥੯੨॥  

Lakẖ cẖa▫orāsīh bẖarmaṯi▫āḏulabẖ janam pā▫i▫o▫e.  

Nānak nām samāl ṯūʼn so ḏin neṛā ā▫i▫o▫e. ||4||22||92||  

After wandering through eighty four existences, you have found this birth which is hard to find. Oh Nanak! Remember Naam as your end is nearing.

             In the Gurbani, wandering through many existence should never be interpreted as “many stages of life” as many do under the influence of western thoughts or other own beliefs, because the reference of various existences are repeated so much in numerous times and in numerous ways in the Gurbani that it is not possible to take “lakh Churasee Fer” as temporary stages of life . I personally tried to see if such idea can be true in any way, but I end up accepting it as “numerous existences”. And, it is this human life through which the Creator and His creation are understood and Prabh’s staged show is comprehended; therefore, it should not be wasted in trivial accomplishments.

             (ਹੇ ਭਾਈ!) ਚੌਰਾਸੀ ਲੱਖ ਜੂਨਾਂ ਵਿਚ ਭੌਂ ਭੌਂ ਕੇ ਤੂੰ ਹੁਣ ਇਹ ਮਨੁੱਖਾ ਜਨਮ ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਲੱਭਾ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਨਾਮ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾ, ਉਹ ਦਿਨ ਨੇੜੇ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ (ਜਦੋਂ ਇਥੋਂ ਕੂਚ ਕਰਨਾ ਹੈ)।੪।੨੨।੯੨।

             Achieving everlasting bliss is very hard; through the Satiguru’s shabda, it becomes possible. A Sikh, who fails in this pursuit, he or she may realize it or not, the entire life is wasted in trivial things, establishments, haughty claims and futile debates. It is hard in this glittering Maya attraction – net  to follow the Guru as the Guru also states on 918 SGGS:

ਖੰਨਿਅਹੁ ਤਿਖੀ ਵਾਲਹੁ ਨਿਕੀ ਏਤੁ ਮਾਰਗਿ ਜਾਣਾ ॥

Kẖanni▫ahu ṯikẖī vālahu nikī eṯ mārag jāṇā.

The path of Sikhi is sharper than a two-edged sword and finer than a hair.

             A Sikh is a learner, and improving through learning should be his or her aim; falling down on this path is not cursed by the Guru, instead it is advised to continue on the Guru shown path with relentless determination till the goal is achieved. Running a business honestly or performing one’s assignments diligently for the financial rewards is not discouraged in the Gurbani; it is stressed to remain honest and detached to anything which takes away from the Creator. This path shown by the Guru certainly leads to everlasting ecstasy.

Interpretation in Punjabi is by Dr Sahib Singh

Humbly
G Singh

 

SIKHI: Beyond Religions

The world moves with crowd mentality; the crowd mentality is bound by the physical, political, media force with an element of popularity. The world religions are popular because of this crowd mentality generated through different kinds of forces. In ancient Indian scriptures, truth about the Creator was introduced, but it failed to become a part of the crowd mentality and to obtain the force which could keep it going on; what was made popular in Indian civilization in those times became a part of popular Hindu religion. Religions popularized through the force were kept popular by the crowd mentality; however, it is difficult to find stable coolness of the mind through these popular religions. They promise to get fruits for the followers through some rituals, which, according to them, bring a certain kind of execution of justice by God or Allah or Permeshar in favor of the followers; In this context, Sikhi defines a paved path for the seeker, and it inspires him or her to become one with the Creator to get liberation from worldly bonds while living right in this world population. It provides open option for the seeker to either stand by Prabh, the source, or to remain separated from the source to endure nonstop ups and down in the life. In reality, Sikhi is called a “Panth/marag” which means “a way or a way out”. As per Sri Guru Granth Sahib, Sikhs’ current “shabdu Guru”, Sikhi is not a religion, but a way of living in pursuit of becoming worry free, ritual free and worldly bonds free.

             When Sikhi was introduced to Indians, there were Hindus and Muslims; besides, there were also believers of Jainism, Buddhism and some other sects like Yogis, and Sanyasis. First Nanak addresses all of them without criticizing any prevailing religion or sect. He advocated his Sikhi by bringing reason and practical aspects of life to negate the influence of ritualism in serving the Creator. His message is simple and clear to free the mind from worldly bonds through falling in love with the Creator. For spiritual progression, there is no need to remain bound to certain rituals and rites. Now let us look at a shabda by Fifth Nanak to understand how Sikhi is totally different than any religion or a sect. It is on 1136, SGGS

ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੫ ਘਰੁ ੧

ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥

Bẖairo mėhlā 5 gẖar 1 

Ik▫oaʼnkār saṯgur parsāḏ.

Raag Bhairo, Bani of Fifth Nanak, House 1.

There is only One All Pervading Akalpurakh, who is known with the blessings of the Satiguru.

ਸਗਲੀ ਥੀਤਿ ਪਾਸਿ ਡਾਰਿ ਰਾਖੀ ॥

ਅਸਟਮ ਥੀਤਿ ਗੋਵਿੰਦ ਜਨਮਾ ਸੀ ॥੧॥

Saglī thīṯ pās dār rākẖī. 

Astam thīṯ govinḏ janmā sī. ||1||

In Essence: (addressed to that person who believes that the Creator took birth on special eighth day of Bhadon as Krishan Jadiv): You say that Ignoring all other lunar days, on the eighth day of moon, Gobind Prabh was born.

             The Guru is addressing on the faith of those people who believe that on the eighth day of Bhadon after full moon, Lord Krishana also addressed as Gobinda was born; he is saying that as per their thoughts, the Creator ignored all the rest of the dates and took birth on eighth of the month known as Ashtamee. The Guru points out that it was not the Creator who took birth on that day by ignoring all the rest of the dates. Why? The Guru answers this question in the next verses:

             (ਤੇਰੀ ਇਹ ਕੱਚੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਹੋਰ ਸਾਰੀਆਂ ਥਿੱਤਾਂ ਲਾਂਭੇ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਅਤੇ (ਭਾਦਰੋਂ ਵਦੀ) ਅਸ਼ਟਮੀ ਥਿੱਤ ਨੂੰ ਉਸ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ॥੧॥

             ਸਗਲੀ ਥੀਤਿ = ਸਾਰੀਆਂ ਥਿੱਤਾਂ। ਥੀਤਿ = {तिथि} ਚੰਦ੍ਰਮਾ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਗਿਣੇ ਹੋਏ ਦਿਨ। ਮੱਸਿਆ ਤੋਂ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਤਕ ਸ਼ੁਕਲ ਪੱਖ (ਸੁਦੀ), ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਤੋਂ ਮੱਸਿਆ ਤਕ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪੱਖ (ਵਦੀ)। ਮਹਾ ਪੁਰਖਾਂ ਦੇ ਜਨਮ-ਦਿਨ ਆਮ ਤੌਰ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਥਿੱਤਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਗਿਣੀਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ। ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਦਾ ਜਨਮ ਭਾਦਰੋਂ ਦੀ ਅਸ਼ਟਮੀ ਹੈ {ਭਾਦਰੋਂ ਦੀ ਪੂਰਨਮਾਸ਼ੀ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਅਠਵਾਂ ਦਿਨ}। ਅਸਟਮ = ਅਠਵੀਂ। ਗੋਵਿੰਦ ਜਨਮਾਸੀ = (ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ-ਰੂਪ ਵਿਚ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਜਨਮ ॥੧॥

ਭਰਮਿ ਭੂਲੇ ਨਰ ਕਰਤ ਕਚਰਾਇਣ ॥

ਜਨਮ ਮਰਣ ਤੇ ਰਹਤ ਨਾਰਾਇਣ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Bẖaram bẖūle nar karaṯ kacẖrā▫iṇ.

Janam maraṇ ṯe rahaṯ nārā▫iṇ. ||1|| rahā▫o.

Oh mortal! You, strayed in doubt, utter false things, because (you don’t know) the Omnipresent Creator is beyond birth and death. Pause

             This statement of the Guru takes Sikhs millions miles away from Hindus in context of knowing the Creator. It is to be ignoramus to say that the Sikhi is a branch of Hinduism. The Creator, as per Sikhi, is beyond birth and death, and the Creator’s manifestation in lives doesn’t make Him an entity that comes to this earth through a mother’s womb. Prabh’s created person can become like Him, still Prabh remains beyond individual existence. No name or symbol is enough to define the Creator.

             ਭਰਮਿ = ਭੁਲੇਖੇ ਵਿਚ। ਭੂਲੇ ਨਰ = ਹੇ ਕੁਰਾਹੇ ਪਏ ਹੋਏ ਮਨੁੱਖ। ਕਚਰਾਇਣ = ਕੱਚੀਆਂ ਗੱਲਾਂ।

             ਭਟਕਣਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕੁਰਾਹੇ ਪਏ ਹੋਏ ਹੇ ਮਨੁੱਖ! ਤੂੰ ਇਹ ਕੱਚੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈਂ (ਕਿ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਭਾਦਰੋਂ ਵਦੀ ਅਸ਼ਟਮੀ ਨੂੰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ-ਰੂਪ ਵਿਚ ਜਨਮ ਲਿਆ)।

             ਤੇ = ਤੋਂ। ਨਾਰਾਇਣ = ਪਰਮਾਤਮਾ ॥੧॥

             ਪਰਮਾਤਮਾ ਜੰਮਣ ਮਰਨ ਤੋਂ ਪਰੇ ਹੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥

ਕਰਿ ਪੰਜੀਰੁ ਖਵਾਇਓ ਚੋਰ ॥

ਓਹੁ ਜਨਮਿ ਨ ਮਰੈ ਰੇ ਸਾਕਤ ਢੋਰ ॥੨॥

Kar panjīr kẖavā▫i▫o cẖor. 

Oh janam na marai re sākaṯ dẖor. ||2||

After preparing sweet treat of rice and milk, you offer it secretly to a stone idol, Oh Maya lover and ignorant man! Prabh neither dies nor takes birth.

             Nothing is said against Lord Krishna; however, it is totally rejected that he was the Creator.

             ਕਰਿ = ਬਣਾ ਕੇ। ਚੋਰ = ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ, ਲੁਕਾ ਕੇ।

             ਪੰਜੀਰ ਬਣਾ ਕੇ ਤੂੰ ਲੁਕਾ ਕੇ (ਆਪਣੇ ਵੱਲੋਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ-ਮੂਰਤੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ) ਖਵਾਂਦਾ ਹੈਂ।

             ਜਨਮਿ ਨ ਮਰੈ = ਜੰਮ ਕੇ ਨਹੀਂ ਮਰਦਾ, ਨਾਹ ਜੰਮਦਾ ਹੈ ਨਾਹ ਮਰਦਾ ਹੈ। ਰੇ ਸਾਕਤ = ਹੇ ਰੱਬ ਤੋਂ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ! ਰੇ ਢੋਰ = ਹੇ ਮਹਾ ਮੂਰਖ! ॥੨॥

             ਹੇ ਰੱਬ ਤੋਂ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਮੂਰਖ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਹ ਜੰਮਦਾ ਹੈ ਨਾਹ ਮਰਦਾ ਹੈ ॥੨॥

ਸਗਲ ਪਰਾਧ ਦੇਹਿ ਲੋਰੋਨੀ ॥

ਸੋ ਮੁਖੁ ਜਲਉ ਜਿਤੁ ਕਹਹਿ ਠਾਕੁਰੁ ਜੋਨੀ ॥੩॥

Sagal parāḏẖ ḏėh loronī. 

So mukẖ jala▫o jiṯ kahėh ṯẖākur jonī. ||3|| 

Your act of giving lullaby to a stone idol is the source of all sins; Let that mouth be burned that says that the Master (the Creator) enters into existences.

             The Guru leaves no doubt that never ever the Creator came into existence through a woman’s womb.

             ਸਗਲ ਪਰਾਧ = ਸਾਰੇ ਅਪਰਾਧਾਂ (ਦਾ ਮੂਲ)। ਦੇਹਿ = ਦੇਹਿਂ, ਤੂੰ ਦੇਂਦਾ ਹੈਂ। ਲੋਰੋਨੀ = ਲੋਰੀ।
             ਤੂੰ (ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ-ਮੂਰਤੀ ਨੂੰ) ਲੋਰੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈਂ (ਆਪਣੇ ਵਲੋਂ ਤੂੰ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਲੋਰੀ ਦੇਂਦਾ ਹੈਂ, ਤੇਰਾ ਇਹ ਕੰਮ) ਸਾਰੇ ਅਪਰਾਧਾਂ (ਦਾ ਮੂਲ ਹੈ)।

             ਸੋ = ਉਹ। ਜਲਉ = {ਹੁਕਮੀ ਭਵਿੱਖਤ, ਅੱਨ ਪੁਰਖ, ਇਕ-ਵਚਨ} ਸੜ ਜਾਏ। ਜਿਤੁ = ਜਿਸ (ਮੂੰਹ) ਨਾਲ। ਕਹਹਿ = ਤੂੰ ਆਖਦਾ ਹੈਂ, ਕਹਹਿਂ ॥੩॥

             ਸੜ ਜਾਏ (ਤੇਰਾ) ਉਹ ਮੂੰਹ ਜਿਸ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਤੂੰ ਆਖਦਾ ਹੈਂ ਕਿ ਮਾਲਕ-ਪ੍ਰਭੂ ਜੂਨਾਂ ਵਿਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ॥੩॥

ਜਨਮਿ ਨ ਮਰੈ ਨ ਆਵੈ ਨ ਜਾਇ ॥

ਨਾਨਕ ਕਾ ਪ੍ਰਭੁ ਰਹਿਓ ਸਮਾਇ ॥੪॥੧॥

Janam na marai na āvai na jā▫e. 

Nānak kā parabẖ rahi▫o samā▫e. ||4||1||

Nanak’s Prabh neither dies nor takes birth, but He remains pervading everywhere.

             The Gurbani refers to an idea about such kind of creator given in Indian ancient scriptures; in spite of that, the believers of those ancient scriptures never believed practically in this idea of All Pervading Creator in all equally, and it is not practiced today either by those who revere those scriptures (919 SGGS). Why not? The answer is that too much was advocated in favor of other entities. That is the reason that It is hard to find a Hindu temple in which no idol is installed. What I mean is this that in no way, Sikhi is close to Hinduism or any other religion. There are some people who try to bring Sikhi close to Islam, but they are dead wrong, because in Sikhi, no special rituals are set up as they are in Islam to please the Creator to get good rewards, or Prabh, whom Muslim call Allah, doesn’t live up in the sky; the Creator is all pervading. In Sikhi, the responsibility of doing good deeds is on the Seeker.

             ਨ ਆਵੈ ਨ ਜਾਇ = ਨਾਹ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਨਾਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਮਾਇ ਰਹਿਓ = ਸਭ ਥਾਂ ਵਿਆਪਕ ਹੈ ॥੪॥੧॥

             ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਹ ਜੰਮਦਾ ਹੈ ਨਾਹ ਮਰਦਾ ਹੈ, ਨਾਹ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਨਾਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

             ਉਹ ਨਾਨਕ ਦਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਸਭ ਥਾਈਂ ਵਿਆਪਕ ਹੈ ॥੪॥੧॥

             There are Hindu scholars and some others who repeatedly stressed that Sikhs are a part of Hinduism and some others who try to link Sikhi to Islam. Those kinds of claims are flatly denied by Fifth Nanak in the following shabda. It is also on 1136, SGGS.

ਭੈਰਉ  ਮਹਲਾ ੫ ॥

Bẖairo mėhlā 5.

Raag Bhairo, Bani of Fifth Nanak

ਵਰਤ ਨ ਰਹਉ ਨ ਮਹ ਰਮਦਾਨਾ ॥

ਤਿਸੁ ਸੇਵੀ ਜੋ ਰਖੈ ਨਿਦਾਨਾ ॥੧॥

varaṯ na raha▫o na mah ramḏānā. 

Ŧis sevī jo rakẖai niḏānā. ||1||

In essence: I do not observe fasting (Hindu ritual) nor I believe in the month of Ramzan (Muslim fasting time); I serve only that Prabh who protects in the end.

             Rituals done to please divine power is rejected in this shabda; instead, Prabh’s devotion is advocated. I wonder why some of my Sikh brothers and sisters fail to get rid of rituals enshrined in their psyche based on simple hear say stories!

             ਨਾਹ ਮੈਂ (ਹਿੰਦੂ ਦੇ) ਵਰਤਾਂ ਦਾ ਆਸਰਾ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ, ਨਾਹ ਮੈਂ (ਮੁਸਲਮਾਨ ਦੇ) ਰਮਜ਼ਾਨ ਦੇ ਮਹੀਨੇ (ਵਿਚ ਰੱਖੇ ਰੋਜ਼ਿਆਂ ਦਾ)। ਮੈਂ ਤਾਂ (ਸਿਰਫ਼) ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦਾ ਹਾਂ ਜਿਹੜਾ ਆਖ਼ਿਰ (ਹਰੇਕ ਦੀ) ਰੱਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ ॥੧॥

             ਰਹਉ = ਰਹਉਂ, ਮੈਂ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ। ਮਹ ਰਮਦਾਨਾ = ਮਾਹ ਰਮਜ਼ਾਨਾ, ਰਮਜ਼ਾਨ ਦਾ ਮਹੀਨਾ (ਜਦੋਂ ਰੋਜ਼ੇ ਰੱਖੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ)। 

             ਤਿਸੁ = ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ। ਸੇਵੀ = ਸੇਵੀਂ, ਮੈਂ ਸਿਮਰਦਾ ਹਾਂ। ਰਖੈ = ਰੱਖਿਆ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਨਿਦਾਨਾ = ਆਖ਼ਰ ਨੂੰ ॥੧॥

ਏਕੁ ਗੁਸਾਈ ਅਲਹੁ ਮੇਰਾ ॥

ਹਿੰਦੂ ਤੁਰਕ ਦੁਹਾਂ ਨੇਬੇਰਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Ėk gusā▫ī alhu merā. 

Hinḏū ṯurak ḏuhāʼn neberā. ||1|| rahā▫o.

I believe in one Prabh; He is my Allah; He is my Master of the world; I am done with the both, Hindus and Muslims (what they believe in). Pause

             How the decisions of not believing in what Hindus and Muslims believe is done, please read on the followings:

             ਮੇਰਾ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਉਹ ਹੈ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ) ਗੁਸਾਈਂ (ਆਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ) ਅੱਲਾ (ਆਖਦਾ ਹੈ)। (ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਦੇ ਸੰਬੰਧ ਵਿਚ) ਮੈਂ ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਤੁਰਕ ਦੋਹਾਂ ਨਾਲੋਂ ਹੀ ਸਾਂਝ ਮੁਕਾ ਲਈ ਹੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥

             ਗੁਸਾਈ = ਗੋ-ਸਾਈਂ, ਧਰਤੀ ਦਾ ਖਸਮ। ਅਲਹੁ = ਅੱਲਾ (ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦਾ ਨਾਮ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਾਸਤੇ)।

             ਦੁਹਾਂ ਨੇਬੇਰਾ = ਦੁਹਾਂ ਤੋਂ (ਸੰਬੰਧ) ਨਿਬੇੜ ਲਿਆ ਹੈ, ਦੋਹਾਂ ਨਾਲੋਂ ਮੁਕਾ ਲਿਆ ਹੈ ॥੧॥

ਹਜ ਕਾਬੈ ਜਾਉ ਨ ਤੀਰਥ ਪੂਜਾ ॥

ਏਕੋ ਸੇਵੀ ਅਵਰੁ ਨ ਦੂਜਾ ॥੨॥

Haj kābai jā▫o na ṯirath pūjā. 

Ėko sevī avar na ḏūjā. ||2||

I do not go to Mecca; I do not worship at holy pilgrimage places; I serve none but Prabh.

             ਜਾਉ ਨ = ਜਾਉਂ ਨ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ। ਏਕੋ ਸੇਵੀ = ਇਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਹੀ ਮੈਂ ਸਿਮਰਦਾ ਹਾਂ ॥੨॥

             ਮੈਂ ਨਾਹ ਕਾਬੇ ਦਾ ਹੱਜ ਕਰਨ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ (ਜਿਵੇਂ ਮੁਸਲਮਾਨ ਜਾਂਦੇ ਹਨ), ਨਾਹ ਮੈਂ (ਹਿੰਦੂਆਂ ਵਾਂਗ) ਤੀਰਥਾਂ ਤੇ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਸਿਮਰਦਾ ਹਾਂ, ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ (ਸਿਮਰਦਾ) ॥੨॥

ਪੂਜਾ ਕਰਉ ਨ ਨਿਵਾਜ ਗੁਜਾਰਉ ॥

ਏਕ ਨਿਰੰਕਾਰ ਲੇ ਰਿਦੈ ਨਮਸਕਾਰਉ ॥੩॥

Pūjā kara▫o na nivāj gujāra▫o. 

Ėk nirankār le riḏai namaskāra▫o. ||3||

I do not perform worship (Hindu worship with rituals), I do not offer Niwaz (Muslim prayer); Only to One Formless Creator, I bow in my heart.

             This is the way, Sikhi rejects rituals of organized religions like Hinduism and Islam; it is the heart which is offered to Prabh in Sikhi, and only pure heart is considered worth surrendering to the Creator. Rituals have no place in Sikhi; if any Sikh is into rituals, he or she is simply ignoring the Guru’s advice in this context. In the next verses, the Guru declares once for all how his “Panth (way of living)” differs than other religions.

             ਕਰਉ ਨ = ਕਰਉਂ ਨ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਨਿਵਾਜ = ਨਿਮਾਜ਼। ਨ ਗੁਜਾਰਉ = ਨ ਗੁਜਾਰਉਂ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਗੁਜ਼ਾਰਦਾ, ਮੈਂ (ਨਿਮਾਜ਼) ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਦਾ। ਮੈਂ ਨਾਹ (ਹਿੰਦੂਆਂ ਵਾਂਗ ਵੇਦ-) ਪੂਜਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ, ਨਾਹ (ਮੁਸਲਮਾਨ ਵਾਂਗ) ਨਿਮਾਜ਼ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹਾਂ।

             ਲੈ = ਲੈ ਕੇ। ਰਿਦੈ = ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ। ਨਮਸਕਾਰਉ = ਨਮਸਕਾਰਉਂ, ਮੈਂ ਸਿਰ ਨਿਵਾਂਦਾ ਹਾਂ ॥੩॥

             ਮੈਂ ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਨਿਰੰਕਾਰ ਨੂੰ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਵਸਾ ਕੇ (ਉਸ ਅੱਗੇ) ਸਿਰ ਨਿਵਾਂਦਾ ਹਾਂ ॥੩॥

ਨਾ ਹਮ ਹਿੰਦੂ ਨ ਮੁਸਲਮਾਨ ॥

ਅਲਹ ਰਾਮ ਕੇ ਪਿੰਡੁ ਪਰਾਨ ॥੪॥

Nā ham hinḏū na musalmān. 

Alah rām ke pind parān. ||4||

We are neither Hindus nor Muslims; our bodies and lives belong to the Creator, who is addressed as Allah and Ram.

             ਹਮ = ਅਸੀ। ਪਿੰਡ = ਸਰੀਰ। ਪਰਾਨ = ਪ੍ਰਾਣ, ਜਿੰਦ। ਕੇ = ਦੇ (ਦਿੱਤੇ ਹੋਏ) ॥੪॥

             (ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਵਾਸਤੇ) ਨਾਹ ਅਸੀਂ ਹਿੰਦੂ (ਦੇ ਮੁਥਾਜ) ਹਾਂ, ਨਾਹ ਅਸੀਂ ਮੁਸਲਮਾਨ (ਦੇ ਮੁਥਾਜ) ਹਾਂ।

             ਸਾਡੇ ਇਹ ਸਰੀਰ ਸਾਡੀ ਇਹ ਜਿੰਦ (ਉਸ ਪਰਮਾਤਮਾ) ਦੇ ਦਿੱਤੇ ਹੋਏ ਹਨ (ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੁਸਲਮਾਨ) ਅੱਲਾ (ਆਖਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ) ਰਾਮ (ਆਖਦਾ ਹੈ) ॥੪॥

ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਇਹੁ ਕੀਆ ਵਖਾਨਾ

ਗੁਰ ਪੀਰ ਮਿਲਿ ਖੁਦਿ ਖਸਮੁ ਪਛਾਨਾ ॥੫॥੩॥

Kaho Kabīr ih kī▫ā vakẖānā. 

Gur pīr mil kẖuḏ kẖasam pacẖẖānā. ||5||3||

Oh Kabir say this: this is what I have expressed: by meeting the Guru – Peer, I have realized my Master.

             ਹੇ ਕਬੀਰ! ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਹ ਗੱਲ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ, ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਗੁਰੂ-ਪੀਰ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਆਪਣੇ ਖਸਮ-ਪ੍ਰਭੂ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਪਾ ਰੱਖੀ ਹੈ ॥੫॥੩॥

             In the above shabda, the Guru elaborates in detail the views of Bhagat Kabir expressed in his shabda on 1158 and 1159 SGGS; here are the verses of Bhagat Kabir’s shabda:

ਹਮਰਾ ਝਗਰਾ ਰਹਾ ਨ ਕੋਊ ॥

ਪੰਡਿਤ ਮੁਲਾਂ ਛਾਡੇ ਦੋਊ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥

Hamrā jẖagrā rahā na ko▫ū. 

Pandiṯ mulāʼn cẖẖāde ḏo▫ū. ||1|| rahā▫o. 

In essence: I have nothing to do with any worldly thing/ritual/thought, and I have forsaken both, the Mullah and the Brahmin (representatives of Islam and Hinduism respectively).

             ਝਗਰਾ = ਵਾਸਤਾ, ਸੰਬੰਧ। ਕਹੁ = ਆਖ। ਕਬੀਰ = ਹੇ ਕਬੀਰ! ਗੁਰ ਮਿਲਿ = ਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ। ਪੀਰ ਮਿਲਿ = ਪੀਰ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ। ਖੁਦਿ = ਆਪਣਾ ॥੫॥੩॥

             ਦੋਹਾਂ (ਦੇ ਦੱਸੇ ਕਰਮ-ਕਾਂਡ ਤੇ ਸ਼ਰਹ ਦੇ ਰਸਤੇ) ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਵਾਸਤਾ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ (ਭਾਵ, ਕਰਮ-ਕਾਂਡ ਅਤੇ ਸ਼ਰਹ ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਨਾਮ-ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਟਾਕਰੇ ਤੇ ਤੁੱਛ ਹਨ (ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਮੈਂ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਤਾਣੀ ਉਣ ਰਿਹਾ ਹਾਂ) ਮੈਂ ਪੰਡਿਤ ਅਤੇ ਮੁੱਲਾਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਛੱਡ ਦਿੱਤੇ ਹਨ ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥

             Now let us look, how First Nanak paved this path by rejecting all kinds of rituals prevailing in various religions in his times. The following shabda is on 1127, SGGS:

ਭੈਰਉ ਮਹਲਾ ੧ ॥

Bẖairo mėhlā 1.

Raag Bhairo, Bani of First Nanak

ਜਗਨ ਹੋਮ ਪੁੰਨ ਤਪ ਪੂਜਾ ਦੇਹ ਦੁਖੀ ਨਿਤ ਦੂਖ ਸਹੈ ॥

Jagan hom punn ṯap pūjā ḏeh ḏukẖī niṯ ḏūkẖ sahai.

In Essence: People get involved in giving gratuitous feasts, making burned offerings, giving away charity, performing penance and worship, but they endure pains every day.

             Above, it is questioned if anyone is freed from pains and miseries by performing above mentioned rituals. Finding a way out of these pains and miseries is important. How one can overcome these miseries and pains? The Guru answers it in a very compact expression and that is: by remembering Naam of All pervading Creator.

             ਹੋਮ = ਹਵਨ। ਦੇਹੀ = ਸਰੀਰ।

              (ਜੇ ਮਨੁੱਖ ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ ਤਾਂ) ਜੱਗ ਹਵਨ ਪੁੰਨ-ਦਾਨ, ਤਪ ਪੂਜਾ ਆਦਿਕ ਕਰਮ ਕੀਤਿਆਂ ਸਰੀਰ (ਫਿਰ ਭੀ) ਦੁਖੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਦੁੱਖ ਹੀ ਸਹਾਰਦਾ ਹੈ।

ਰਾਮ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਮੁਕਤਿ ਨ ਪਾਵਸਿ ਮੁਕਤਿ ਨਾਮਿ ਗੁਰਮੁਖਿ ਲਹੈ ॥੧॥

Rām nām bin mukaṯ na pāvas mukaṯ nām gurmukẖ lahai. ||1||

Without Naam of All pervading Prabh, one cannot obtain liberation, but Naam is obtained through following the Guru.

             ਮੁਕਤਿ = (ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ) ਖ਼ਲਾਸੀ। ਨਾਮਿ = ਨਾਮ ਵਿਚ (ਜੁੜ ਕੇ)। ਗੁਰਮੁਖਿ = ਗੁਰੂ ਦੇ ਦੱਸੇ ਰਸਤੇ ਤੁਰ ਕੇ ॥੧॥

              (ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਅਤੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਦੁੱਖਾਂ ਤੋਂ) ਖ਼ਲਾਸੀ ਕੋਈ ਮਨੁੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਨਹੀਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਇਹ ਖ਼ਲਾਸੀ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਰਨ ਪੈ ਕੇ ਪ੍ਰਭੂ-ਨਾਮ ਵਿਚ ਜੁੜਿਆਂ ਹੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ॥੧॥

ਰਾਮ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਬਿਰਥੇ ਜਗਿ ਜਨਮਾ ॥

ਬਿਖੁ ਖਾਵੈ, ਬਿਖੁ ਬੋਲੀ ਬੋਲੈ; ਬਿਨੁ ਨਾਵੈ ਨਿਹਫਲੁ ਮਰਿ ਭ੍ਰਮਨਾ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ 

Rām nām bin birthe jag janmā. 

Bikẖ kẖāvai bikẖ bolī bolai bin nāvai nihfal mar bẖarmanā. ||1|| rahā▫o.

In this world, life is useless without Naam of All pervading Aalpurakh. Without Akalpurakh’s Name, one eats poison, utters poisonous words, wanders and dies uselessly. Pause

             I feel, the Guru stresses the importance of Naam in our lives, and he calls that life, which lived without Naam, useless. Reading religious scriptures without understanding Naam doesn’t prove to be good. Please read on:

             ਬਿਰਥੇ = ਵਿਅਰਥ। ਜਗਿ = ਜਗਤ ਵਿਚ। ਬਿਖੁ = ਜ਼ਹਰ, ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਜ਼ਹਰ। ਮਰਿ = ਮਰੈ, ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਮਰਦਾ ਹੈ, ਉੱਚੇ ਆਤਮਕ ਗੁਣ ਗਵਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਭ੍ਰਮਨਾ = ਭਟਕਣਾ ॥੧॥

             ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਣ ਤੋਂ ਵਾਂਜੇ ਰਹਿ ਕੇ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਜਗਤ ਵਿਚ ਜਨਮ (ਲੈਣਾ) ਵਿਅਰਥ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

             ਜੇਹੜਾ ਮਨੁੱਖ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਹਰ ਖਾਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੀਆਂ ਹੀ ਨਿੱਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਪ੍ਰਭੂ-ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ ਖ਼ਾਲੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਅਰਥ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਉਹ ਆਤਮਕ ਮੌਤੇ ਮਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਦਾ ਭਟਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ॥੧॥ ਰਹਾਉ॥

ਪੁਸਤਕ ਪਾਠ ਬਿਆਕਰਣ ਵਖਾਣੈ ਸੰਧਿਆ ਕਰਮ ਤਿਕਾਲ ਕਰੈ ॥

ਬਿਨੁ ਗੁਰ ਸਬਦ ਮੁਕਤਿ ਕਹਾ ਪ੍ਰਾਣੀ ਰਾਮ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਉਰਝਿ ਮਰੈ ॥੨॥

Pusṯak pāṯẖ bi▫ākaraṇ vakẖāṇai sanḏẖi▫ā karam ṯikāl karai.

Bin gur sabaḏ mukaṯ kahā parāṇī rām nām bin urajẖ marai. ||2||

The pundit reads scriptures and grammars to others and performs three times religious rites. Oh mortal! Without the Guru’s guidance, there is no liberation; one gets entangled in such acts and dies without Naam of Omnipresent Har.

             ਵਖਾਣੈ = (ਹੋਰਨਾਂ ਨੂੰ) ਸਮਝਾਂਦਾ ਹੈ। ਤਿਕਾਲ = ਤਿੰਨ ਵੇਲੇ (ਸਵੇਰੇ, ਦੁਪਹਿਰ ਤੇ ਸ਼ਾਮ)।

             ਕਹਾ = ਕਿੱਥੇ? ਪ੍ਰਾਣੀ = ਹੇ ਪ੍ਰਾਣੀ! ਉਰਝਿ = ਉਲਝ ਕੇ, (ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਿਚ) ਫਸ ਕੇ ॥੨॥

              (ਪੰਡਿਤ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ) ਪੁਸਤਕਾਂ ਦੇ ਪਾਠ ਤੇ ਵਿਆਕਰਣ ਆਦਿਕ (ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਆਦਿਕਾਂ ਨੂੰ) ਸਮਝਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਿੰਨ ਵੇਲੇ (ਹਰ ਰੋਜ਼) ਸੰਧਿਆ-ਕਰਮ ਭੀ ਕਰਦਾ ਹੈ,

             ਪਰ, ਹੇ ਪ੍ਰਾਣੀ! ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਉਸ ਨੂੰ (ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਜ਼ਹਰ ਤੋਂ) ਖ਼ਲਾਸੀ ਬਿਲਕੁਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਸਕਦੀ। ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਵਾਂਜਿਆ ਉਹ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਿਚ ਫਸਿਆ ਰਹਿ ਕੇ ਆਤਮਕ ਮੌਤ ਸਹੇੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ॥੨॥

ਡੰਡ ਕਮੰਡਲ ਸਿਖਾ ਸੂਤੁ ਧੋਤੀ ਤੀਰਥਿ ਗਵਨੁ ਅਤਿ ਭ੍ਰਮਨੁ ਕਰੈ ॥

ਰਾਮ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਸਾਂਤਿ ਨ ਆਵੈ ਜਪਿ ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸੁ ਪਾਰਿ ਪਰੈ ॥੩॥

Dand kamandal sikẖā sūṯ ḏẖoṯī ṯirath gavan aṯ bẖarman karai.

Rām nām bin sāʼnṯ na āvai jap har har nām so pār parai. ||3||

Yogi carries staff and begging bowl, pundit keeps pony tail in the middle of the head and wears loin cloth and he visits pilgrimages; thus such person wanders a lot; but without Naam of the Omnipresent, he doesn’t get peace; however, one, who utters Har Naam, ferries across it (the worldly ocean).

             In India, there were sects like yogis, wandering sadhu with long matted hair and the pundits, the Vedic scholars; the Guru points out how their acts were littered with rituals and how they failed in obtaining peace of mind.

             ਡੰਡ = (ਜੋਗੀ ਵਾਲਾ) ਡੰਡਾ। ਕਮੰਡਲ = ਖੱਪਰ, ਚਿੱਪੀ। ਸਿਖਾ = ਬੋਦੀ, ਚੋਟੀ। ਸੂਤੁ = ਜਨੇਊ। ਤੀਰਥਿ ਗਵਨੁ = ਤੀਰਥ ਉਤੇ ਜਾਣਾ, ਤੀਰਥ-ਜਾਤ੍ਰਾ। ਭ੍ਰਮਨੁ = (ਧਰਤੀ ਉਤੇ) ਭੌਣਾ।

             (ਜੋਗੀ ਹੱਥ ਵਿਚ) ਡੰਡਾ ਤੇ ਖੱਪਰ ਫੜ ਲੈਂਦਾ ਹੈ, ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਬੋਦੀ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, ਜਨੇਊ ਤੇ ਧੋਤੀ ਪਹਿਨਦਾ ਹੈ, (ਜੋਗੀ) ਤੀਰਥ-ਜਾਤ੍ਰਾ ਤੇ ਧਰਤੀ-ਭ੍ਰਮਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। , (ਪਰ ਇਹਨੀਂ ਕੰਮੀਂ) ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਮਨ ਨੂੰ) ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ। ਜੋ ਮਨੁੱਖ ਹਰੀ ਦਾ ਨਾਮ ਸਦਾ ਸਿਮਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ (ਵਿਸ਼ੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਸਮੁੰਦਰ ਤੋਂ) ਪਾਰ ਲੰਘ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ॥੩॥

ਜਟਾ ਮੁਕਟੁ ਤਨਿ ਭਸਮ ਲਗਾਈ ਬਸਤ੍ਰ ਛੋਡਿ ਤਨਿ ਨਗਨੁ ਭਇਆ ॥

ਰਾਮ ਨਾਮ ਬਿਨੁ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਨ ਆਵੈ ਕਿਰਤ ਕੈ ਬਾਂਧੈ ਭੇਖੁ ਭਇਆ ॥੪॥

Jatā mukat ṯan bẖasam lagā▫ī basṯar cẖẖod ṯan nagan bẖa▫i▫ā.

Rām nām bin ṯaripaṯ na āvai kiraṯ kai bāʼnḏẖai bẖekẖ bẖa▫i▫ā. ||4||

One weaves the matted hair into a crown, applies ashes to the body and becomes naked forsaking clothes (different people do such different things); however, without Har Naam, one doesn’t get satiated; assuming certain sectarian garbs is a result of bondage of done deeds.

             ਜਟਾ ਮੁਕਟੁ = ਜਟਾਂ ਦਾ ਜੂੜਾ। ਤਨਿ = ਸਰੀਰ ਉਤੇ। ਭਸਮ = ਸੁਆਹ। ਛੋਡਿ = ਛੱਡ ਕੇ। ਨਗਨੁ = ਨੰਗਾ। ਬਾਂਧੈ = ਬੱਧੇ ਹੋਏ (ਮਨੁੱਖ) ਨੂੰ। ਕਿਰਤ = ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰ। ਕਿਰਤ ਕੈ ਬਾਂਧੈ = ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੇ ਬੱਧੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ। ਭੇਖੁ = ਧਾਰਮਿਕ ਲਿਬਾਸ ॥੪॥

             ਜਟਾਂ ਦਾ ਜੂੜਾ ਕਰ ਲਿਆ, ਪਿੰਡੇ ਤੇ ਸੁਆਹ ਮਲ ਲਈ, ਸਰੀਰ ਉਤੋਂ ਕੱਪੜੇ ਉਤਾਰ ਕੇ ਨੰਗਾ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ,

             ਪਿਛਲੇ ਕੀਤੇ ਕਰਮਾਂ ਦੇ ਸੰਸਕਾਰਾਂ ਦੇ ਬੱਝੇ ਹੋਏ ਲਈ (ਇਹ ਸਾਰਾ ਅਡੰਬਰ) ਨਿਰਾ ਬਾਹਰਲਾ ਧਾਰਮਿਕ ਲਿਬਾਸ ਹੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਭੂ ਦਾ ਨਾਮ ਜਪਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਮਾਇਆ ਦੀ ਤ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਵਲੋਂ ਮਨ ਰੱਜਦਾ ਨਹੀਂ ॥੪॥

ਜੇਤੇ ਜੀਅ ਜੰਤ ਜਲਿ ਥਲਿ ਮਹੀਅਲਿ ਜਤ੍ਰ ਕਤ੍ਰ ਤੂ ਸਰਬ ਜੀਆ ॥

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਰਾਖਿ ਲੇ ਜਨ ਕਉ ਹਰਿ ਰਸੁ ਨਾਨਕ ਝੋਲਿ ਪੀਆ ॥੫॥੭॥੮॥

Jeṯe jī▫a janṯ jal thal mahī▫al jaṯar kaṯar ṯū sarab jī▫ā. 

Gur parsāḏ rākẖ le jan ka▫o har ras Nānak jẖol pī▫ā. ||5||7||8||

Oh Prabh! You are present in all kinds of lives of the land, the water, the sky and here and there. Oh Nanak!! When Har saves the devotees through the Guru’s blessings, they enjoy Har’s love.

             At the end of this shabda, First Nanak defines Prabh’s permeating power in the lives; he further says that Prabh graces the devotees and through the Guru, Prabh causes them to enjoy His love. Prabh is in all; some people may start worshiping idols and some may indulge in rituals to gain rewards, but only those ones, who are saved by Prabh’s blessings through the Guru, obtain peace of mind. Such devotees enjoy Har’s love. To be in Har’s love is a goal of the devotee and to obtain that love, there is a path directed by the Guru. It is not obtained through rituals or wearing sectarian garbs, but through learning from the Guru who attaches the seeker with Har. This is the Sikhi: a way to be with Akalpurakh. This is what Bhagat Kabir points out about whom Fifth Nanak talks in his shabda quoted earlier. After reading all these shabdas, one can see how Sikhi is different from organized religions and how it frees the seeker from religious and social bonds and rituals.

             ਜੇਤੇ ਜੀਅ = ਜਿਤਨੇ ਭੀ ਜੀਵ ਹਨ। ਜਲਿ = ਜਲ ਵਿਚ। ਥਲਿ = ਧਰਤੀ ਵਿਚ। ਮਹੀਅਲਿ = ਮਹੀ ਤਲਿ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਤਲ ਉਪਰ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਉਪਰਲੇ ਪੁਲਾੜ ਵਿਚ, ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ। ਜਤ੍ਰ ਕਤ੍ਰ = ਜਿਥੇ ਕਿਥੇ, ਹਰ ਥਾਂ।

             ਜਨ ਕਉ = (ਆਪਣੇ) ਦਾਸ ਨੂੰ। ਰਾਖਿ ਲੇ = ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਝੋਲਿ = ਹਿਲਾ ਕੇ, ਸੁਆਦ ਨਾਲ ॥੫॥੭॥੮॥

              (ਪਰ ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਕੁਝ ਵੱਸ ਨਹੀਂ ਹੈ) ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਧਰਤੀ ਵਿਚ ਆਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਜਿਤਨੇ ਭੀ ਜੀਵ ਵੱਸਦੇ ਹਨ ਸਭਨਾਂ ਵਿਚ ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਹਰ ਥਾਂ ਮੌਜੂਦ ਹੈਂ।
             ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜਿਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਗੁਰੂ ਦੀ ਕਿਰਪਾ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਵਿਸ਼ੇ ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ) ਬਚਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਰਸ ਬੜੇ ਸੁਆਦ ਨਾਲ ਪੀਂਦਾ ਹੈ ॥੫॥੭॥੮॥

             I haven’t heard any religion that doesn’t put bonds on the seeker but Sikhi. By becoming a Sikh, one obtains an ultimate freedom, which is hard to attain otherwise.

Interpretation in Punjabi is by Dr. Sahib Singh

Humbly

Gurdeep singh

In the Guru’s Own Words: Spiritual Progression

The Guru shabda, I am going to elaborate is by Third Nanak, who shares his personal experience with us through it.  It is very important to know how one gets enlightened through the Guru teachings. In the most of the shabdas in Sri Guru Granth Sahib, the follower is advised to prefer Har Naam to all religious rite or rituals. Before involving with Naam, the follower must understand the concept of that Creator, whose Naam is taken as the support of life. Is it merely uttering Naam, which lifts the seeker to liberation or also a thorough change in  thinking is needed to be brought as per the Guru’s advice? In the Gurbani, it is advised to live as the Guru directs; in a nutshell, the Guru advises the followers to be one with that Creator, who exists in all and who exists independently as well. No difference is defined particularly between the Creator and His Naam (Jap Ji). The basic principle is to understand Har’s presence in all friends or foes equally; no one can exist without Har’s existence. There are people, who deny the existence of the Creator, and there are others, who strongly believe in a kind of power ruling the universes. There are those, who are known as believers, but their ways of identifying the Creator differ significantly. For the Guru followers, it doesn’t matter who is who and who believes in what; what is important to the Guru follower is to tread on a path that helps him or her in blending with the Creator, who is the source of all existence. The Gurbani clearly states that self conceit, lust, anger, greed and attachment have become a strong wall between Akalpurakh and the seeker. If the seeker remains under these negative forces and remembers Akalpurakh, he or she is simply trying to catch the wind. The following shabda can help us in this regard if we understand its vast application. No game or hair splitting is needed in following the Guru; all influences taken from other sources should be abandoned while following the Guru; the Gurbani states that seeing the Guru or sitting close to the Guru is useless if the Guru is not followed in full surrender; the Guru path is a guided path, which has no place for the follower’s own intellect or reasoning; if the Guru followers keep bringing their own intellect for further guidance, they really don’t need the Guru; they can follow their own pursuits leaving the Guru alone for those, who are ready to surrender unconditionally to the Guru.

                The Guru starts with miraculous – aspect of the Guru shabda; first it is important to know the Guru shabda and then it  should be practiced without any doubt; in this shabda, the Guru points at those persons, who simply follow their own minds; the Guru doesn’t approve their way of living in context of obtaining union with the Creator. Let us look at the shabda, it is on 601, SGGS.

ਸੋਰਠਿ ਮਹਲਾ ੩ ॥ 

ਹਰਿ ਜੀਉ ਤੁਧੁ ਨੋ ਸਦਾ ਸਾਲਾਹੀ ਪਿਆਰੇ ਜਿਚਰੁ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਹੈ ਸਾਸਾ ॥ 

ਇਕੁ ਪਲੁ ਖਿਨੁ ਵਿਸਰਹਿ ਤੂ ਸੁਆਮੀ ਜਾਣਉ ਬਰਸ ਪਚਾਸਾ ॥

ਹਮ ਮੂੜ ਮੁਗਧ ਸਦਾ ਸੇ ਭਾਈ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਪ੍ਰਗਾਸਾ॥੧॥  

Soraṯẖ mėhlā 3.  

Har jī▫o ṯuḏẖ no saḏā sālāhī pi▫āre jicẖar gẖat anṯar hai sāsā. 

Ik pal kẖin visrahi ṯū su▫āmī jāṇa▫o baras pacẖāsā.  

Ham mūṛ mugaḏẖ saḏā se bẖā▫ī gur kai sabaḏ pargāsā. ||1|| 

Raag Sorath: Bani of Third Nanak:

In Essence: Oh Har! Oh dear! As long as I breathe I shall keep praising you. Oh Master! If I forget you for a moment, it appears I haven’t remembered you for fifty years (it is an expression about the tensed time spent without remembering Har). Oh brother! It is the Guru shabda, which has enlightened me; otherwise, I have been always a great fool.

                Now we should think about the Guru shabda. What is that Guru shabda that enlightens the mind? Is it words of Har praise or more than that? If we pay attention to the remaining shabda, we will learn that.

                ਸਾਲਾਹੀ = ਸਲਾਹੀਂ, ਮੈਂ ਸਾਲਾਹੁੰਦਾ ਰਹਾਂ। ਜਿਚਰੁ = ਜਿਤਨਾ ਚਿਰ। ਘਟ ਅੰਤਰਿ = ਸਰੀਰ ਵਿਚ। ਸਾਸਾ = ਸਾਹ, ਜਿੰਦ। ਜਾਣਉ = ਜਾਣਉਂ, ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ। ਮੁਗਧ = ਮੂਰਖ। ਸੇ = ਸਾਂ।੧।

                ਹੇ ਪਿਆਰੇ ਪ੍ਰਭੂ ਜੀ! (ਮੇਹਰ ਕਰ) ਜਿਤਨਾ ਚਿਰ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਜਿੰਦ ਹੈ, ਮੈਂ ਸਦਾ ਤੇਰੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਕਰਦਾ ਰਹਾਂ। ਹੇ ਮਾਲਕ-ਪ੍ਰਭੂ! ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਪਲ-ਭਰ ਇਕ ਛਿਨ-ਭਰ ਵਿੱਸਰਦਾ ਹੈਂ, ਮੈਂ ਪੰਜਾਹ ਸਾਲ ਬੀਤ ਗਏ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। ਹੇ ਭਾਈ! ਅਸੀਂ ਸਦਾ ਤੋਂ ਮੂਰਖ ਅੰਞਾਣ ਤੁਰੇ ਆ ਰਹੇ ਸਾਂ, ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਬਰਕਤਿ ਨਾਲ (ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦਾ) ਚਾਨਣ ਹੋਇਆ ਹੈ।੧।

ਹਰਿ ਜੀਉ ਤੁਮ ਆਪੇ ਦੇਹੁ ਬੁਝਾਈ ॥  

ਹਰਿ ਜੀਉ ਤੁਧੁ ਵਿਟਹੁ ਵਾਰਿਆ ਸਦ ਹੀ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਵਿਟਹੁ ਬਲਿ ਜਾਈ ॥ ਰਹਾਉ ॥  

Har jī▫o ṯum āpe ḏeh bujẖā▫ī.  

Har jī▫o ṯuḏẖ vitahu vāri▫ā saḏ hī ṯere nām vitahu bal jā▫ī. Rahā▫o.  

O Har! Bless me with an understanding of knowing you. I sacrifice to you and I sacrifice to your Naam. Pause

                The Guru expresses gratitude toward Har for His grace through which he has learned an understanding of Har. The Guru has blessed the follower with Har’s grace to understand Har and to remember Har Naam.  In these verses Har Naam is to be kept in the mind to understand the Guru shabda that enlightens the mind of the follower; In the below verses, the Guru explains how he progressed through the Guru guidance.

                ਬੁਝਾਈ = ਸਮਝ। ਵਿਟਹੁ = ਤੋਂ। ਬਲਿ ਜਾਈ = ਬਲਿ ਜਾਈ, ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ।ਰਹਾਉ।

                ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ਜੀ! ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ (ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਜਪਣ ਦੀ ਮੈਨੂੰ) ਸਮਝ ਬਖ਼ਸ਼। ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! ਮੈਂ ਤੈਥੋਂ ਸਦਾ ਸਦਕੇ ਜਾਵਾਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਕੁਰਬਾਨ ਜਾਵਾਂ।ਰਹਾਉ।

ਹਮ ਸਬਦਿ ਮੁਏ ਸਬਦਿ ਮਾਰਿ ਜੀਵਾਲੇ ਭਾਈ ਸਬਦੇ ਹੀ ਮੁਕਤਿ ਪਾਈ ॥  

ਸਬਦੇ ਮਨੁ ਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਹੋਆ ਹਰਿ ਵਸਿਆ ਮਨਿ ਆਈ ॥  

ਸਬਦੁ ਗੁਰ ਦਾਤਾ ਜਿਤੁ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ਹਰਿ ਸਿਉ ਰਹਿਆ ਸਮਾਈ ॥੨॥  

Ham sabaḏ mu▫e sabaḏ mār jīvāle bẖā▫ī sabḏe hī mukaṯ pā▫ī.  

Sabḏe man ṯan nirmal ho▫ā har vasi▫ā man ā▫ī.  

Sabaḏ gur ḏāṯā jiṯ man rāṯā har si▫o rahi▫ā samā▫ī. ||2|| 

Oh brother! I have become detached and conceit free through the Guru shabda and it is the shabda that has made me live rightfully; through it, I have got liberation. Through the shabda, my mind and body have become pure (from Maya filth) and Har has come to abide in me; this shabda is a gift of the Guru, who remains drenched in Har’s love and who remains absorbed in Har.

                The Guru doesn’t give a detail of the Guru instructions through this shabda; however, he refers to “detachment, void of self conceit and the gift of Naam.” Detachment is obtained from what? It is about the attachment from Maya filth (the bonds of worldly attractions), which makes the mortal forget Har Naam.. Second one is the conceit, which binds the mortal’s mind to Maya filth. The Guru shabda, after generating the feelings of detachment and eliminating self conceit, gives a new life to the follower, a life of liberation from all bonds through Naam. When worldly attractions are stopped to influence the mind, Har Naam takes over the mind. When Har Naam takes over the mind, one’s world is changed. What is that Guru shabda, which enlightens the mind, is already explained above.

                ਮੁਏ = (ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ) ਮਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਜੀਵਾਲੇ = ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਂਦਾ ਹੈ। ਮੁਕਤਿ = ਵਿਕਾਰਾਂ ਤੋਂ ਖ਼ਲਾਸੀ। ਆਈ = ਆਇ, ਆ ਕੇ। ਦਾਤਾ = ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ ਦੇਣ ਵਾਲਾ। ਜਿਤੁ = ਜਿਸ ਵਿਚ।੨।

                ਹੇ ਭਾਈ! ਅਸੀਂ (ਜੀਵ) ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ) ਮਰ ਸਕਦੇ ਹਾਂ, ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ (ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ) ਮਾਰ ਕੇ (ਗੁਰੂ) ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਜੁੜਿਆਂ ਹੀ ਵਿਕਾਰਾਂ ਵਲੋਂ ਖ਼ਲਾਸੀ ਹਾਸਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਰਾਹੀਂ ਹੀ ਮਨ ਪਵਿਤ੍ਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਸਰੀਰ ਪਵਿਤ੍ਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਪਰਮਾਤਮਾ ਮਨ ਵਿਚ ਆ ਵੱਸਦਾ ਹੈ। ਹੇ ਭਾਈ! ਗੁਰੂ ਦਾ ਸ਼ਬਦ (ਹੀ ਨਾਮ ਦੀ ਦਾਤਿ) ਦੇਣ ਵਾਲਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਮਨ ਰੰਗਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਵਿਚ ਲੀਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।੨।

On 651, SGGS, Third Nanak explains what is the Guru shabda:

ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥  

ਰੇ ਜਨ ਉਥਾਰੈ ਦਬਿਓਹੁ ਸੁਤਿਆ ਗਈ ਵਿਹਾਇ ॥  

ਸਤਿਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਸੁਣਿ ਨ ਜਾਗਿਓ ਅੰਤਰਿ ਨ ਉਪਜਿਓ ਚਾਉ ॥  

Salok mėhlā 3.  

Re jan uthārai ḏabi▫ohu suṯi▫ā ga▫ī vihā▫e.  

Saṯgur kā sabaḏ suṇ na jāgi▫o anṯar na upji▫o cẖā▫o.

Sloka of Third Nanak:

In essence: Oh mortal! You are oppressed by the night mare of (Maya attachment)! Your life is spent in slumber; you haven’t awakened by listening to the Satiguru’s shabda and no excitement to utter Naam has developed in you.

ਸਰੀਰੁ ਜਲਉ ਗੁਣ ਬਾਹਰਾ ਜੋ ਗੁਰ ਕਾਰ ਨ ਕਮਾਇ ॥  

ਜਗਤੁ ਜਲੰਦਾ ਡਿਠੁ ਮੈ ਹਉਮੈ ਦੂਜੈ ਭਾਇ ॥  

ਨਾਨਕ ਗੁਰ ਸਰਣਾਈ ਉਬਰੇ ਸਚੁ ਮਨਿ ਸਬਦਿ ਧਿਆਇ ॥੧॥  

Sarīr jala▫o guṇ bāhrā jo gur kār na kamā▫e.  

Jagaṯ jalanḏā diṯẖ mai ha▫umai ḏūjai bẖā▫e.  

Nānak gur sarṇā▫ī ubre sacẖ man sabaḏ ḏẖi▫ā▫e. ||1|| 

Let that body be burned, which has no virtues and which doesn’t do what the Guru instructs; I have seen the world burning because of conceit and love of Maya. Oh Nanak! By contemplating eternal Prabh through the Guru shabda in the Guru’s refuge, one is saved.

The Shabda continues:

ਸਬਦੁ ਨ ਜਾਣਹਿ ਸੇ ਅੰਨੇ ਬੋਲੇ ਸੇ ਕਿਤੁ ਆਏ ਸੰਸਾਰਾ ॥  

ਹਰਿ ਰਸੁ ਨ ਪਾਇਆ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇਆ ਜੰਮਹਿ ਵਾਰੋ ਵਾਰਾ ॥  

ਬਿਸਟਾ ਕੇ ਕੀੜੇ ਬਿਸਟਾ ਮਾਹਿ ਸਮਾਣੇ ਮਨਮੁਖ ਮੁਗਧ ਗੁਬਾਰਾ ॥੩॥  

Sabaḏ na jāṇėh se anne bole se kiṯ ā▫e sansārā.  

Har ras na pā▫i▫ā birthā janam gavā▫i▫ā jamėh vāro vārā.  

Bistā ke kīṛe bistā māhi samāṇe manmukẖ mugaḏẖ gubārā. ||3|| 

In Essence: Those, who do not get attached to the Guru shabda, are blind (in ignorance) and deaf; their coming to this world is useless. They don’t obtain essence of Har love and waste their lives in vain; they get born again and again. The mind slaves are foolish and ignorant and remain in the filth of Maya as the ordure worms remain absorbed in it.

                The Guru is talking about those persons, who don’t care what the Guru says about Har and what is the importance of living in Har’s love by eliminating self conceit and obtaining detachment; they don’t take interest in the Guru, they don’t obtain the magical love of Har, and their coming to this world is wasted in wrong pursuits without Har. Without Har love, in the eyes of the Guru, the life is wasted. While loving Har and living in Har’s love, the liberation from Maya bonds is achieved and the mind becomes free from worries. The Guru follower starts believing that there is none other than the Creator out there; good or bad things are a fair share of one’s life. He or she takes the life as it comes in Har’s love. iNo attachment can affect negatively then. This is the way, while alive, a Sikh obtains liberation. While alive, the Sikh becomes one with Har, the source of everything. Forgetting Har, the mind leads to soaring tides of pains and anxieties. The freedom given by the Guru is mortgaged to temporary pleasures, which lead to insatiable plight of the mind.

                ਸੇ = ਉਹ ਬੰਦੇ। ਕਿਤੁ = ਕਾਹਦੇ ਲਈ? ਵਾਰੋ ਵਾਰਾ = ਮੁੜ ਮੁੜ। ਮਨਮੁਖ = ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ। ਗੁਬਾਰਾ = ਹਨੇਰਾ।੩।

                ਹੇ ਭਾਈ! ਜੇਹੜੇ ਮਨੁੱਖ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਨਹੀਂ ਪਾਂਦੇ ਉਹ (ਮਾਇਆ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ) ਅੰਨ੍ਹੇ ਬੋਲੇ ਹੋਏ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਉਹ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਖੱਟਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਨਾਮ ਦਾ ਸੁਆਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ, ਉਹ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਵਿਅਰਥ ਗਵਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮੁੜ ਮੁੜ ਜੰਮਦੇ ਮਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਗੰਦ ਦੇ ਕੀੜੇ ਗੰਦ ਵਿਚ ਹੀ ਟਿਕੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਤਿਵੇਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ ਮੂਰਖ ਮਨੁੱਖ (ਅਗਿਆਨਤਾ ਦੇ) ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਹੀ (ਮਸਤ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ)।੩।

ਆਪੇ ਕਰਿ ਵੇਖੈ ਮਾਰਗਿ ਲਾਏ ਭਾਈ ਤਿਸੁ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥  

ਜੋ ਧੁਰਿ ਲਿਖਿਆ ਸੁ ਕੋਇ ਨ ਮੇਟੈ ਭਾਈ ਕਰਤਾ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਈ ॥  

ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਵਸਿਆ ਮਨ ਅੰਤਰਿ ਭਾਈ ਅਵਰੁ ਨ ਦੂਜਾ ਕੋਈ ॥੪॥੪॥  

Āpe kar vekẖai mārag lā▫e bẖā▫ī ṯis bin avar na ko▫ī.  

Jo ḏẖur likẖi▫ā so ko▫e na metai bẖā▫ī karṯā kare so ho▫ī.  

Nānak nām vasi▫ā man anṯar bẖā▫ī avar na ḏūjā ko▫ī. ||4||4||  

In essence: Oh brother! The Creator does everything and watches over it; there is none other than the Creator. No one can erase the preordained destiny (Prabh’s Will), because what Prabh does, comes to pass. Oh Nanak!  When Naam abides within, one doesn’t see any other than Prabh.

                Not seeing other than Prabh is a state of mind; it comes after experiencing Prabh personally; we can talk about it, but cannot experience it unless we don’t follow the Guru guidance. The Guru makes this experience practicable. Tenth Nanak created Khalsa and guided the khalsa not to forget Prabh even in the war; the Khalsa was advised to engage in war in self defense only and spare that person who runs away from the field. That was great example of seeing nothing but Prabh even in those, who turn hostile. Seeing in them Prabh doesn’t mean to bow to them and get killed; instead, it was taught by the Guru that, in Prabh’s play, negativity must be fought to keep positivity. That is what is said in the above verses.

                ਆਪੇ = ਆਪ ਹੀ। ਕਰਿ = ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ। ਵੇਖੈ = ਸੰਭਾਲਦਾ ਹੈ। ਧੁਰਿ = ਧੁਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ। ਕਰਤਾ = ਕਰਤਾਰ।੪।

                ਪਰ, ਹੇ ਭਾਈ! (ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਭੀ ਕੀਹ ਵੱਸ?) ਪ੍ਰਭੂ ਆਪ ਹੀ (ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ) ਪੈਦਾ ਕਰ ਕੇ ਸੰਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਆਪ ਹੀ (ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਹੀ) ਰਸਤੇ ਪਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ (ਜੋ ਜੀਵਾਂ ਨੂੰ ਰਾਹ ਦੱਸ ਸਕੇ)। ਹੇ ਭਾਈ! ਕਰਤਾਰ ਜੋ ਕੁਝ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਧੁਰ ਦਰਗਾਹ ਤੋਂ (ਜੀਵਾਂ ਦੇ ਮੱਥੇ ਤੇ ਲੇਖ) ਲਿਖ ਦੇਂਦਾ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ (ਹੋਰ) ਮਿਟਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਹੇ ਨਾਨਕ! (ਆਖ-) ਹੇ ਭਾਈ! (ਉਸ ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਦਾ) ਨਾਮ (ਮਨੁੱਖ ਦੇ) ਮਨ ਵਿਚ ਵੱਸ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਹੋਰ ਇਹ ਦਾਤਿ ਦੇਣ ਜੋਗਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।੪।੪।

                In the end, the Guru makes the follower realize that nothing is in our hands; if it were, we would have attached to Har Naam in the first place; we need the grace of our Creator, whose Will prevails. We think sometimes that we can make our destiny, in reality, we cannot. We don’t even exist without our Creator’s presence in us, how can we make our destiny? It is our Creator who leads us to that peak. How many times we have heard our Guru? Are we changed? Our sincere answer can make us understand what our Guru is saying in the last verses. Prabh exists in us, but we live without experiencing His presence. By merely saying that Prabh is in us, we cannot experience Him. The Guru paves a path with a perfect procedure; when it is followed with sincerity, experiencing Prabh’s presence within becomes certainty. When it occurs, we realize how our Creator becomes our Guru.

Interpretation in Punjabi is by Dr Sahib Singh

Humbly

G Singh