Previous Next

Getting Rid Of The Duality – ਦੋ ਤੋਂ ਇੱਕ

 

(Its English version is at the end)

ਗੁਰਬਾਣੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਕਰਤੇ ਤੋਂ ਵੱਖ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੀ; ਦਿਮਾਗ ਵੱਖਰੇ ਹਨ ਅਤੇ ਲੋੜਾਂ ਵੱਖਰੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੀ ਬਣਾਈ ਸ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਪਰਸਪਰ ਵਿਰੋਧ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਜਿਸ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਕੁਦਰਤ ਅਤੇ ਇਸ ਦੇ  ਕਰਤੇ ਦੀ ਇਕਮਿਕਤਾ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਉਹ ਇਨਸਾਨ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ; ਕਿਸੇ ਦਾ ਧਰਮ ਜਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਜੇ ਕਿਸੇ ਦੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਹੈ ਅਤੇ ਜੋ ਇਹ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਉੱਤੇ ਬੁਰੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨਹੀਂ ਪਾਉਂਦਾ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਤਦ ਆਪਣੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼/ਧਰਮ ਨਾਲ ਉਸ ਬੰਦੇ ਦੇ ਧਰਮ/ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼  ਟਕਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਈ ਜਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ, ਮਸਲਿਨ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਚਾਹ ਪਸੰਦ ਹੈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਾਫੀ, ਇਸ ਦਾ ਕਿਸੇ ਉੱਤੇ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਪੈਣਾ ਚਾਹੀਦਾ; ਇਹ ਗੱਲ ਬਹੁਤ ਨਿੱਜੀ ਕਿੰਤੂ ਤੋਂ ਉਤਾਂਹ | ਰੌਲਾ ਤਦ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਜਦ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਬਣਾਏ ਲੋਕ ਉਸ ਵੱਲ ਪਿੱਠ ਕਰਕੇਖੜੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਮਤਲਬਾਂ ਅਤੇਗਰਜਾਂ ਕਾਰਨ ਆਪਣੇ ਸੰਬੰਧੀਆਂ ਜਾਂ ਧੜਿਆਂ ਨਾਲ ਰਲਕੇ  ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ ਨਿਸ਼ਾਨਾ  ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ | ਤਦ ਜਬਰ ਅਤੇ ਧੱਕੇ ਵਿਰੁੱਧ ਜੰਗ ਜਾਇਜ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਰਤਾਰ ਵੱਲ ਪਿੱਠ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ  ਰੋਕਣਾ ਜਰੂਰੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਵੀ ਕਰਤਾਰ ਅਤੇ ਉਸ ਦੀ ਕਿਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਸ ਕਿਰਤ ਵਿਚਲੇ ਨਸੂਰ ਨੂੰ ਹਟਾਉਣਾ ਵੀ ਉਸ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਹੋਂਣਾ  ਹੁੰਦਾ ਹੈ; ਦਸ਼ਮੇਸ਼ ਦਾ ਖਾਲਸਾ ਇਸੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਆਉਂਦਾ ਹੈ |

842 (ਸ ਗ ਗ ਸ) ‘ਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਇੰਝ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ:

ਏਕਸੁ ਤੇ ਸਭੁ ਦੂਜਾ ਹੂਆ ॥ ਏਕੋ ਵਰਤੈ ਅਵਰੁ ਨ ਬੀਆ ॥

ਦੂਜੇ ਤੇ ਜੇ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਨੀਸਾਣੈ ॥

ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਤਾ ਏਕੋ ਪਾਏ ॥ ਵਿਚਹੁ ਦੂਜਾ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ॥੩॥ {ਪੰਨਾ 842}

ਇੱਕ ਕਰਤਾਰ ਤੋਂ ਹੀ ਹੋਰ ਸਭ ਕੁਝ (ਦੂਜਾ ) ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆਇਆ; ਉਹ ਇੱਕੋ ਕਰਤਾਰ ਵਿਆਪਕ ਹੈ; ਉਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਦੂਸਰਾ (ਦੂਜਾ) ਹੈ ਨਹੀਂ; ਜੇ ਦੂਜੇ ਦੀ ਹੋਂਦ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਛੱਡਕੇ, ਉਸ ਇੱਕੋ ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਸਭ ਕੁਝ ਜਾਣ ਲਿਆ ਜਾਵੇ, ਤਦ ਗੁਰੂ ਦੇ ਸ਼ਬਦ ਰਾਹੀਂ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਦਰ ਉੱਤੇ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ | (ਉਸ ਇੱਕੋ ਨੂੰ ਪਾਇਆ ਕਿਵੇਂ ਜਾਵੇ ?) ਜੇ ਇਨਸਾਨ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ (ਜਿਸ ਨੇ ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਪਾ ਲਿਆ; ਆਹ ਵਿਖਾਵੇ ਵਾਲੇ ਸਤਿਗੁਰੂ ਨਹੀਂ ), ਤਦ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਦੂਜਾ ਹੋਣ ਦੇ ਅਹਿਸਾਸ ਨੂੰ (ਹਾਉਂ ਨੂੰ ) ਖੋਕੇ, ਇਨਸਾਨ ਉਸ ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ |

                    ਗੁਰੂ ਜੀ ਉੱਤੇ ਜੋ ਦੱਸਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਜਰਾ ਗੌਰ ਫ਼ਰਮਾਉਣ ਵਾਲੀ ਸਲਾਹ ਹੈ; ਹਉਂ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਸਿਰਫ਼ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਰਚੇ ਸੰਸਾਰ ਨਾਲ ਜੋੜਦਾ ਪਰ ਕਰਤਾਰ ਨਾਲੋਂ ਤੋੜ ਦਾ ਹੈ; ਜਦੋਂ ਇਹ ਹਉਂ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਤਦ ਇੱਕ ਕਰਤਾਰ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜਾ ਹੋਣ ਦੀ ਬਿਰਤੀ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਸਮਝ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਜੋ  ਇਸ ਗੁਰੂ ਵਾਕ ਵਿੱਚ ਦੱਸੀ ਗਈ ਹੈ, “ਆਪੇ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਰੰਗੁਲਾ ਸਖੀਏ ਮੇਰਾ ਲਾਲੁ ॥ (23) ਏਥੇ ਗੁਰੂ ਜੇ ਕੀ ਆਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ; ਇਸੇ ਖਿਆਲ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸਿੱਧਾ ਤਰਜਮਾ ਵੇਖੋ “ਏਹੁ ਵਿਸੁ ਸੰਸਾਰੁ ਤੁਮ ਦੇਖਦੇ ਏਹੁ ਹਰਿ ਕਾ ਰੂਪੁ ਹੈ ਹਰਿ ਰੂਪੁ ਨਦਰੀ ਆਇਆ ॥(922)|

                    ਜੇ ਇਹ ਸਮਝ ਨਾ ਪਵੇ, ਤਾਂ ਮਾਇਆ ਦੇ ਜਾਲ ਦੀ ਵੀ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ | ਸਮੁੱਚੇ ਤੌਰਤੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਪ੍ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕਰਤਾਰ ਨਾਲ ਜੁੜਕੇ ਇਸ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਬਤਾਊਣ  ਲਈ ਆਖਦੇ ਹਨ !

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

Getting Rid Of The Duality

 The Gurbani doesn’t believe that the Creator is separate from His creation; the beings have different brains and different needs which keep them in conflicts; however, the one who realizes the oneness of the Creator with His creation gets rid of the duality that makes one feel separate from the Creator. As long as one’s religion or belief that doesn’t inspire one to exploit others or to suppress others, it will be fine. Disturbing situation occurs when the people turn their backs toward the Creator and for their blood relations or friends they form groups to  target others. That is why a war against tyranny and suppression becomes mandatory; Guru Gobind Singh’s khalsa comes as an active force in such kind of situations, because the tumors of tyranny and suppression of a society must be removed.

The Guru advises his followers on 842, SGGS:

ਏਕਸੁ ਤੇ ਸਭੁ ਦੂਜਾ ਹੂਆ ॥ ਏਕੋ ਵਰਤੈ ਅਵਰੁ ਨ ਬੀਆ ॥

ਦੂਜੇ ਤੇ ਜੇ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥ ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਨੀਸਾਣੈ ॥

ਸਤਿਗੁਰੁ ਭੇਟੇ ਤਾ ਏਕੋ ਪਾਏ ॥ ਵਿਚਹੁ ਦੂਜਾ ਠਾਕਿ ਰਹਾਏ ॥੩॥ {ਪੰਨਾ 842}

Ėkas ṯe sabẖ ḏūjā hū-ā.  Ėko varṯai avar na bī-ā.

Ḏūje ṯe je eko jāṇai.  Gur kai sabaḏ har ḏar nīsāṇai.

Saṯgur bẖete ṯā eko pā-e.  Vicẖahu ḏūjā ṯẖāk rahā-e. ||3||

In essence: Only from Prabh, all others have emanated; therefore, there is none other but Prabh, who permeates all. That person who through the Guru’s shabda understands that both He and His creation are the same obtains the pass for His court. If one meets the Satiguru, one obtains Him and gets rid of one’s duality within. (Sticks to Prabh from whom all have been emanated).

                    Basically, the conceit or ego, in other words, the pride of being “I am separate than the Creator” invites problem and it becomes an obstacle to become one with the Creator. There is nothing but Him. If one realizes so, then one can understand why the Guru says:

ਆਪੇ ਬਹੁ ਬਿਧਿ ਰੰਗੁਲਾ ਸਖੀਏ ਮੇਰਾ ਲਾਲੁ ॥

ਨਿਤ ਰਵੈ ਸੋਹਾਗਣੀ ਦੇਖੁ ਹਮਾਰਾ ਹਾਲੁ ॥੩॥

Āpe baho biḏẖ rangulā sakẖī-e merā lāl.

Niṯ ravai sohāgaṇī ḏekẖ hamārā hāl. ||3||

My friend! My beloved plays in many ways. There are those fortunate ones, who have my Master always with them; however, look at my plight! (I don’t have Him). Note: By pointing at “see my plight”, a hint is given about those persons, who think Him residing somewhere up in the sky and about those who see Him in an idol and feel Him away.

And :

ਏਹੁ ਵਿਸੁ ਸੰਸਾਰੁ ਤੁਮ ਦੇਖਦੇ ਏਹੁ ਹਰਿ ਕਾ ਰੂਪੁ ਹੈ ਹਰਿ ਰੂਪੁ ਨਦਰੀ ਆਇਆ ॥

ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਬੁਝਿਆ ਜਾ ਵੇਖਾ ਹਰਿ ਇਕੁ ਹੈ ਹਰਿ ਬਿਨੁ ਅਵਰੁ ਨ ਕੋਈ ॥

Ėhu vis sansār ṯum ḏekẖ-ḏe ehu har kā rūp hai har rūp naḏrīā-i-ā.

Gur parsādī bujẖi-ā jā vekẖā har ik hai har bin avar na ko-ī.

In essence: The entire world you see is His form; only He is seen in all. With the Guru’s blessings, I have understood this fact that Ekankar is but one; there is none but Ekankar

                    Thus, the Guru advises to stay connected to the Creator and to realize His oneness with His creation as well.

Wishes

G Singh

www.gursoch.com

 

 

 

STAY AWAY FROM THE GREEDY PEOPLE – ਲਾਲਚੀ  ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਤੋਂ ਬਚੋ

(Its English version is at the end)

ਸੰਗਤ ਸਭਨਾਂ  ਦੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਪਾਉਂਦੀ ਹੈ; ਚੜ੍ਹਦੀ ਉਮਰੇ ਗਲਤ ਸੰਗਤ ਮਿਲ ਗਈ, ਜਿੰਦਗੀ ਬਰਬਾਦ ਵੀ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਹੈ; ਇਸ ਕਰਕੇ  ਗੁਰਬਾਣੀ ਚੰਗੀ ਸੰਗਤ ਉੱਤੇ ਜੋਰ ਦੇਂਦੀ ਹੈ; ਉਹ ਸੰਗਤ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ? 72 ਅੰਗ ‘ਤੇ ਸਤਿਸੰਗਤ ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਹੀ ਸਤਿਸੰਗਤ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਕਰਤੇ ਦੀ ਸਿਫਤ ਹੈ ਤੇ ਜਿਕਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ| ਜਿੱਥੇ ਹੋਰਾਂ ਦੀ ਨਿੰਦਿਆ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਦੂਸਰਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ੋਸ਼ਣ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਹੋਣ, ਉਸ ਸੰਗਤ ਨਾਲੋਂ ਇਕੱਲੇ ਹੀ ਚੰਗੇ; ਇਸੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਹੇਠਲੇ ਸਲੋਕ ਵਿੱਚ ਲਾਲਚੀ ਬੰਦੇ ਅਤੇ ਮਨਮੁਖ ਦੀ ਸੰਗਤ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ:

ਲੋਭੀ ਕਾ ਵੇਸਾਹੁ ਨ ਕੀਜੈ ਜੇ ਕਾ ਪਾਰਿ ਵਸਾਇ ॥ ਅੰਤਿ ਕਾਲਿ ਤਿਥੈ ਧੁਹੈ ਜਿਥੈ ਹਥੁ ਨ ਪਾਇ ॥ ਮਨਮੁਖ ਸੇਤੀ ਸੰਗੁ ਕਰੇ ਮੁਹਿ ਕਾਲਖ ਦਾਗੁ ਲਗਾਇ ॥ ਮੁਹ ਕਾਲੇ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਲੋਭੀਆਂ ਜਾਸਨਿ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇ ॥ ਸਤਸੰਗਤਿ ਹਰਿ ਮੇਲਿ ਪ੍ਰਭ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥ ਜਨਮ ਮਰਨ ਕੀ ਮਲੁ ਉਤਰੈ ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ॥੪੦॥ {ਪੰਨਾ 1417}

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿੱਥੋਂ ਤਕ ਹੋ ਸਕੇ, ਕਿਸੇ ਲਾਲਚੀ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਇਤਬਾਰ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ, (ਲਾਲਚੀ ਮਨੁੱਖ) ਆਖ਼ਰ ਉਸ ਥਾਂ ਧੋਖਾ ਦੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਕੋਈ ਮਦਦ ਨਾਹ ਕਰ ਸਕੇ। ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਤੁਰਨ ਵਾਲੇ ਮਨੁੱਖ ਨਾਲ (ਜਿਹੜਾ ਮਨੁੱਖ) ਸਾਥ ਬਣਾਈ ਰੱਖਦਾ ਹੈ, (ਉਹ ਭੀ (ਆਪਣੇ) ਮੂੰਹ ਉਤੇ (ਬਦਨਾਮੀ ਦੀ) ਕਾਲਖ ਲਾਂਦਾ ਹੈ (ਬਦਨਾਮੀ ਦਾ) ਦਾਗ਼ ਲਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਲਾਲਚੀ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ (ਬਦਨਾਮੀ ਦੀ ਕਾਲਖ ਨਾਲ) ਕਾਲੇ ਹੋਏ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਮਨੁੱਖਾ ਜਨਮ ਵਿਅਰਥ ਗਵਾ ਕੇ (ਜਗਤ ਤੋਂ) ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

               ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ! (ਆਪਣੀ) ਸਾਧ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਮਿਲਾਈ ਰੱਖ (ਸਾਧ ਸੰਗਤਿ ਵਿਚ ਰਿਹਾਂ ਹੀ) ਹਰਿ-ਨਾਮ ਮਨ ਵਿਚ ਵੱਸ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ, ਹੇ ਨਾਨਕ! ਪਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਗੁਣ ਗਾ ਗਾ ਕੇ ਜਨਮ ਮਰਨ ਦੀ ਵਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਮੈਲ (ਮਨ ਤੋਂ) ਲਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।40। (ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ )

                ਗੁਰੂ ਜੀ ਇਹੋ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸੰਗਤ ਚੁਣਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੇਖੋ; ਬੁਰੀ ਸੰਗਤ ਕੁਰਾਹੇ ਪਾਵੇਗੀ ਅਤੇ ਬੁਰੇ ਲੋਕ ਕਦੇ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਨਿਭਾਉਂਦੇ, ਅਤੇ ਮਨਮੁਖ ਹਉਂ ਬੀਜਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਸਿਫ਼ਤੀ ਉਸ ਦੀ ਯਾਦ ਵਿੱਚ ਰਹਿਕੇ ਇੱਖਲਾਕੀ ਬਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਕਰੋ !

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ 

STAY AWAY FROM THE GREEDY PEOPLE

One’s company affects one a lot; that is why in the Gurbani, a company of the Creator’s devotees is recommended (SGGS 72). In the following slok, the Guru advises to avoid a greedy person and mind slave.

ਲੋਭੀ ਕਾ ਵੇਸਾਹੁ ਨ ਕੀਜੈ ਜੇ ਕਾ ਪਾਰਿ ਵਸਾਇ ॥

ਅੰਤਿ ਕਾਲਿ ਤਿਥੈ ਧੁਹੈ ਜਿਥੈ ਹਥੁ ਨ ਪਾਇ ॥

ਮਨਮੁਖ ਸੇਤੀ ਸੰਗੁ ਕਰੇ ਮੁਹਿ ਕਾਲਖ ਦਾਗੁ ਲਗਾਇ ॥

ਮੁਹ ਕਾਲੇ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਲੋਭੀਆਂ ਜਾਸਨਿ ਜਨਮੁ ਗਵਾਇ ॥

 ਸਤਸੰਗਤਿ ਹਰਿ ਮੇਲਿ ਪ੍ਰਭ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਮਨਿ ਆਇ ॥

ਜਨਮ ਮਰਨ ਕੀ ਮਲੁ ਉਤਰੈ ਜਨ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਗੁਨ ਗਾਇ ॥੪੦॥ {ਪੰਨਾ 1417}

 Lobẖī kā vesāhu na kījai je kā pār vasā-e.

Anṯ kāl ṯithai ḏẖuhai jithai hath na pā-e.

Manmukẖ seṯī sang kare muhi kālakẖḏāg lagā-e.

Muh kāle ṯinĥ lobẖī-āʼn jāsan janam gavā-e.

Saṯsangaṯ har mel parabẖ har nām vasai man ā-e.

Janam maran kī mal uṯrai jan Nānak har gun gā-e. ||40||

In essence: As long as you can, do not trust a greedy person, because the greedy person deceives at a time when nothing can be done. By associating with the mind-slave, one faces disrepute (like them) The greedy people take bad names and depart from here by wasting their lives. Oh Har Prabh! Unite us with your devotees so that your name abides in our minds. Oh Nanak! By singing Har’s virtues, one’s filth of birth and death is washed off. 

The Guru wants us to avoid the greedy and unethical people as they can affect us negatively; he asks to seek the company of those who remember and praise the Creator.

Wishes

Gurdeep Singh  

www.gursoch.com

 

Guru Nanak in context of today’s world – ਅੱਜ ਦੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਦੇ ਪ੍ਰਬੱਚਨ

(Its English version is at the end)

ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਰਤੇ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਣ ਦੀ ਥਾਂ ਕਰਤੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨ ਦੀ ਹੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ ਹੈ; ਹੇਠਲੇ ਸਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ  ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਉਹੋ ਉਪਦੇਸ਼ ਵੇਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ | ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਇਸ ਮਾਇਆ ਮੋਹ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬੇ ਵੇਖਕੇ, ਗੁਰੂ ਜੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਕੇ  ਉਹਨੂੰ ਸਲਾਹ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਵੱਲ ਮੁੜਨ ਵੱਲ ਦੀ ਹੀ ਦੇਂਦੇ ਹਨ; ਇਹ ਸਲੋਕ 1410 ਉੱਤੇ ਹੈ:

ਨਾਨਕ ਦੁਨੀਆ ਕੈਸੀ ਹੋਈ ॥ ਸਾਲਕੁ ਮਿਤੁ ਨ ਰਹਿਓ ਕੋਈ ॥

ਭਾਈ ਬੰਧੀ ਹੇਤੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥ ਦੁਨੀਆ ਕਾਰਣਿ ਦੀਨੁ ਗਵਾਇਆ ॥੫॥ {ਪੰਨਾ 1410}

ਅਰਥ: ਹੇ ਨਾਨਕ! ਦੁਨੀਆ (ਦੀ ਲੁਕਾਈ) ਅਜਬ ਨੀਵੇਂ ਪਾਸੇ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਸਹੀ ਜੀਵਨ-ਰਸਤਾ ਦੱਸਣ ਵਾਲਾ ਮਿੱਤਰ ਕਿਤੇ ਕੋਈ ਲੱਭਦਾ ਨਹੀਂ। ਭਰਾਵਾਂ ਸਨਬੰਧੀਆਂ ਦੇ ਮੋਹ ਵਿਚ ਫਸ ਕੇ (ਮਨੁੱਖ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਪਿਆਰ (ਆਪਣੇ ਅੰਦਰੋਂ ਮੁਕਾਈ ਬੈਠਾ ਹੈ) ਦੁਨੀਆ (ਦੀ ਮਾਇਆ) ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦਾ ਸਰਮਾਇਆ ਗੰਵਾਈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।5। (ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ )

ਜਦੋਂ ਕਰਤੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹੀ ਭੇਖੀ ਹੋ ਜਾਣ, ਤਦ ਜਗਿਆਸੂ  ਕੀ ਕਰੇ? ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੱਸਦੇ ਹਨ ਕਿ ਗਿਆਨ ਲਵੋ  ਉਸ ਗੁਰੂ ਰਾਹੀਂ  ਜਿਸ ਨੇ ਕਰਤਾਰ ਨੂੰ ਜਾਣ ਲਿਆ ਹੋਵੇ; ਜਿਸ ਨੇ ਕਰਤਾਰ  ਨੂੰ ਜਾਣ ਲਿਆ, ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤ ਧੀ, ਦੋਸਤ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਵੰਡੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ  ਉਤਾਂਹ ਉਠ ਜਾਂਦਾ ਹੈ|ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਅਦਿੱਖ ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਧਰਮ ਮਿੱਥ ਕਿ ਧਿਆਨ ਕਰਤੇ ਵੱਲ ਰੱਖਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ| ਜੇ ਅਜਿਹੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਨਹੀਂ ਮੰਨੋਂਗੇ, ਫੇਰ ਹਨੇਰਾ ਘੇਰ ਲਵੇਗਾ; ਵੇਖੋ 1412 ਉੱਤੇ ਇਸ ਸਲੋਕ ਨੂੰ:

ਗਿਆਨ ਹੀਣੰ ਅਗਿਆਨ ਪੂਜਾ ॥

ਅੰਧ ਵਰਤਾਵਾ ਭਾਉ ਦੂਜਾ ॥੨੨॥ {ਪੰਨਾ 1412}

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਜਿਹੜੇ ਮਨੁੱਖ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦੀ ਸੂਝ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ ਬੇ-ਸਮਝੀ ਨੂੰ ਹੀ ਸਦਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹੇ ਭਾਈ! (ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ ਅੰਦਰ) ਮਾਇਆ ਦਾ ਮੋਹ (ਸਦਾ ਟਿਕਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ) ਵਰਤਣ-ਵਿਹਾਰ (ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਵਲੋਂ) ਅੰਨ੍ਹਾ (ਬਣਾਈ ਰੱਖਣ ਵਾਲਾ ਹੁੰਦਾ) ਹੈ।22 ( ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ )

ਫੇਰ ਗਿਆਨ ਕਿਥੋਂ ਮਿਲੇਗਾ ? ਵੇਖੋ ਹੱਥਲਾ ਸਲੋਕ :

ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਗਿਆਨੁ ਧਰਮ ਬਿਨੁ ਧਿਆਨੁ ॥

ਸਚ ਬਿਨੁ ਸਾਖੀ ਮੂਲੋ ਨ ਬਾਕੀ ॥੨੩॥ {ਪੰਨਾ 1412}

ਅਰਥ: ਹੇ ਭਾਈ! ਗੁਰੂ (ਦੀ ਸਰਨ ਪੈਣ) ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਪਰਮਾਤਮਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਨਹੀਂ ਬਣਦੀ। (ਇਸ ਡੂੰਘੀ ਸਾਂਝ ਨੂੰ ਮਨੁੱਖਾ ਜੀਵਨ ਦਾ ਜ਼ਰੂਰੀ) ਫ਼ਰਜ਼ ਬਣਾਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਹਰਿ-ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਦੀ) ਲਗਨ ਨਹੀਂ ਬਣਦੀ। ਸਦਾ-ਥਿਰ ਹਰਿ-ਨਾਮ ਸਿਮਰਨ ਤੋਂ ਬਿਨਾ (ਹੋਰ ਹੋਰ ਮਾਇਕ ਉੱਦਮਾਂ ਦੀ ਜੀਵਨ-) ਰਾਹਦਾਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ (ਆਤਮਕ ਜੀਵਨ ਦਾ ਉਹ) ਸਰਮਾਇਆ ਭੀ ਪੱਲੇ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ (ਜਿਸ ਨੇ ਮਨੁੱਖਾ ਜਨਮ ਲੈ ਕੇ ਦਿੱਤਾ ਸੀ) (1412)

ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਖੁਦ ਮਾਇਆ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰਹਸਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਭਲਾਂ ਉਹ ਕੀ ਸਮਝਾ ਸਕੇਗਾ ਹੋਰਾਂ ਨੂੰ; ਜੋ ਨਸੀਹਤਾਂ  ਸਿੱਖ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਨੇ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉੱਤੇ ਚੱਲਦੇ ਵੀ ਰਹੇ; ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਭਗਤਾਂ ਅਤੇ ਯੋਧਿਆਂ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ| ਇਸ ਲਈ ਸਹੀ ਗੁਰੂ ਬਿਨ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਟੱਕਰਾਂ ਮਾਰਨਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ | ਗਿਆਨ ਬਿਨ ਉਂਝ ਵੀ ਹਨੇਰਾ ਬੁੱਕਲ ਵਿੱਚ ਲੈ ਲੈਂਦਾ ਹੈ; ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਚ ਚੱਲ ਰਹੇ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਇਸੇ ਗੱਲ ਦਾ ਸਬੂਤ ਹਨ | ਗੱਲ ਸੁਹਿਰਦਤਾ ਨਾਲ ਦਿਲੋਂ ਕਰਤਾਰ ਨਾਲ ਜੁੜਨ ਦੀ ਹੈ | ਫੈਸਲਾ ਲੈਣਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਹੈ ਕਿਂ ਕੀ  ਮਾਇਆ ਦੀ ਨਦੀ ਪਾਰ ਕਰਨੀ ਹੈ ਜਾਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਖਲੋਤੇ ਰਹਿਣਾ ਹੈ?

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

 

Guru Nanak in context of today’s world

Guru Nanak always advises the believers not to get drenched in the Maya; instead, they, he advises, should involve in the Creator’s praise. We can see his advice in the following slokas on SGGS 1410 and 1412. Wherever, Guru Nanak ji saw the people involved in the worldly attachment and superstitions, he advised them to turn toward the Creator and to get involved with Him.

ਨਾਨਕ ਦੁਨੀਆ ਕੈਸੀ ਹੋਈ ॥ ਸਾਲਕੁ ਮਿਤੁ ਨ ਰਹਿਓ ਕੋਈ ॥

ਭਾਈ ਬੰਧੀ ਹੇਤੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥ ਦੁਨੀਆ ਕਾਰਣਿ ਦੀਨੁ ਗਵਾਇਆ ॥੫॥ {ਪੰਨਾ 1410}

Nānak ḏunī-ā kaisī ho-ī.  Sālak miṯ na rahi-o ko-ī.

Bẖā-ī banḏẖī heṯ cẖukā-i-ā.  Ḏunī-ā kāraṇḏīn gavā-i-ā. ||5||(1410)

In essence:  Oh Nanak! What has happened to this world, there is no guide or a friend, who can lead the people to a right path?  For keeping up with one’s brothers and kinsmen, one has disregarded one’s love for the Creator. Thus, for this world, the mortals have lost their righteousness (faith).

When a true Guru is met, one gets the divine knowledge and falls in love with the Creator; otherwise, one remains enveloped in the darkness:

ਗਿਆਨ ਹੀਣੰ ਅਗਿਆਨ ਪੂਜਾ ॥ ਅੰਧ ਵਰਤਾਵਾ ਭਾਉ ਦੂਜਾ ॥੨੨॥

Gi-ān hīṇaʼn agi-ān pūjā. Anḏẖ varṯāvā bẖā-o ḏūjā. ||22||(1412)

In essence: Bereft of divine knowledge, one likes worshiping in ignorance, and thus one’s love for duality (Maya) keeps one blind from the divine knowledge.

So, from where to get the divine knowledge? The true Guru. When a true Guru is met, one gets the divine knowledge and falls in love with the Creator; otherwise, one remains enveloped in the darkness. Read the following:

ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਗਿਆਨੁ ਧਰਮ ਬਿਨੁ ਧਿਆਨੁ ॥ ਸਚ ਬਿਨੁ ਸਾਖੀ ਮੂਲੋ ਨ ਬਾਕੀ ॥੨੩॥

Gur bin gi-ān ḏẖaram bin ḏẖi-ān. Sacẖ bin sākẖī mūlo na bākī. ||23||

In essence: Without the Guru, the knowledge that makes Ekankar realized is not obtained and without realizing the Guru’s knowledge, one’s mind doesn’t succeed in having complete mediation (of Ekankar); without His meditation, the main purpose of life is not realized. (This Slok must be read in context of previous Sloka number 22).

A person who is already drenched in the Maya love, how can he guide others? What the Sikh Gurus have said, they put that in practice. That is why they created the true devotees and warriors to fight against the injustice. Without the divine knowledge, one remains in the dark; we see how people get exploited by the fake Gurus who put them in superstitions. The most important thing is to get imbued with the Creator. A decision is due to make: either we should cross the Maya river or we should just get stuck in it.

Wishes

G Singh

www.gursoch.com

 

The Grace Of The Creator – ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੀ ਮੇਹਰ

(Its English version is at the end)

ਇੱਕ ਸਲੋਕ ੯੫੨, ਸ਼੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ  ਸਾਹਿਬ  ਉੱਤੇ ਹੈ  ਜੋ ਸਿੱਧੀਆਂ ਦੇ ਪਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ ; ਸਿੱਧੀਆਂ  ਦਾ ਸਬੰਧ ਧਾਰਮਿਕ ਵਤੀਰੇ  ਅਤੇ ਵਡਿਆਈ/ਤਾਕਤ ਬਾਰੇ ਹੈ ਅਤੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਆਦਿ ਵਿੱਚ ਖੋਕੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਵਡਿਆਈ ਭਰਿਆ ਦੱਸਿਆ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਪਰ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਜੀ ਸਾਰੀ ਵਡਿਆਈ/ਸਿੱਧੀ  ਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਹੱਥ ਦੱਸਦੇ ਹਨ; ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੁਤਾਬਿਕ ਕਰਤਾਰ ਆਪ ਜਿਸ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਸਿੱਧੇ ਰਸਤੇ ਪਾ ਦੇਂਦੇ ਹਨ ਉਹ  ਇਨਸਾਨ ਵਡਿਆਈ ਅਤੇ ਸਿੱਧੀ  ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਹੈ | ਆਓ ਇਸ ਸਲੋਕ ਨੂੰ ਵੀਚਾਰੀਏ

ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਦੁਖੀਆ ਨਾ ਸਤਿ ਸੁਖੀਆ ਨਾ ਸਤਿ ਪਾਣੀ ਜੰਤ ਫਿਰਹਿ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਮੂੰਡ ਮੁਡਾਈ ਕੇਸੀ ਨਾ ਸਤਿ ਪੜਿਆ ਦੇਸ ਫਿਰਹਿ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਰੁਖੀ ਬਿਰਖੀ ਪਥਰ ਆਪੁ ਤਛਾਵਹਿ ਦੁਖ ਸਹਹਿ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਹਸਤੀ ਬਧੇ ਸੰਗਲ ਨਾ ਸਤਿ ਗਾਈ ਘਾਹੁ ਚਰਹਿ ॥ ਜਿਸੁ ਹਥਿ ਸਿਧਿ ਦੇਵੈ ਜੇ ਸੋਈ ਜਿਸ ਨੋ ਦੇਇ ਤਿਸੁ ਆਇ ਮਿਲੈ ॥ ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਉ ਮਿਲੈ ਵਡਾਈ ਜਿਸੁ ਘਟ ਭੀਤਰਿ ਸਬਦੁ ਰਵੈ ॥ ਸਭਿ ਘਟ ਮੇਰੇ ਹਉ ਸਭਨਾ ਅੰਦਰਿ ਜਿਸਹਿ ਖੁਆਈ ਤਿਸੁ ਕਉਣੁ ਕਹੈ ॥ ਜਿਸਹਿ ਦਿਖਾਲਾ ਵਾਟੜੀ ਤਿਸਹਿ ਭੁਲਾਵੈ ਕਉਣੁ ॥ ਜਿਸਹਿ ਭੁਲਾਈ ਪੰਧ ਸਿਰਿ ਤਿਸਹਿ ਦਿਖਾਵੈ ਕਉਣੁ ॥੧॥ {ਪੰਨਾ 952}

ਪਦ ਅਰਥ: ਨਾਸਤਿ = (ਸੰ: नासित = न असित) ਨਹੀਂ ਹੈ, ਭਾਵ, ਸਿੱਧੀ ਤੇ ਵਡਿਆਈ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੂੰਡ = ਸਿਰ। ਮੂੰਡ ਕੇਸੀ ਮੁਡਾਈ = ਸਿਰ ਦੇ ਕੇਸ ਮੁਨਾਇਆਂ {ਨੋਟ: ਹਰੇਕ ਕਿਸਮ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲ ਦੇ ਨਾਲ ਲਫ਼ਜ਼ “ਨਾਸਤਿ” ਹਰ ਵਾਰੀ ਵਰਤਿਆ ਹੈ; ਸੋ, “ਮੂੰਡ ਮੁਡਾਈ ਕੇਸੀ” ਇਕੱਠਾ ਹੀ ਇਕ ਖ਼ਿਆਲ ਹੈ) । ਆਪੁ = ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ। ਤਛਾਵਹਿ = ਕਟਾਂਦੇ ਹਨ। ਰਵੈ = ਵਿਆਪਕ ਹੈ, ਮੌਜੂਦ ਹੈ। ਖੁਆਈ = ਮੈਂ ਖੁੰਝਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਵਾਟੜੀ = ਸੋਹਣੀ ਵਾਟ, ਸੋਹਣਾ ਰਾਹ। ਪੰਧ ਸਿਰਿ = ਪੰਧ ਦੇ ਸਿਰੇ ਤੇ, ਸਫ਼ਰ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਹੀ।

ਅਰਥ: (ਤਪ ਆਦਿਕਾਂ ਨਾਲ) ਦੁਖੀ ਹੋਣ ਵਿਚ (ਸਿੱਧੀ ਤੇ ਵਡਿਆਈ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ) ਨਹੀਂ ਹੈ, ਸੁਖ-ਰਹਿਣਾ ਹੋਣ ਵਿਚ ਭੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਖਲੋਣ ਵਿਚ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੈ (ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਬੇਅੰਤ) ਜੀਵ ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਹੀ ਫਿਰਦੇ ਹਨ (ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਤੇ ਹੀ ਸਿੱਧੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ) । ਸਿਰ ਦੇ ਕੇਸ ਮੁਨਾਣ ਵਿਚ (ਭਾਵ, ਰੁੰਡ-ਮੁੰਡ ਹੋ ਜਾਣ ਵਿਚ) ਸਿੱਧੀ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਇਸ ਗੱਲ ਵਿਚ ਭੀ (ਜਨਮ-ਮਨੋਰਥ ਦੀ) ਸਿੱਧੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਵਿਦਵਾਨ ਬਣ ਕੇ (ਹੋਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚਰਚਾ ਵਿਚ ਜਿੱਤਣ ਲਈ) ਦੇਸਾਂ ਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਫਿਰੀਏ। ਰੁੱਖਾਂ ਬਿਰਖਾਂ ਤੇ ਪੱਥਰਾਂ ਵਿਚ ਭੀ ਸਿੱਧੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਕਟਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ (ਕਈ ਕਿਸਮ ਦੇ) ਦੁੱਖ ਸਹਾਰਦੇ ਹਨ (ਭਾਵ, ਰੁੱਖਾਂ ਬਿਰਖਾਂ ਪੱਥਰਾਂ ਵਾਂਗ ਜੜ੍ਹ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੇ ਉਤੇ ਕਈ ਕਸ਼ਟ ਸਹਾਰਿਆਂ ਭੀ ਜਨਮ-ਮਨੋਰਥ ਦੀ ਸਿੱਧੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ) । (ਸੰਗਲ ਲੱਕ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹਣ ਵਿਚ ਭੀ) ਸਿੱਧੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਹਾਥੀ ਸੰਗਲਾਂ ਨਾਲ ਬੱਧੇ ਪਏ ਹੁੰਦੇ ਹਨ; (ਕੰਦ-ਮੂਲ ਖਾਣ ਵਿਚ ਭੀ) ਸਿੱਧੀ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਗਾਈਆਂ ਘਾਹ ਚੁਗਦੀਆਂ ਹੀ ਹਨ (ਭਾਵ, ਹਾਥੀਆਂ ਵਾਂਗ ਸੰਗਲ ਬੰਨ੍ਹਿਆਂ ਤੇ ਗਾਈਆਂ ਵਾਂਗ ਕੰਦ-ਮੂਲ ਖਾਧਿਆਂ ਸਿੱਧੀ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਨਹੀਂ ਹੈ) ।

ਜਿਸ ਪ੍ਰਭੂ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਸਫਲਤਾ ਹੈ ਜੇ ਉਹ ਆਪ ਦੇਵੇ ਤਾਂ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਹੇ ਨਾਨਕ! ਵਡਿਆਈ ਉਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ (ਪ੍ਰਭੂ ਦੀ ਸਿਫ਼ਤਿ-ਸਾਲਾਹ ਦਾ) ਸ਼ਬਦ ਹਰ ਵੇਲੇ ਮੌਜੂਦ ਹੈ।

(ਪ੍ਰਭੂ ਤਾਂ ਇਉਂ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੀਵਾਂ ਦੇ) ਸਾਰੇ ਸਰੀਰ ਮੇਰੇ (ਸਰੀਰ) ਹਨ, ਮੈਂ ਸਭਨਾਂ ਵਿਚ ਵੱਸਦਾ ਹਾਂ, ਜਿਸ ਜੀਵ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕੁਰਾਹੇ ਪਾ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੌਣ ਸਮਝਾ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਸੋਹਣਾ ਰਸਤਾ ਵਿਖਾ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੌਣ ਭੁਲਾ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੈਂ (ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ) ਸਫ਼ਰ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਹੀ ਭੁਲਾ ਦਿਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰਸਤਾ ਕੌਣ ਵਿਖਾ ਸਕਦਾ ਹੈ?।1।(ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ )

ਇਹ ਜੋ ਸੰਸਾਰਿਕ ਧਾਰਮਿਕ ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਵਿੱਚ ਪੈਕੇ ਆਪ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਸਿੱਧੀਆਂ ਅਤੇ ਵਡਿਆਈਆਂ ਦੇ ਦਾਹਵੇ ਕਰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਬਾਰੇ  ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਰਾਇ ਹੋਰ ਹੈ | ਉਹ ਇੱਕੋ ਗੱਲ ਉੱਤੇ ਨੁਕਤਾ ਮੁਕਾ ਦੇਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇ ਮਨੁੱਖ ਸਿੱਧਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਡਿਆਈ ਜਾਂ ਸਿੱਧੀ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਤਦ ਇਹ ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਮਿਹਰ ਹੈ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ | ਆਖਰੀ ਸਤਰ ਵਿੱਚ ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੋ ਨੁਕਤੇ ਸਾਂਝੇ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੇ ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਦੁਆ ਖੁਣੋ ਕੋਈ ਕੁਰਾਹੇ ਪੈ  ਗਿਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਧਾਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਅਤੇ ਜੇ ਉਨਾਂ ਦੀ ਦੁਆ ਕਾਰਣ ਕੋਈ  ਸਿੱਧੇ ਰਸਤੇ ਪੈ ਗਿਆ, ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਕੁਰਾਹੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਦਾ ! ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੁਖ ਦੇਕੇ, ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਖੜੋਕੇ ਜਾਂ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਹੋਰ ਕਰਮ ਕਾਂਡ ਬੇਅਰਥ ਹੀ ਹਨ; ਅਸਲ ਸੁਖ ਉਸ ਕਰਤਾਰ ਦੀ ਸਿਫਤ ਕਰਨੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੈ !

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

The Grace Of The Creator

On 952 SGGS, Guru Nanak addresses the issue of being righteous and glorious; he disagrees with those who think that through performing special rituals like shaving off head hair or standing in water for a long time or hurting the body by many means, one can attain glory or become righteous. The Guru says the glory and the righteousness are the Creator’s gifts bestowed on the human beings. Only those who have his blessings attain those qualities.

The  following slok is about the Ridhi-sidhi, which was tried to obtain by some people through painful penance, ablutions, and other religious established techniques. Dr Sahib Singh unlike other interpreters takes ਨਾ ਸਤਿ as ਨਾਸਤਿ which means “it is not there”; instead of taking it as ਸਤਿ   for “truth” or Akalpurakh and ਨਾ   for “not”, as others do; S. Manmohan Singh is also aligned with Dr. Sahib Singh; his meaning makes sense after reading the  verse number 5; therefore, I could agree with Dr Sahib Singh only as the Guru refers to Ridhi/Sidhi in verse number 5.

ਸਲੋਕ ਮਃ ੧ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਦੁਖੀਆ ਨਾ ਸਤਿ ਸੁਖੀਆ ਨਾ ਸਤਿ ਪਾਣੀ ਜੰਤ ਫਿਰਹਿ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਮੂੰਡ ਮੁਡਾਈ ਕੇਸੀ ਨਾ ਸਤਿ ਪੜਿਆ ਦੇਸ ਫਿਰਹਿ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਰੁਖੀ ਬਿਰਖੀ ਪਥਰ ਆਪੁ ਤਛਾਵਹਿ ਦੁਖ ਸਹਹਿ ॥ ਨਾ ਸਤਿ ਹਸਤੀ ਬਧੇ ਸੰਗਲ ਨਾ ਸਤਿ ਗਾਈ ਘਾਹੁ ਚਰਹਿ ॥ ਜਿਸੁ ਹਥਿ ਸਿਧਿ ਦੇਵੈ ਜੇ ਸੋਈ ਜਿਸ ਨੋ ਦੇਇ ਤਿਸੁ ਆਇ ਮਿਲੈ ॥ ਨਾਨਕ ਤਾ ਕਉ ਮਿਲੈ ਵਡਾਈ ਜਿਸੁ ਘਟ ਭੀਤਰਿ ਸਬਦੁ ਰਵੈ ॥ ਸਭਿ ਘਟ ਮੇਰੇ ਹਉ ਸਭਨਾ ਅੰਦਰਿ ਜਿਸਹਿ ਖੁਆਈ ਤਿਸੁ ਕਉਣੁ ਕਹੈ ॥ ਜਿਸਹਿ ਦਿਖਾਲਾ ਵਾਟੜੀ ਤਿਸਹਿ ਭੁਲਾਵੈ ਕਉਣੁ ॥ ਜਿਸਹਿ ਭੁਲਾਈ ਪੰਧ ਸਿਰਿ ਤਿਸਹਿ ਦਿਖਾਵੈ ਕਉਣੁ ॥੧॥ {ਪੰਨਾ 952}

 Salok mėhlā 1.

Nā saṯ ḏukẖī-ā nā saṯ sukẖī-ā nā saṯ pāṇī janṯ firėh.

Nā saṯ mūnd mudā-ī kesī nā saṯ paṛi-āḏes firėh.

Nā saṯ rukẖī birkẖī pathar āp ṯacẖẖāvėh ḏukẖ sahėh.

Nā saṯ hasṯī baḏẖe sangal nā saṯ gā-ī gẖāhu cẖarėh.

Jis hath siḏẖḏevai je so-ī jis no ḏe-e ṯis ā-e milai.

Nānak ṯā ka-o milai vadā-ī jis gẖat bẖīṯar sabaḏ ravai.

Sabẖ gẖat mere ha-o sabẖnā anḏar jisahi kẖu-ā-īṯis ka-uṇ kahai.

Jisahi ḏikẖālā vātṛīṯisėh bẖulāvai ka-uṇ.

Jisahi bẖulā-ī panḏẖ sir ṯisėh ḏikẖāvai ka-uṇ. ||1||

Slok of First Nanak

In essence: Sidhi is not obtained through painful penance, leisure, and pleasure or doing ablutions, because a lot of lives exist in water. Sidhi is not found by shaving off head-hair or by studying (Scriptures) and wandering in different countries. Sidhi is not found through enduring pains, because trees, plants, and stones also go through hardship but they don’t obtain it. Sidhi is not found by getting chained like the elephants do have or by eating grace (simple diet), because so do the cows. Sidhi is with Akalpurakh; one whom He blesses with it obtains it (This verse makes the meaning of ਨਾਸਤਿ clear, because it clearly states that “Risdi/Sidhiis in Akalpurakh’s hand) Oh Nanak! One who keeps the shabda in one’s heart gets the glory of Sidhi. Akalpurakh says like this: all bodies are mine and I permeate all; no one can counsel that person to whom I make go astray. No one can mislead that person to whom I show a right path. Who can show a path to that person to whom I make the path forget from the very beginning?

Thus, the Guru disagrees with those people who claim to be righteous and glorious through performing certain rituals or living in a special way; the Guru further adds that it is only the grace of the Creator that makes a person glorious or fallen one. In the last lines, the Guru sums up the Creator’s will by stating if He puts a person on a righteous path, no body can make him/her go stray and if one lacks His grace, one can never be a righteous or glorious. So, the real glory is to indulge in the Creator’s praise.

Wishes,

Gurdeep Singh

WWW.GURSOCH.COM

 

 

 

Environments For Realizing The Universal Creator – ਸੰਗਤ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ 

(Its English version is at the end)

ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਦੱਸਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਵਾਤਾਵਰਣ ਘੜਦਾ ਹੈ, ਸਵਰਦਾ ਹੈ ਤੇ  ਬਹੁਤ ਵਾਰ ਤੋੜਦਾ ਹੈ | ਜਿਸ ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿੱਚ ਇਨਸਾਨ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਉਸੇ ਦਾਇਰੇ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਤਾਂ ਉਹ ਸਮਾਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਬਾਗੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ | ਗੁਰਬਾਣੀ ਵਿੱਚ ਇਸੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਉੱਤੇ ਬਹੁਤ ਜੋਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਹੈ | ਆਪਣੇ ਕਰਤਾਰ ਨਾਲ ਇਕਮਿਕ ਹੋਣ ਲਈ, ਗੁਰੂ ਦੀ ਮੱਤ ਮੁਤਾਬਿਕ, ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਉਨਾਂ ਦੀ ਹੀ ਸੰਗਤ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੋ ਕਰਤਾਰ ਨਾਲ ਇਕਮਿਕ ਹੋਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਰਤਾਰ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੇ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਖੁਜਣਾ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੈ | ਇਸ ਵਾਤਾਵਰਣ ਨੂੰ ਗੁਰਬਾਣੀ ਸਾਧ ਸੰਗਤ ਆਖਦੀ ਹੈ, ਮਤਲਬ ਉਨਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਜੋ ਮਾਇਆ ਦੇ ਵਹਿਣ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਵਹੇ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਗੁਰ ਧਰਮ , ਦਯਾ , ਸਤ , ਅਤੇ ਸੰਤੋਖ ਨੂੰ ਸਾਂਭੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ | ਅੰਗ 520 ਉੱਤੇ ਦੋ ਸਲੋਕ ਹਨ ਜਿਨਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉਤਲੇ ਖਿਆਲ ਦੀ ਸੰਖੇਪ ਜਾਣਕਾਰੀ ਮਲਦੀ ਹੈ | ਪਹਿਲੇ ਸਲੋਕ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਚਲਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਪਿਆਰ ਮਨ ਵਿੱਚ ਵੱਸ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਦ  ਉਹ ਪਿਆਰ ਮਾਇਆ ਦੇ ਚਿਕੜ੍ਹ ਲਿੱਬੜਨ ਨਹੀਂ ਦੇੰਦਾ |

ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥ ਨਦੀ ਤਰੰਦੜੀ ਮੈਡਾ ਖੋਜੁ ਨ ਖੁੰਭੈ ਮੰਝਿ ਮੁਹਬਤਿ ਤੇਰੀ ॥

ਤਉ ਸਹ ਚਰਣੀ ਮੈਡਾ ਹੀਅੜਾ ਸੀਤਮੁ ਹਰਿ ਨਾਨਕ ਤੁਲਹਾ ਬੇੜੀ ॥੧॥ {ਪੰਨਾ 520}

ਅਰਥ: (ਸੰਸਾਰ-) ਨਦੀ ਵਿਚ ਤਰਦੀ ਦਾ ਮੇਰਾ ਪੈਰ (ਮੋਹ ਦੇ ਚਿੱਕੜ ਵਿਚ) ਨਹੀਂ ਖੁੱਭਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਤੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹੈ। ਹੇ ਪਤੀ (ਪ੍ਰਭੂ) ! ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਇਹ ਨਿਮਾਣਾ ਜਿਹਾ ਦਿਲ ਤੇਰੇ ਚਰਨਾਂ ਵਿਚ ਪ੍ਰੋ ਲਿਆ ਹੈ, ਹੇ ਹਰੀ! ਸੰਸਾਰ-ਸਮੁੰਦਰ ਵਿਚੋਂ ਤਰਨ ਲਈ, ਤੂੰ ਹੀ) ਨਾਨਕ ਦਾ ਤੁਲ੍ਹਾ ਹੈਂ ਤੇ ਬੇੜੀ ਹੈਂ।੧।(ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ )

 

ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨਦੀ ਸਮਝੋ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰਦਿਆਂ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰਦੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਜਾਂ ਜੀਵ ਪ੍ਰਤੀ ਮੋਹ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਖਿੱਚੇਗਾ ਜੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਨਾਲ ਅਥਾਹ ਪਿਆਰ ਹੋਵੇ | ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣ ਵਿੱਚ ਜੋ ਖੁਸ਼ੀ ਤੇ ਟਿਕਾਓ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਉਹ ਹੋਰ ਪਿਆਰ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ! ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਰੂਪੀ ਨਦੀ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨ ਲਈ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਭਗਤ ਉਸ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਹੀ ਬੇੜੀ ਬਣਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ !

ਕਿਵੇਂ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਪਿਆਰ ? ਗੁਰੂ ਜੀ ਅਗਲੇ ਸਲੋਕ ਵਿੱਚ ਬਿਆਨ ਦੇ ਹਨ :

ਮਃ ੫ ॥ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਦਿਸੰਦੜਿਆ ਦੁਰਮਤਿ ਵੰਞੈ ਮਿਤ੍ਰ ਅਸਾਡੜੇ ਸੇਈ ॥

ਹਉ ਢੂਢੇਦੀ ਜਗੁ ਸਬਾਇਆ ਜਨ ਨਾਨਕ ਵਿਰਲੇ ਕੇਈ ॥੨॥

ਅਰਥ: ਸਾਡੇ (ਅਸਲ) ਮਿੱਤਰ ਉਹੀ ਮਨੁੱਖ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਦੀਦਾਰ ਹੋਇਆਂ ਭੈੜੀ ਮੱਤ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ, ਹੇ ਦਾਸ ਨਾਨਕ ! ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਜਗਤ ਭਾਲ ਵੇਖਿਆ ਹੈ, ਕੋਈ ਵਿਰਲੇ (ਅਜੇਹੇ ਮਨੁੱਖ ਮਿਲਦੇ ਹਨ)।੨।(ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਸਿੰਘ )

 

ਗੁਰੂ ਜੀ ਉਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਉਨਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਨਸੀਹਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਭਗਤ ਹਨ; ਜਿਨਾਂ ਨੇ ਮਾਇਆ ਦੇ ਉੱਤੋਂ ਦੀ ਪ੍ਰਭਜੀ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਆਧਾਰ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ! ਅਜਿਹੇ ਇਨਸਾਨਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਪਿਆਰ ਪਲਦਾ ਹੈ; ਦੁਨੀਆਂ ਦੇ ਉਹ ਕੰਮ ਜਿਨਾਂ ਲਈ ਮਨੁੱਖ ਜਮੀਰਾਂ ਵੇਚਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਧਰਮੀ ਬਣ ਬੈਠਦਾ ਹੈ, ਰੱਬ ਜੀ ਦੇ ਭਗਤ ਨੂੰ ਉਹ ਤੁੱਛ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਸਾਧਿਕਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਦੁਰਮਟ ਵੱਲ ਜਾਣ ਹੀ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦੀ | ਅਜਿਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੰਗਤ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦਾ ਪਿਆਰ ਨਿਖਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ , ਪਰ ਅਜਿਹੇ ਲੋਕ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਮਾਇਆ ਨੇ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮੁੱਠੀ ਵਿੱਚ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ; ਇਹ ਸ਼ਾਨ, ਨਾਂ ਅਤੇ ਪ੍ਰਾਪਤੀਆਂ ਦੀ ਦੌੜ ਮਨ ਨੂੰ ਸ਼ਾਂਤ ਰੱਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਦੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ? ਤਦੇ ਅਜਿਹੇ ਇਨਸਾਨ ਜੋ ਉਸ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਮਾਏ ਹੋਣ ਘੱਟ ਮਿਲਦੇ ਹਨ !

ਉਤਲੇ ਸਲੋਕ ਦੇ ਪਰਸੰਗ ਵਿੱਚ ਉਸੇ ਅੰਗ ਤੇ ਹੇਠਲਾ ਸਲੋਕ ਪੜ੍ਹੋ :

ਮਃ ੫ ॥ ਸਚੀ ਬੈਸਕ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਸੰਗਿ ਜਿਨ ਸੰਗਿ ਜਪੀਐ ਨਾਉ ॥

ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਸੰਗਿ ਸੰਗੁ ਨ ਕੀਚਈ ਨਾਨਕ ਜਿਨਾ ਆਪਣਾ ਸੁਆਉ ॥੨॥ {ਪੰਨਾ 520}

ਅਰਥ: ਉਹਨਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਨਾਲ ਤੋੜ ਨਿਭਣ ਵਾਲੀ ਮੁਹੱਬਤ (ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ) ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ (ਬੈਠਿਆਂ ਪਰਮਾਤਮਾ ਦਾ) ਨਾਮ ਸਿਮਰਿਆ ਜਾ ਸਕੇ; ਹੇ ਨਾਨਕ! ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ (ਹਰ ਵੇਲੇ) ਆਪਣੀ ਹੀ ਗ਼ਰਜ਼ ਹੋਵੇ, ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਸਾਥ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ।੨।

ਕਰਤਾਰ ਜੀ ਦੇ ਖੋਜ ਲਈ ਗੁਰੂ ਜੀ ਤੋਂ ਮੁੱਖ ਨੁਕਤੇ ਦੱਸਦੇ ਹਨ: 1 ਉਸ ਸ੍ਰਬਵੀਂਪਕ ਸ਼ਕਤੀ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਪਾਵੋ ਕਿ ਉਸ ਹੀ ਸਭ ਥਾਂ ਦਿਸੇ | 2. ਗੁਰੂ ਜੀ ਦੀ ਸਿੱਖਿਆ ਲੈਕੇ ਉਸ ਦੀ ਸਿਫਤ ਵਿੱਚ ਲਗੋ ਅਤੇ ਹਉਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਉਨਾਂ ਦੇ ਸਾਥ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰੋ ਜੋ ਖੁਦ ਉਸ ਵਿੱਚ ਖੋਏ ਹੋ ਹਨ ਜਾਂ ਖੋ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ  ਹਨ !

ਸ਼ੁਭ ਇੱਛਾਵਾਂ

ਗੁਰਦੀਪ ਸਿੰਘ

Environments For Realizing The Universal Creator

Psychology states that environment sculptures the human beings; it breaks them and revives them; in whatever environment, they live, they mold themselves accordingly; however, sometimes, they revolt against it. In the Gurbani, the importance is given to that environment in which the seekers remain focused on the universal Creator by following the Guru to get imbied with the Him, so that they don’t slip on the path that leads to Him, because it involves detaching from the Maya influences which may make one slip down. The seekers practice the teachings of the Guru and remain enveloped in mercy, morality and contentment. On 520, SGGS, there are a couple of Slokas that support the idea I mentioned above. In the first slok it is pointed out that when one falls in love with the universal Creator, then His love helps the seekers not to get influenced with Maya.

ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥ ਨਦੀ ਤਰੰਦੜੀ ਮੈਡਾ ਖੋਜੁ ਨ ਖੁੰਭੈ ਮੰਝਿ ਮੁਹਬਤਿ ਤੇਰੀ ॥

ਤਉ ਸਹ ਚਰਣੀ ਮੈਡਾ ਹੀਅੜਾ ਸੀਤਮੁ ਹਰਿ ਨਾਨਕ ਤੁਲਹਾ ਬੇੜੀ ॥੧॥ {ਪੰਨਾ 520}

Salok mėhlā 5. Naḏī ṯaranḏ-ṛī maidā kẖoj na kẖumbẖai manjẖ muhabaṯ ṯerī.

Ŧa-o sah cẖarṇī maidā hī-aṛā sīṯam har Nānak ṯulhā beṛī. ||1||

Slok of Fifth Nanak.

In essence: Oh Har! In my heart is your love; therefore, while crossing the river (of this world), my feet don’t stick in the dirt. In your refuge, I have attached my heart to you. You are Nanak’s boat and raft.

Now the importance of the environment is defined:

ਮਃ ੫ ॥ ਜਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਦਿਸੰਦੜਿਆ ਦੁਰਮਤਿ ਵੰਞੈ ਮਿਤ੍ਰ ਅਸਾਡੜੇ ਸੇਈ ॥

ਹਉ ਢੂਢੇਦੀ ਜਗੁ ਸਬਾਇਆ ਜਨ ਨਾਨਕ ਵਿਰਲੇ ਕੇਈ ॥੨॥

Mėhlā 5. Jinĥā disanḏ-ṛi-ā ḏurmaṯ vañai miṯar asādṛe se-ī.

Ha-o dẖūdẖeḏī jag sabā-i-ā jan Nānak virle ke-ī. ||2||

Fifth Nanak.

In essence: Those persons seeing whom my ill intentions go away are my friends. Oh Nanak! I have been searching for such friends, but they are very rare.

 

The world is overwhemly controlled by the Maya influences; a few real seekers of the Creator remain indifferent to it. Drowned in Maya pursuits, people put on their morality, ethics and standard on the line. It is very hard to find the real devotees of the Creator; however, still we can find those ones who have chosen to be His devotees though they still struggle. About this point, reading the following will be helpful.:

ਮਃ ੫ ॥ ਸਚੀ ਬੈਸਕ ਤਿਨ੍ਹ੍ਹਾ ਸੰਗਿ ਜਿਨ ਸੰਗਿ ਜਪੀਐ ਨਾਉ ॥

ਤਿਨ੍ਹ੍ਹ ਸੰਗਿ ਸੰਗੁ ਨ ਕੀਚਈ ਨਾਨਕ ਜਿਨਾ ਆਪਣਾ ਸੁਆਉ ॥੨॥ {ਪੰਨਾ 520}

Mėhlā 5. Sacẖī baisak ṯinĥā sang jin sang japī-ai nā-o.

Ŧinĥ sang sang na kīcẖ-ī Nānak jinā āpṇā su-ā-o. ||2||

Fifth Nanak.

In essence: True association should be with those persons with whom Ekankar’s name is remembered. Oh Nanak! Do not associate with those people, who are selfish.

To be His seeker is one’s personal choice; if one chooses to be with Him, the Guru says just two things in this context: 1. Fall in love with the Creator and feel Him present everywhere. 2. Remain in the company of those who are His seekers and practice the Guru’s teaching like praising Him and remaining humble.

Wishes

G Singh

www.gursoch.com